Πράγματι λοιπόν η λίμνη μπαζώθηκε το 1964. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, παρά το μπάζωμα αυτό και τη μετατροπή τής έκτασής της σε πρόχειρο γήπεδο ποδοσφαίρου, ο χώρος εξακολουθούσε να πλημμυρίζει από υπόγεια ύδατα και νερά της βροχής.
Έχουν διασωθεί μάλιστα και φωτογραφίες που δείχνουν τις κορυφές των τερμάτων να προβάλλουν μέσα από τα νερά. Έτσι λοιπόν έγινε το δεύτερο μπάζωμα του χώρου το 1981, ο οποίος και αναπλάστηκε εκ νέου σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Αυτή την περίοδο, μάλιστα, αναμένεται η έγκριση από τη Νομαρχία της μελέτης για την τοποθέτηση χλοοτάπητα στο γήπεδο.
Το «θάλωσι» ζει πια μόνο στους θρύλους του, που απλά επαναφέρουν το αναπάντητο ερώτημα γιατί έπρεπε να μπαζωθεί.
«Η πόλη είχε ανάγκη από γήπεδο είναι αλήθεια. Υποθέτω ότι θα μπορούσαν να αναζητήσουν και κάπως αλλιώς έναν χώρο. Επίσης υποθέτω ότι κάποιοι από τους περιοίκους ενοχλούνταν. Ίσως, οι χωματουργικές εταιρίες της περιοχής βρήκαν πρόσφορο χώρο για τα μπάζα τους. Τι να πω δεν ξέρω ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που μπαζώθηκε το Θάλωσι, λέει ο κ. Βαλλίνας.
Ιστορίες για λάμιες και νεράιδες
Ο γιατρός και φυσιοδίφης Δρ. Γεώργιος Χατζησωτηρίου, στο βιβλίο του «Ιστορία, θρύλοι και παραδόσεις του Πεντελικού Βουνού», έχει γράψει για το Θάλωσι: «Σήμερα δεν ξέρω αν υπάρχει ή γεμίζει η λίμνη με νερό, ύστερα από βροχές. Ούτε την είχα δει. Όμως έχω ακούσει για αυτή. Περιβάλλεται με θρύλους. Ότι ήταν γιομάτη από λάμιες και νεράιδες. Λίμνη κακιά, αφού καταπίνει ή πνίγει ανθρώπους. Έτσι τουλάχιστον μου αφηγήθηκαν παλιοί τσοπάνηδες του χωριού μου, ο γέρο-Μιστόκλης ο Σπανός κι ο Χρήστος Μεγαγιάννης.
Οι βοσκοί που περνούσαν από κει τις νύχτες αντίκριζαν έντρομοι τις λευκοντυμένες Θεότητες να αστράφτουν στο σκοτάδι, να χορεύουν, να σιγοτραγουδούν και να λούζονται. Για αυτό έλεγαν πως αυτοί που μπαίνουν στη λίμνη, τους παίρνουν μαζί τους οι Νεράιδες ή τους πνίγουν μια και καλή».
Κατερίνα Καρύγιαννη
