Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 21/10/2022
Εδώ και κάμποσες εβδομάδες γινόμαστε θεατές μιας φρίκης που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, τους τηλεοπτικούς μας δέκτες, τις εφημερίδες που διαβάζουμε, τις ιστοσελίδες που ακολουθούμε.
Δυστυχώς για μια ακόμα φορά, στο κέντρο αυτής της φρίκης βρίσκεται ένα παιδί, για το οποίο όπως φαίνεται αρκετοί γνώριζαν πολλά αλλά δεν μιλούσαν. Και για μια ακόμα φορά, κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφα, άλλοι έβγαλαν τα συμπεράσματα για τους πρωταγωνιστές μόνο και μόνο από το «ένστικτό» τους κι επειδή εκείνοι «το κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή».
Αμέτρητοι θεατές έχουμε πάρει θέση, έχουμε γίνει ψυχολόγοι, αστυνομικοί, ειδικοί κάθε είδους και ξεψαχνίζουμε την υπόθεση, σαν να πρόκειται για κινηματογραφική αστυνομική ταινία στην οποία αναζητούμε τον δολοφόνο.
Και η δημοσιογραφία -ο Θεός να την κάνει δημοσιογραφία- στα «καλύτερά» της, προσφέρει απανωτά, καθημερινά επεισόδια του τελευταίου σήριαλ με το οποίο αποφάσισε να ασχοληθεί, βάζοντας έναν τεράστιο στόχο πάνω στο κεφάλι ενός 12χρονου παιδιού, χωρίς καμία ντροπή. Παράλληλα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, το όνομα και η εικόνα του 53χρονου φιγουράρουν στις οθόνες μας -τηλεοπτικές και ιντερνετικές- και οι εικασίες για τους εμπλεκόμενους δίνουν και παίρνουν.
Τι είναι άραγε αυτό που μας κρατά καθηλωμένους μπροστά σε όλα αυτά, να παρακολουθούμε σαν υπνωτισμένοι; Δεν είναι δα και μια εποχή που μας λείπουν οι ειδήσεις και δεν έχουμε με τι να ασχοληθούμε; Γιατί αυτή η «βουτιά» σε ότι πιο αισχρό μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους και να εκτελέσει ανθρώπινο χέρι, δεν μας απωθεί αλλά μας τραβά σαν μαγνήτης;
Προφανώς και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Ολόκληρες δεκαετίες τώρα, έρχεται ένα ειδεχθές έγκλημα και γίνεται πρωτοσέλιδο για πολύ καιρό, κρατώντας το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο. Όμως όσο περνάει ο καιρός, η «βουτιά» αυτή φτάνει όλο και πιο βαθιά, η προσφορά των «αποκλειστικών» που προκαλούν μόνο αηδία, οργή και θλίψη αυξάνεται και το κοινό ενημερώνεται για λεπτομέρειες που δεν θα έπρεπε να δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Γιατί στην τελική, η υπόθεση αφορά ένα παιδί, το οποίο ήταν θύμα ενός από τα χειρότερα -κατ’ εξακολούθηση μάλιστα- εγκλήματα που μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Η κομματιασμένη ψυχή του, θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια για να ξεπεράσει -αν ποτέ το καταφέρει- όλα αυτά που «έγραψε» πάνω του, η κόλαση στην οποία έζησε. Κι αυτό που συμβαίνει γύρω του δεν το βοηθά.
Εμείς, μπροστά σε αυτό το τηλεοπτικό τοπίο, σ’ αυτούς που τολμούν να πουν «έμοιαζε μεγαλύτερη από 12 ετών», σ’ αυτούς που βλέπουν «επώνυμους» δράστες για να κερδίζουν τα 15 λεπτά διασημότητάς τους αλλά δεν έχουν κανένα στοιχείο για να το αποδείξουν ή τους πολιτικούς που βρήκαν θέμα για την προεκλογική τους εκστρατεία, αναζητούμε άραγε τη βαθιά κρυμμένη ενσυναίσθησή μας, την ανθρωπιά μας, για να κλείσουμε τα μάτια, όχι στο έγκλημα αλλά στο θλιβερό τσίρκο που έχει στηθεί γύρω του;
