Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 25/10/2025
Φαντάζει με κλισέ, αλλά δεν είναι: ο Διονύσης Σαββόπουλος μένει με τον θάνατό του στην ιστορία ως ο πιο σπουδαίος και εμβληματικός τραγουδοποιός της Μεταπολίτευσης. Όχι μόνο για το έργο του, αλλά και για τη γενικότερη παρουσία του, η οποία για πολλούς υπήρξε -πολιτικά τουλάχιστον- αντιφατική, αλλά καταγράφει σε κάθε περίπτωση μια σπουδαία διαδρομή.
Πολλές φορές ενόχλησε με τους στίχους και τις απόψεις του που φάνταζαν αιρετικές, ωστόσο είχαν -όπως και ο ίδιος- πολλά να πουν και να περιγράψουν την πορεία ενός ολόκληρου λαού που γνώριζε και σιγοψιθύρισε έστω και μια φορά κάποιο από τα τραγούδια του.
«Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», τιτλοφόρησε την αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό και στην οποία επιχείρησε να δώσει απαντήσεις για τον ίδιο, δανειζόμενος έναν από αυτούς τους (πολλούς) στίχους του.
