Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ 28-9-2021 Ηράκλειο/Λυκόβρυση-Πεύκη/Νέα Φιλαδέλφεια-Νέα Χαλκηδόνα/Μεταμόρφωση
Στα χρόνια της μεγάλης κρίσης, ένα από τα ελάχιστα που έχουν απομείνει για να μας θυμίζουν ότι παραμένουμε άνθρωποι είναι η αλληλεγγύη που δείχνουμε στο διπλανό μας. Το να μην ξεχνάς πως, όσο δύσκολα περνάς εσύ, κάποιοι άλλοι βρίσκονται σε ακόμα πιο δεινή θέση, είναι ίσως η τελευταία ελπίδα ο κόσμος να αλλάξει προς το καλύτερο.
Τη δεκαετία που πέρασε, οι κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων επωμίστηκαν πρωτόγνωρα βάρη, πολλές φορές σε επίπεδο μη διαχειρίσιμο. Η φτώχεια, η ανεργία και η αστεγία μπήκαν δυναμικά στην ζωή μας ως κοινωνικοί εχθροί και η αντιμετώπισή τους έγινε κοινός στόχος, όχι μόνο των διοικήσεων, αλλά πρωτίστως της ίδιας της κοινωνίας. Κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά φροντιστήρια και ιατρεία, δομές που αναπτύσσονται συνεχώς για την υποστήριξη των λιγότερο προνομιούχων συμπολιτών μας, λειτουργούν παντού και με την πολύτιμη συνδρομή εθελοντών και πολιτών που προσφέρουν από το υστέρημά τους. Η βοήθεια που παρέχουν είναι αναμφίβολα πολύ σημαντική και προσφέρει ανακούφιση στις οικογένειες που δυσκολεύονται να καλύψουν βασικές ανάγκες, ωστόσο, είναι δεδομένο ότι ποτέ δεν θα είναι αρκετές και πως, όσο η κρίση αντί να περιορίζεται, βαθαίνει όλο και περισσότερο, χρειάζονται διαρκώς εμπλουτισμό με νέα προγράμματα και δράσεις.
Σε αυτή την κατεύθυνση προστίθεται και η νέα δομή που εγκαινίασε μόλις λίγες ημέρες πριν ο Δήμος Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας. Το νέο Κοινωνικό Εστιατόριο έρχεται να καλύψει ένα ακόμα κενό στον τομέα της προσφοράς στον συνάνθρωπο, ταυτόχρονα, όμως, δείχνει και το πόσο σημαντικός είναι ο σεβασμός στην δυσκολία του. Ένας όμορφος, ζεστός χώρος, διαμορφωμένος έτσι ώστε άστεγοι συμπολίτες μας να έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν ένα σωστό μαγειρεμένο γεύμα, να κοινωνικοποιηθούν και να νιώσουν τη θαλπωρή που προσφέρει μια στέγη, έστω και προσωρινή. Ένα ακόμα βήμα προς την ανθρωπιά. Μπορεί να φαίνεται απλό, όμως, δεν είναι.
Όταν επί πλέον της δεκαετίας ασχολήθηκα αρχικά εθελοντικά και εν συνεχεία επαγγελματικά με προγράμματα υποστήριξης ευπαθών ομάδων, για ένα διάστημα, μάλιστα, φλερτάροντας και προσωπικά με το φάσμα της αστεγίας, δύο κουβέντες έχουν μείνει χαραγμένες μέσα μου, ώστε να μην ξεχνώ ποτέ πόσο εύκολο είναι να βρεθεί κάποιος σε δύσκολη κατάσταση και να αντιμετωπίσει όλα αυτά που στο μυαλό μας φαίνονται εκτός πραγματικότητας.
Το πρώτο μου το είπε ένας κοινωνιολόγος, ο οποίος συνεργαζόταν με μια δομή φιλοξενίας αστέγων. «Μη νομίζεις ότι είσαι ασφαλής. Στην πραγματικότητα, η αστεγία είναι μόλις δυο μηνιάτικα μακριά από τον καθένα μας». Τουτ’ έστιν, ότι αν απλώς μείνεις χωρίς δουλειά και έσοδα για μόλις δυο μήνες, πόσο εύκολα πιστεύεις ότι θα καλύψεις τις υποχρεώσεις σου, με όποιες συνέπειες μπορεί να ακολουθήσουν; Για κάντε την αναγωγή με τις δικές σας υποχρεώσεις. Εμένα δεν μου πήρε πολύ και σίγουρα και το δίμηνο μπορεί να είναι πολύς χρόνος.
Το δεύτερο και πιο σημαντικό, μου το είπε ένας φιλοξενούμενος σε δομή, όπου πρόσφερα χρόνο και εθελοντική εργασία για κάποια χρόνια. Με ένα πολύ ζεστό χαμόγελο, γεμάτο αγάπη και δύναμη, με χτύπησε φιλικά στον ώμο και μου είπε: «μην ξεχάσεις ποτέ πόσο γλυκιά είναι η μελωδία που βγάζουν τα κλειδιά στην τσέπη σου». Ενστικτωδώς έχωσα το χέρι στην τσέπη για να διαπιστώσω ότι, πράγματι, τα κλειδιά μου είναι ακόμα εκεί. Αν και τότε είχα ξεφύγει από την απειλή της αστεγίας, ένιωσα τον τρόμο να με κατασπαράζει. Και, αν και έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε και – προς ώρας τουλάχιστον – πατώ καλύτερα στα πόδια μου, εκείνη η κουβέντα πάντα θα με στοιχειώνει.
Η οικονομική και κοινωνική κρίση είναι ακόμα πολύ μακριά από το να ξεπεραστεί. Μέχρι τότε, υπάρχει δρόμος μακρύς και επίπονος. Όπως όλα τελικά σε αυτή τη χώρα. Γι’ αυτό και είναι σημαντική κάθε δομή που προστίθεται στο χάρτη της αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο.
Το νέο Κοινωνικό εστιατόριο, για τα εγκαίνια του οποίου θα διαβάσετε στην τελευταία σελίδα της τρέχουσας έκδοσης, είναι ακόμα ένα βήμα προς την ανθρωπιά. Κι αν κάποιος έχει αμφιβολία επί τούτου, μπορεί να σταθεί απέναντι – ούτε καν δίπλα – από την ουρά ενός συσσιτίου, ας πούμε για παράδειγμα στην οδό Σοφοκλέους στο κέντρο της Αθήνας. Να παρατηρήσει και να αισθανθεί. Με την όποια εμπειρία μπορώ να καταθέσω, σας διαβεβαιώ για ένα πράγμα: Θα χώσετε το χέρι βαθιά στην τσέπη και θα σφίξετε τα κλειδιά του σπιτιού σας τόσο δυνατά που μπορεί και να ματώσουν τα δάχτυλα σας.
Ένα πιάτο ζεστό φαγητό και δυο κουβέντες φιλικές. Τόσο απλά, μα τόσο ζωτικής σημασίας…