Από την Πέμπτη 21 Ιανουαρίου και κάθε Πέμπτη στις 8:15μμ, το Cine – Δράση προβάλει στο κανάλι του στο Youtube μία ταινία, από αυτές που συνηθίσαμε να βλέπουμε στο ΤΥΠΕΤ. Η ταινία θα παραμένει αναρτημένη μία εβδομάδα στην διαδικτυακή διεύθυνση – ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ – και στη συνέχεια θα αντικαθίσταται με την επόμενη ταινία:
Αυτή την εβδομάδα, από την Πέμπτη 28 Ιανουαρίου μέχρι την Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου, θα παρακολουθήσουμε την ταινία «Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου» (Ρωσία, Κοινωνική, 1996. Διάρκεια: 98′. Σκηνοθεσία: Σεργκέι Μποντρόφ. Πρωταγωνιστούν: Σεργκέι Μποντρόφ Τζ., Σουζάνα Μεκράλιεβα).
Η υπόθεση του φιλμ
Πρόκειται για τη μεταφορά της θαυμάσιας περιπετειώδους ιστορίας του Λέοντα Τολστόι «Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου» στην σημερινή εποχή, από τον Σεργκέι Μποντρόφ. Ο Μποντρόφ παρουσιάζει τον πόλεμο και την παράνοια του αλλά επίσης βγάζει από τους ανθρώπους τα ρούχα του εθνικισμού και των πολιτικών σκοπιμοτήτων και τους ντύνει με συναισθήματα απλά, δυνατά, ανθρωπινά και μιλώντας ειλικρινά καταθέτει με έναν ρωμαλέο και βαθιά συγκινητικό τρόπο τον διχασμό των «κοινών» ανθρώπων, που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, αλλά γίνονται θυσία στον παράλογο γίγαντα Πόλεμο.
Η ιστορία, φιλμαρισμένη κοντά στην Τσετσενία (στη δημοκρατία του Νταγκεστάν) και με τους ντόπιους χωρικούς να υποδύονται τους εαυτούς τους, διατηρεί ακόμα και στο γραπτό λόγο μίαν αίσθηση καυκάσιας λιτότητας: δύο Ρώσοι στρατιώτες, ο σκληροτράχηλος Σάσα (Oleg Menshikov) και ο νεοσύλλεκτος Βάνια (Sergei Bodrov Jr. -ο γιος του σκηνοθέτη), οδηγούνται σε ένα απομονωμένο χωριό του Καυκάσου ως προσωπικοί αιχμάλωτοι του τοπικού μουσουλμάνου πατριάρχη (Dzhemal Sikharulidze), ο οποίος προσπαθεί να τους ανταλλάξει με το δικό του γιο, αιχμάλωτο του ρωσικού στρατού. Παρότι ανένδοτο, το μακραίωνο τείχος μίσους γίνεται εν τέλει διάτρητο από σφαίρες συναισθηματικής ειλικρίνειας και συμπόνοιας – τόσο μεταξύ των δύο Ρώσων όσο κυρίως μεταξύ αυτών και των δεσμοφυλάκων τους.
Αφού πήραν στα χέρια τους τα όπλα – μοιάζει να λέει ο Bodrov – οι άνθρωποι σκότωσαν πριν από τα σώματα τα συναισθήματά τους. Και το κενό το γέμισαν με φανατισμένο μίσος. Είναι η βασική, συμπαντική αρχή κάθε πολέμου – και πρώτη ύλη για κάθε αντιπολεμική ρήση. Μια ρήση που ο Sergei Bodrov δεν υποβιβάζει σε ευχολογική κενολογία, αλλά με καθαρό βλέμμα και δραματουργική διαύγεια μετατρέπει σε ανατριχιαστικά επίκαιρη πολιτική θέση: Η μόνη διεθνοποίηση που επιδέχεται το Τσετσενικό (και η κάθε αντίστοιχη διένεξη) δεν έχει να κάνει με καμία παγκόσμια τρομοκρατία, αλλά με την απροσχημάτιστη σαθρότητα και σηψαιμία της ανθρώπινης ψυχής· την ενστικτώδη θωράκιση της εγωτικής κυριαρχίας. Υποψηφιότητα για Όσκαρ Ξένης Tαινίας, βραβείο της FIPRESCI, αλλά και Bραβείο Kοινού στο Φεστιβάλ των Kαννών.
