Χθες το απόγευμα, κηδεύτηκε από το Πρώτο Νεκροταφείο η αλησμόνητη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Βούλα Ζουμπουλάκη, που έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου.
Τη Βούλα Ζουμπουλάκη, την είχα δει για τελευταία φορά από κοντά στις 22 Ιουνίου 2013, στην παρουσίαση του βιβλίου «Το οδοιπορικό ενός παιδιάτρου», που είχε γράψει ο αδερφός της Δημήτρης Ζουμπουλάκης.
Ευγενική, προσηνής και με μια έμφυτη αριστοκρατικότητα, συμμετείχε στη χαρά μιας οικογένειας γεμάτης ταλέντα. Εκείνη, μια γλυκιά ταλαντούχα ηθοποιός, ο Δημήτρης διάσημος παιδίατρος και πλούσιος σε αναμνήσεις, ο αδερφός της ο Πέτρος ζωγράφος, ο ξάδερφός της Τάσος διάσημος γκαλερίστας και ο ανηψιός κριτικός κινηματογράφου και φίλος Γιάννης Ζουμπουλάκης.
Η Βούλα Ζουμπουλάκη είχε γεννηθεί στο Κάιρο 24 Σεπτεμβρίου 1929. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Σχολή Μονωδίας του Εθνικού Ωδείου και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εμφανίστηκε αρχικά στην Εθνική Λυρική Σκηνή το 1952 και δύο χρόνια αργότερα στην πρόζα. Πρωταγωνίστησε στα έργα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα, «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο, «Ρέκβιεμ για μιά μοναχή» του Φόκνερ, «Λυσσασμένη γάτα» του Τ. Ουίλιαμς και άλλα. Μετά τον θάνατο του Δημήτρη Μυράτ, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, στον «Ιδανικό Σύζυγο» (1991) και στις «Ιστορίες του Βασιλιά Μήδα» (1995). Το 1996, συνεργάστηκε με τον Γιώργο Μεσσάλα, στο «Θέατρο Αλκυονίς». «Με θέα τη θάλασσα» του Έντουαρντ Άλμπι. Αυτή ήταν και η τελευταία παρουσία της στη σκηνή. Έπειτα, αποφάσισε να αποσυρθεί.
Στον κινηματογράφο, το 1955 ύστερα από πρόταση της φίλης της Μελίνας Μερκούρη εμφανίστηκε στην ταινία «Στέλλα» παίζοντας το ρόλο της «Αννέτας» και τραγουδώντας το τραγούδι «Εφτά τραγούδια θα σου πώ».
Εκτός από «Στέλλα» συμμετείχε σε εννέα ακόμη κινηματογραφικές ταινίες: «Μόνο για μια νύχτα» (1958), «Καραγκιόζης, ο αδικημένος της ζωής» (1959), «Είμαι αθώος» (1960), «Η Αθήνα τη νύχτα (1962) στην οποία μάλιστα έχουν καταγραφεί σε φιλμ σκηνές από την θρυλική παράστασή της «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», «Ίλιγγος» (1963), «Διωγμός» (1964), «Όχι, κύριε Τζόνσον» (1965), «Σύντομο διάλειμμα» (1966) και η τελευταία ταινία της, «Οι Αθηναίοι» (1990) του Γιάννη Αλεξάκη για την οποία απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας στην κατηγορία Β’ ρόλου.
Είχε λάβει μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου στη Λισσαβόνα το 1964 και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1966.
Τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο Φεστιβάλ Λισσαβόνας (1964), Α’ Έπαθλο Μαρικάς Κοτοπούλη (καλύτερης ηθοποιού) το 1961, Β’ Έπαθλο Μ. Κοτοπούλη το 1965, Α’ Βραβείο ηθοποιίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1966, ενώ την ίδια χρονιά της απενεμήθη ο Χρυσός Σταυρός Ευποιίας.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ
