Στο βιβλίο, που είναι μια καλαίσθητη έκδοση 190 σελίδων, οι αναγνώστες μπορούν να βρουν ενδιαφέροντα στοιχεία για τη ζωή του Αγίου Γεωργίου, καθώς και από πού προέρχεται το όνομά του. Η συγγραφέας καταγράφει επίσης την απεικόνιση και εικονογράφησή του σε πολλά μέρη του Πόντου, παρουσιάζει τη σχέση του Αη Γιώργη με τον καιρό (οι Πόντιοι τον θεωρούσαν προστάτη των γεωργών και των βοσκών), ενώ μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται στις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες για τον Άγιο. Εξαιρετικής σημασίας είναι τα κεφάλαια «Η ξενιτιά και ο Αγ. Γεώργιος» και «Ο Αγ. Γεώργιος και ο Έρωτας», στα οποία υπάρχουν πολλά αποσπάσματα από τραγούδια και δίστιχα, αλλά και παρακκλήσεις των ξενιτεμένων και των νέων στον Αη Γιώργη να προστατεύει τους ίδιους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Για το βιβλίο και τη συγγραφέα που είναι επίτιμο μέλος της Ένωσης Ποντίων και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων, μίλησαν ο δημοσιογράφος Τάσος Αντωνιάδης και ο λαογράφος-συγγραφέας Γιώργος Χατζηελευθερίου. «Ο γραπτός λόγος της γλυκύτατης Έλσας», τόνισε μεταξύ άλλων ο κ. Τάσος Αντωνιάδης, «είναι απλός και προσεγμένος, περίτεχνος και κατανοητός. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι στρωτή δημοτική. Η καταγραφή της ποντιακής διαλέκτου και τα ερμηνευτικά σχόλια είναι σαν τα ευγενή μέταλλα, σαν πολύτιμοι λίθοι». Ο κ. Γ. Χατζηελευθερίου από την πλευρά του σημείωσε: «Το νοερό ταξίδι της συγγραφέως με την τόσο απλή, γλαφυρή από καρδιάς και ψυχή καταγραφή, προσδίδει στον αναγνώστη ένα ζωντανό, πνευματικό, θρησκευτικό οδοιπορικό γνωριμίας με τον μεγάλο Άγιο και τις εθιμικές, λατρευτικές εκδηλώσεις των Ελλήνων του Πόντου».
Η ίδια η κ. Έλσα Γαλανίδου-Μπαλφούσια σεμνή όπως πάντα, αρκέστηκε να πει ότι ο κρυφός πόθος συγγραφής αυτού του βιβλίου ήταν να μάθουν οι Πόντιοι την ιστορία τους, γιατί τους τη στέρησαν.
«Ερευνώντας τα κείμενα, είπε, είδα ότι έκανα ένα μεγάλο ταξίδι στις πόλεις και τα χωριά του Πόντου. Δεν ήμουν μόνη! Είχα συντροφιά τους σπουδαίους πνευματικούς μας ανθρώπους της πρώτης γενιάς που είτε οι ίδιοι έγραψαν, είτε παρακίνησαν άλλους να γράψουν για όλα όσα κουβαλούσαν στο νου και στην καρδιά τους από την προαιώνια πατρίδα των προγόνων, των παππούδων, των γονιών μας. Στο ταξίδι αυτό στάθηκα στον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο. Στην περιδιάβασή μου στον Πόντο και τι δεν είδα!!! Μοναστήρια, περικαλλείς ναούς, μικρές εκκλησίες, πύργους, κάστρα, τοποθεσίες, βρύσες, αλώνια και ακόμα εικόνες και λάβαρα να τιμούνται στο όνομα του Αγίου Γεωργίου. Στο ταξίδι μου αυτό δεν είδα μόνο, αλλά τ’ αγέρι του βουνού και της θάλασσας του Πόντου, έφερε στ’ αυτιά μου μύθους και παραδόσεις, παροιμίες, ανέκδοτα και τραγούδια κι ένα σωρό άλλα… Άκουσα ακόμα τους καημούς των ξενιτεμένων, αλλά και των ερωτευμένων να ζητούν τη βοήθεια και την αρωγή του Αη Γιώργη. Άκουσα για προλήψεις και δεισιδαιμονίες και άλλα πολλά. Κάπου στάθηκα και απόρησα. Ακόμη και οι Τούρκοι σέβονται και φοβούνται τον Αγ. Γεώργιο! Όλα αυτά τα μάζεψα όπως θα μάζευα τα ευωδιαστά τσιτσιέκια από τις ραχούλες του Πόντου μας! Τα έκανα μια αγκαλιά. Μια μεγάλη αγκαλιά λουλούδια και τα καταθέτω στη μνήμη των παππούδων μου, των γονιών μου και όλων αυτών των πνευματικών ανθρώπων, που με συνόδευσαν στο νοερό ταξίδι μου, αυτό εκεί στον Πόντο να δω, να γνωρίσω τον δικό μας Αγ. Γεώργιο του Πόντου».
