Η Εταιρεία Θεάτρου Συν Επί διανύοντας τον δέκατο χρόνο δημιουργικής παρουσίας στα θεατρικά δρώμενα, ετοίμασε τρία έργα στο Από Μηχανής Θέατρο για τη θεατρική περίοδο 2016-17:
«Πάρτυ Γενεθλίων»
H ιστορία διαδραματίζεται σε μία μίζερη παραθαλάσσια πανσιόν και διαρκεί μια ημέρα. Στην πανσιόν αυτή, την οποία διατηρεί η Mεγκ, μια καλοσυνάτη γυναίκα με τον σύζυγό της Πητ, έχει βρει καταφύγιο ο Στάνλεϋ, ένας πρώην πιανίστας. Mοναδικός ένοικος της πανσιόν μέχρι τη στιγμή που καταφθάνουν δύο μυστηριώδεις τύποι για να τον πάρουν μαζί τους. Mετά από μια παράλογη και εξοντωτική ανάκριση, του οργανώνουν ένα «πάρτι γενεθλίων», το οποίο σταδιακά μετατρέπεται σε καφκικό εφιάλτη. Όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ, έτσι και ο Πίντερ αρνείται να παράσχει λογικές εξηγήσεις για τις ενέργειες των χαρακτήρων του. Το νόηµα του έργου δεν εξαρτάται από το να γνωρίζουµε τί έκανε ο Στάνλεϊ. Αυτό που πρέπει να ξέρουµε είναι ότι σε κάποιο σηµείο του παρελθόντος του αυτός, όπως όλοι µας, έκανε κάτι, είναι ένοχος.
Η σωµατική κατάρρευση του Στάνλευ µε τη συνακόλουθη απάλειψη της ανθρώπινης συνείδησης και την αχρήστευση του ανθρώπινου μυαλού βρίσκονται συχνά στην καρδιά του πιντερικού ενδιαφέροντος.
Tο «Πάρτυ Γενεθλίων» είναι ένα έργο που μέσα από κωμικές και τραγικές καταστάσεις παραμένει αινιγματικό και τρομακτικό. Kαι σε αυτό το έργο, μια φαινομενικά κοινότοπη κατάσταση σταδιακά φορτίζεται με απειλή, τρόμο και μυστήριο, παράλληλα με τη λεπτομερή αποτύπωση των διακυμάνσεων και την ηθελημένη παράλειψη μιας εξήγησης ή ενός κινήτρου της δράσης.
«Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ»
Το έργο έλκει την καταγωγή του από τον πατέρα της σύγχρονης δραματουργίας Ερρίκο Ίψεν και ακόμα περισσότερο από τον αναρχικό του θεάτρου Αύγουστο Στρίνμπεργκ. Ένα έργο κλειστοφοβικό που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.
Παρακολουθούμε τη συνάντηση του Τζωρτζ και της Μάρθας στο σαλόνι του σπιτιού τους, στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα με ένα νεαρότερο ζευγάρι, τον Νικ και την Χάνυ, η οποία ολοκληρώνεται την ώρα που χαράζει.
Τα πρόσωπα για πρώτη φορά στην ιστορία του θεάτρου γκρεμίζουν τους κοινωνικούς φραγμούς και ο λόγος τους γίνεται άγριος, ίσως αγοραίος, σχεδόν χυδαίος. Και αυτός αρθρώνεται από σοβαρούς, ευυπόληπτους και ευκατάστατους πολίτες, διανοούμενους ακαδημαϊκούς, χρησιμοποιώντας όμως τη συνθήκη του παιχνιδιού. Ένα άγριο παιχνίδι στον οποίο θίγονται πολλά δίπολα. Άνδρας – γυναίκα, αγάπη – μίσος, γονιμότητα – στειρότητα, θύμα – θύτης, ιστορία – βιολογία, εκκλησία – παγανισμός. Και όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από την επήρεια του αλκοόλ που ρέει άφθονο μέχρι το τέλος. Βασικό στοιχείο που αποκαλύπτει τα βαθύτερα ένστικτα και τα πιο βαθειά μυστικά. Βακχεύουν.
Ο Άλμπυ με ένα μαγικό τρόπο και διατηρώντας πάντα επί σκηνής σε θαυμαστή ισορροπία το χιούμορ, ενώ απλώνεται σε μια τεραστία θεματολογία, ταυτόχρονα τοποθετεί τους ήρωές του στον κεντρικό πυρήνα, την οικογένεια, και ανιχνεύει τις αναπηρίες της. Αυτός ο πυρήνας εκρήγνυται μπροστά στους θεατές, διαλύει κάθε ψευδαίσθηση, και ο ίδιος ο Άλμπυ διερωτάται πια μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι μάρτυρες – πιόνια σε ένα παιχνίδι που οδηγεί στο Τέλος της Δύσης και στη γέννηση μια νέας πραγματικότητα.
«Ο Πίθηκος του Κάφκα»
Όπως στο δημοφιλέστατο μυθιστόρημα του Κάφκα «Μεταμόρφωση», όπου ο ήρωας Γκρέγκορ Σάμσα ξυπνάει στο δωμάτιό του και συνειδητοποιεί πως έχει μεταμορφωθεί σε έντομο, έτσι και στην «Αναφορά σε μια Ακαδημία» ένας φυλακισμένος πίθηκος αποφασίζει να εξανθρωπιστεί για να μπορέσει να επιβιώσει στον κόσμο των ανθρώπων. «Με τι κόστος προσαρμόζεσαι σε μία ταυτότητα;» Ρωτάει «Και με ποιο τίμημα;» συνεχίζει. Σύντομα γίνεται ένας διάσημος ερμηνευτής που κάθε βράδυ δίνει παραστάσεις και περιτριγυρίζεται από τον Τύπο και τους θαυμαστές του. Πέτυχε μόνος του την μεταμόρφωσή του, κατάφερε να γίνει άνθρωπος και τώρα στο απόγειο της καριέρας του, γυρίζει σπίτι κάθε βράδυ μόνος και εκεί τον περιμένει…. (τα υπόλοιπα επί σκηνής…)
