Γράφει η Κωνσταντίνα Στεφανάκου: Φοιτήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης – ΕΚΠΑ
Ακόμη ένα καλοκαίρι, σιγά σιγά, φτάνει στο τέλος του. Και δυστυχώς, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, έχουν δίκιο όσοι λένε τα κοινότυπα «Μέσα τα κεφάλια», «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». Αυτό όμως δεν σημαίνει πως κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα και οι πολίτες της ηρεμούν.
Και φέτος είχαμε τραγωδίες οι οποίες μας συγκλόνισαν: Λουτράκι, Αττική, Ρόδος, Εύβοια. Ξανά, παρόμοιες περιοχές με το περσινό καλοκαίρι· ξανά, οι φωτιές υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες· ξανά, όλως τυχαίως οι περισσότερες ξεκίνησαν μια μέρα με αέρα. Ο τραγικός απολογισμός; Περισσότερο από ένα εκατομμύριο στρέμματα δάσους καμένα, όλη η πανίδα των περιοχών απανθρακωμένη, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, αλλά ταλαιπωρήθηκαν με διαρκείς οδηγίες για εκκενώσεις, άγχος, πανικό, θλίψη. Οι αναμνήσεις, τα όνειρα, οι ζωές κάποιων ανθρώπων κάηκαν μαζί με τα σπίτια, τις περιουσίες τους. Κάθε καλοκαίρι διαδραματίζεται μια νέα τραγωδία, με πρωταγωνιστές εμάς, τη χλωρίδα και την πανίδα της Ελλάδας.
Θύματα υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Πέρα από τους πιλότους του Canadair στην Κάρυστο, οι οποίοι έπεσαν ενώ έσωζαν ζωές, έχουμε κάθε χρόνο τα χιλιάδες ζώα που πεθαίνουν χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Τη μια στιγμή ζουν, και την επόμενη, επειδή κάποιος αποφάσισε να παρανομήσει και να κάψει ξύλα τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο, σκοτώνονται άδικα, με τον πιο βάναυσο τρόπο. Η πανίδα, η χλωρίδα της Ελλάδας αφανίζονται λόγω της εγκληματικής ανευθυνότητας και απροσεξίας που διέπει τους πολίτες της, καθώς και της απουσίας παιδείας και σεβασμού τόσο από του ενός προς τον άλλο όσο και προς τη μητέρα φύση. Όσο την καταστρέφουμε, τόσο και εκείνη θα μας καταστρέφει.
Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε χάρη στη φύση, χωρίς εκείνη δεν μπορεί να ζήσει – όχι όμως το αντίθετο. Αντίθετα, η φύση θα ήταν υγιέστερη χωρίς τον άνθρωπο, θα ευδοκιμούσε και θα είχε περισσότερες προοπτικές ανάπτυξης. Άρα ο άνθρωπος, ο οποίος έχει ανάγκη τη φύση για να ζήσει, την αφανίζει χωρίς να συνειδητοποιεί πως ο θάνατος της φύσης ισοδυναμεί με τον δικό του θάνατο.
Κάπου είχα διαβάσει πως «Δεν φοβάμαι τίποτα παραπάνω από την εξής φράση: Ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί άριστα». Τώρα καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί όποιος το έγραψε. Χωρίς διάθεση μείωσης της ατομικής ευθύνης, η ζωή στη χώρα μας είναι ένας διαρκής φόβος, μια ατέρμονη ρουτίνα αγωνίας, η οποία διακόπτεται κατά καιρούς από κάποιο τραγικό συμβάν. Όμως στην Ελλάδα οι άνθρωποι ξεχνάνε μάλλον εύκολα, κι έτσι όσα συμβαίνουν είναι ένας φαύλος κύκλος των λαθών του παρελθόντος, τα οποία επαναλαμβάνονται. Η διαχείριση του Πυροσβεστικού Σώματος αλλά και των καμένων εδαφών είναι ένα από αυτά τα παθήματα, τα οποία μάλλον δεν θα γίνουν ποτέ μαθήματα… κάθε καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι, ωστόσο, είχε ανέκαθεν μια ονειρική χροιά. Στην τελική, είναι μια μακρά αναστολή των συνηθισμένων δραστηριοτήτων της ζωής του καθενός, είναι η ετήσια παραίσθηση που έχει συμφωνήσει το συνδικάτο των ανθρώπων για να δώσει μια αίσθηση πραγματικότητας στον υπόλοιπο χρόνο, στις εποχές που υπολείπονται. Το καλοκαίρι ταξιδεύουμε, επισκεπτόμαστε πάντα όμορφα μέρη που ποτέ δεν μας ανήκουν και γι’ αυτό φαντάζουν παράξενα και εξωτικά. Ας φροντίσουμε να μην γεμίζουμε με στάχτες ό,τι μας έχει απομείνει από τη μαγεία των καλοκαιρινών διακοπών.
