Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Τι εβδομάδα κι αυτή! Πρώτα ήταν η είδηση ότι έφυγαν από τη ζωή η Γκέλυ Μαυροπούλου και ο Τόλης Βοσκόπουλος. Και οι δύο από τον χώρο του κινηματογράφου, με τον δεύτερο γνωστό περισσότερο από την καριέρα του στο τραγούδι. Ανεπανάληπτο. Η Γκέλυ Μαυροπούλου ηθοποιός της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου θυγατέρα των επίσης ηθοποιών Άγγελου Μαυρόπουλου και Μαρίκας Κρεβατά, με πλουσιότατο ρεπερτόριο σε κωμωδίες και δράματα.
Ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο ένας, ο μοναδικός, για τον οποίο και μόνον η αναφορά του μικρού του ονόματος, έφερνε ρίγη συγκινήσεων. Κυρίως στο γυναικείο κοινό. Και δεν ήταν μόνον η χαρακτηριστική ένρινη φωνή του, αλλά και η όλη του σκηνική παρουσία. Λεπτός, κομψός, με στενά εφαρμοστά κοστούμια (έτσι ήταν η μόδα τότε) και λουλούδι στη μπουτονιέρα.
Θυμάμαι, όχι πολλά χρόνια πριν, αποφασίσαμε με έναν ξάδερφό μου και τις γυναίκες μας (εκείνες επέμεναν), που είχαμε πάει να τον δούμε και να τον ακούσουμε σε κάποιο νυκτερινό κέντρο. Χαμός. Αδιαχώρητο. Και εμείς έπρεπε να είμαστε ευχαριστημένοι που βρήκαμε τραπέζι. Αλλά τι τραπέζι; Ψηλότερο από τα κανονικά με τέσσερα σκαμπό γύρω του, χωρίς πλάτη για να ακουμπάμε έστω και λίγο. Σαν να είμαστε προέκταση του πάγκου του μπαρ. Γύρω μας στα άλλα τραπέζια, ο ένας πάνω στον άλλο.
Κυριολεκτικά. Τελικά, ήμασταν από τους τυχερούς. Καθόμασταν πιο ψηλά και είχαμε άπλετη θέα προς την πίστα όταν εμφανίστηκε ο θρύλος και όλοι σηκώθηκαν και έμειναν όρθιοι, παραληρούντες όσο τραγουδούσε. Εμείς παραμέναμε καθιστοί. Κατάσταση εκτός ορίων. Θυμάμαι ότι αυθόρμητα (και χωρίς κακό σκοπό) ρώτησα την ευειδή σερβιτόρα «πού βρίσκεται η έξοδος κινδύνου αν συμβεί κάτι;» και εκείνη γούρλωσε τα μάτια της έντρομη. Μετά από δέκα λεπτά, μας έφερε άλλη μια ποικιλία φρούτων και δεύτερα ποτά. Δεν είχαμε παραγγείλει, αλλά μας ψιθύρισε ότι ήταν «προσφορά από την επιχείρηση». Ποιος ξέρει τι φαντάστηκαν οι άνθρωποι… Εμείς πάντως τους ευχαριστήσαμε κατά την έξοδο, όταν είχαν παραταχθεί να μας ευχαριστήσουν που «ήμασταν διακριτικοί».
Ύστερα, την εβδομάδα αυτή, ήταν και η επέτειος για τη μαύρη 20ή Ιουλίου 1974. Μαύρη απ’ όλες τις απόψεις. Οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο για «να τη σώσουν» από τη χούντα και η χούντα εδώ στην πατρίδα έκανε… γενική επιστράτευση.
Θυμάμαι, πώς έφτασα στη στρατιωτική μονάδα, που είχα υποχρέωση να παρουσιαστώ και τι μπάχαλο αντιμετώπισα. Έχοντας προηγουμένως υπηρετήσει ως έφεδρος αξιωματικός τους 19 από τους 24 μήνες της θητείας μου σε Μονάδα Επιστρατεύσεως, είχα πλήρη επίγνωση για το πόσο άχρηστη ήταν εκείνη η επιστράτευση. Τι μου θύμισε η εβδομάδα που πέρασε!