Την άκουσα πολλές φορές μέσα στην οικογένεια, κρυφά τάχα, την ιστορία. Πότε σαν παράδειγμα αυστηρότητας των ηθών, πότε σαν παράδειγμα πονηριάς, άλλοτε πάλι σαν δείγμα τύψεων. Ποτέ από τη μανιά. Δε θα έλεγε τέτοια πράγματα σε παιδιά, οι ιστορίες για μας είχαν όλες καλό τέλος. Ούτε και κατάλαβα ακριβώς γιατί βρήκε ο ετοιμοθάνατος την Παρασκευή για εξομολόγο. Αυτή ήταν η ανθεκτική να ξενυχτίσει τον άρρωστο; Μπορεί. Μου πέρασε απ’ το νου ότι μπορεί κιόλας να την επινόησε την ιστορία, ποιος θα την διέψευδε, αλλά δεν νομίζω ότι είχε τόσο ταλέντο πια, να συνδυάσει γεγονότα τόσων χρόνων. Ούτε και κίνητρο. Αληθινή ιστορία πρέπει να είναι. Και μάλλον έτσι θα την είπε.
Η Ζωή Κατσιαμπούρα γεννήθηκε στον Παλαμά Καρδίτσας το 1952 και ζει στην Αθήνα από το 1970. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (στο οποίο εκπόνησε και διδακτορική διατριβή) και εργάστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ως καθηγήτρια και ως σύμβουλος φιλολόγων. Έχει γράψει βιβλία για το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, σχολικά βοηθήματα, άρθρα φιλολογικού ενδιαφέροντος και κριτικές σε διάφορα περιοδικά. Είναι παντρεμένη και έχει δυο παιδιά.
(Εκδόσεις: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ / Συγγραφέας: Ζωή Κατσιαμπούρα / Σελίδες: 189 / Διαστάσεις: 12×16,5 / Τιμή: 10,65 ευρώ)
