Ξεχασμένοι από την πολιτεία και αφημένοι στο έλεος του Θεού συνεχίζουν να βρίσκονται οι περίπου 100 Κούρδοι, που διαβιούν κάτω από άθλιες συνθήκες στον παράνομο καταυλισμό που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από την ιστορική πλατεία της Αγίας Τριάδας στην Πεντέλη.
Ο καταυλισμός δημιουργήθηκε το 1996, μετά τη μεταφορά των προσφύγων που μέχρι τότε διέμεναν σε κατασκηνώσεις στον Άγιο Αντρέα στη Νέα Μάκρη, και απομακρύνθηκαν ύστερα από συνεχείς αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής. Υπεύθυνοι για τη σωστή διαβίωσή τους ήταν μέχρι το 2003 οι Γιατροί του Κόσμου, που παραιτήθηκαν από κάθε υποχρέωση επικαλούμενοι την παντελή απουσία στήριξης του έργου τους από το κράτος, και την αδυναμία κάλυψης των αναγκών του καταυλισμού χωρίς την παροχή οικονομικής βοήθειας.
«Ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε να μεριμνούμε για την παραμονή των προσφύγων, χωρίς τη συνεργασία της πολιτείας» δηλώνει στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ ο Στέφανος Σοφόγλου, που ανήκε στην ομάδα των «Γιατρών του Κόσμου», οι οποίοι βοήθησαν τους πρόσφυγες το πρώτο διάστημα της εγκατάστασής τους.
Έκτοτε ο καταυλισμός παραμένει ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος, χωρίς μέχρι στιγμής να έχει γίνει καμία σοβαρή ενέργεια για την επίλυσή του. Μάλιστα μετά τις πυρκαγιές που έκαψαν την Πεντέλη το 2009, ένα μέρος του καταστράφηκε με αποτέλεσμα στη συνέχεια ο καταυλισμός να επεκταθεί προς αναδασωτέα περιοχή.
Να δοθεί λύση
Από την πλευρά της η δημοτική αρχή με συνεχείς προσφυγές στην κεντρική διοίκηση, έχει ζητήσει την απομάκρυνση του καταυλισμού εκτός των ορίων του Δήμου Πεντέλης, χωρίς ωστόσο να έχει λάβει καμία απάντηση. Όπως δήλωσε στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ ο δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας Χρήστος Καλαποθαράκος «ο καταυλισμός είναι αυθαίρετος, και επιβάλλεται να δοθεί λύση προς όφελος τόσο των κατοίκων της περιοχής, όσο και των ίδιων των μεταναστών».
Πλήρης εγκατάλειψη
Εμείς επισκεφτήκαμε τον καταυλισμό, και αντικρίσαμε από κοντά την τραγωδία που ζουν καθημερινά οι πρόσφυγες, που στεγάζονται εκεί. Παραπήγματα πρόχειρα κατασκευασμένα από κάθε είδους υλικό, σκουπίδια, και μία εικόνα πλήρους εγκατάλειψης ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά ενός χώρου στον οποίο είναι δύσκολο να διανοηθεί κανείς ότι ζουν άνθρωποι. «Αυτό που βιώνουμε καθημερινά εδώ δεν ονομάζεται ζωή, αλλά επιβίωση» δηλώνει ένας από τους παλιότερους πρόσφυγες του καταυλισμού, ο Μακουάν Χαουράμι. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά τα κοντέινερ δεν θερμαίνονται παρά μόνο με ξυλόσομπες, στις οποίες «καίμε ό,τι βρούμε», ενώ το καλοκαίρι η ζέστη είναι ανυπόφορη.
Ο ίδιος κατοικεί στον καταυλισμό εδώ και 17 χρόνια, από τότε που ήρθε στην Ελλάδα από το Ιράκ σε ηλικία 20 χρονών, αναζητώντας μία καλύτερη τύχη.
«Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει μεταναστευτική πολιτική ανάλογη με αυτή που εφαρμόζεται στις ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστική μέριμνα για τους πρόσφυγες» δηλώνει. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, όπως αναφέρει, πολλοί από τους πρόσφυγες που διαβιούν στον καταυλισμό δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να κάνουν αίτηση παραμονής, αφού γνωρίζουν ότι τίποτα ουσιαστικά δεν θα αλλάξει.
Αντιθέτως, συνεχίζουν να ζουν αποκομμένοι από την κοινωνία, ενώ τα παιδιά δεν πάνε σχολείο.
Και πώς επιβιώνουν τότε τα μέλη του καταυλισμού; «Κάνοντας οποιαδήποτε δουλειά βρεθεί» μας απαντά ο Μακουάν. Ο ίδιος έχει δουλέψει τα χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα σε οικοδομές, ενώ τον βοηθάει οικονομικά και η οικογένειά του στο Ιράκ που του στέλνει κάθε μήνα ένα χρηματικό ποσό.
Όμως όπως μας λέει ποτέ τα χρήματα δεν είναι αρκετά για να καλυφτούν οι ανάγκες, ενώ η οικονομική κρίση έχει δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την κατάστασή τους.