«Κάνε μια θάλασσα σπονδή για μια βροχής σταγόνα…»
«Σπούδασα να ’μαι μαθητής».
«Χωριό μου,/τι σ΄ απόμεινε παρηγοριά στα χείλια… Να μείνει κάποιος ζωντανός/ν΄ανάβει τα καντήλια».
«Και γύρισα καθημαγμένη/παρασημαντική/σ΄όλο μου το κορμί/με χαραγμένα ισοκρατήματα /σ΄έναν στεντόρειο θρήνο/και το φιλί ανοίκειο τώρα/ντροπαλό/ηχεί παράτερα/μες στην κραυγή του κόσμου».
Η ποίηση της Αναστασίας Κόκκινου ξεκλειδώνει τις πιο βαθιές αποχρώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, φέρνει στο φως τις πιο κλειστές και ίσως πιο σκοτεινές πλευρές της .
Η ποιήτρια συλλέγει για μας με σιγουριά, σκύβει στην αθωότητα και εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες με μικρές κοφτερές ματιές.
Φρέσκος λόγος, άμεσος και κοφτερός, χωρίς ψιμύθια και λεκτικά τερτίπια. Γραφή αμείλικτη.
Οι λέξεις καρφώνουν σαν πρόκες…
«Κάποιος μου δρόμος χάθηκε/στο δρόμο».
«Να ΄ταν ο οβολός δεκάρα/για να ξεφεύγει
ο στεναγμός…»
«…Το νερό το νερό/η σιωπή/η σιωπή μουσική
/μουσική …»
Μετρημένοι στίχοι, τάξη στο χάος, περιγραφή σε πάθη και ταξίδια, εικόνες και καταστάσεις.
Μικρές, αδρές, λεκτικές πινελιές. Μια σταλιά ανθρωπιάς και τρυφερής παρατήρησης μέσα σε έναν κόσμο σκληρό και γρήγορο. Η ποιήτρια φαίνεται να κάνει παύσεις, αφαιρεί με περίσκεψη από πάνω της τους προκαθορισμένους ρόλους, θαυμάζει, αντιστέκεται, στοχάζεται, με έξυπνους συνειρμούς, λογικούς αλλά όχι στεγνούς, ώριμους και στιβαρούς. Ποιητικός λόγος που αφηγείται στάσεις ζωής. Διαμορφώνει ψυχές και συνειδήσεις. Έχει προθέσεις, πολλαπλές αναγνώσεις. Καταδεικνύει στάσεις και σχέσεις. Κωδικοποιεί ερμηνείες και συμπεριφορές. Αποτελεί τεκμήριο εποχής, ανθρώπινα πορτρέτα. Ημερολόγια με λόγο ελλειπτικό ή υπαινικτικό.
«Τις οπτικές γωνίες/εξάντλησα./Πώς να κοιτάξω /το γεφύρι./Ανέμελα, με όλες τις μνήμες/όσων το διαβήκαν,/Σύνορο/ή/Παραλογή./Γίγαντα σώμα/που περνά/την ιστορία αντίπερα,/Χριστόφορο άγιο/παροπλισμένο/από μας που επιμένουμε/να μην διαβαίνουμε/πουθενά». («Της Άρτας το γεφύρι»)
Η δημιουργία της ποιήτριας είναι ένα μέσο αντίστασης, είναι ένα μέσο διεκδίκησης του δικαιώματός μας να «μεταθέσουμε τα όρια του εφικτού», να οραματιστούμε την ουτοπία. Γιατί η πραγματικότητα συντίθεται από αυτό που είναι αλλά κι από αυτό που θα θέλαμε να είναι. Αν μας πνίγει αυτό που ζούμε, είναι γιατί δεν βλέπουμε τίποτα μπροστά. Σκοτάδι. Μόνο η ποίηση και η δημιουργία μπορεί να μας βγάλει από αυτό το τέλμα…
Αναβαίνει κανείς διαβάζοντας τα ποιήματα της Αναστασία Κόκκινου από τη γη ως τις ψηλές κορφές. Και πάλι προσγειώνεται γεμάτος εικόνες, ασφαλής και πλούσιος κατά μία ολοκαίνουργια και εντελώς προσωπική αλλά όχι εσωστρεφή ματιά. Ποιητική.
•••
Η Αναστασία Κόκκινου γεννήθηκε στην Άρτα το 1964. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Μουσική στην Αθήνα. Υπηρετεί ως μουσικός στο Μουσικό Γυμνάσιο Σπάρτης. Είναι διδάκτορας Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ποίηση – Εκδόσεις Νέος Αστρολάβος/Ευθύνη 2013 – σελ. 95
