Γράφει ο Πάνος Σκουρολιάκος: Βουλευτής Ανατολικής Αττικής και υπεύθυνος Τομέα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ
Πάγιο αίτημα της Αριστεράς ήταν πάντα οι διαφανείς προσλήψεις εκ μέρους του Δημοσίου σε θέσεις εργασίας και πολύ περισσότερο σε θέσεις ευθύνης. Συμφωνεί άλλωστε με αυτή τη θέση και οποιοσδήποτε άλλος δημοκρατικός πολίτης.
Η παράδοση του νεότερου ελληνικού κράτους δυστυχώς έχει να επιδείξει χαμηλές επιδόσεις όσον αφορά το παραπάνω δίκαιο αίτημα. Η πλατεία Κλαυθμώνος ονομάστηκε έτσι επειδή ύστερα από κάθε εκλογική διαδικασία εκεί έκλαιγαν οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, τους οποίους είχε διορίσει η κυβέρνηση που μόλις έχασε τις εκλογές. Η κατοχύρωση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ομαλοποίησε τα πράγματα. Όμως με την πρόσφατη κρίση, αμφισβητήθηκε πάλι αυτή η πρόνοια. Αν καταργηθεί μια δημόσια θέση, μας έλεγαν, χάνει τη δουλειά του και ο υπάλληλος (του Δημοσίου) που υπηρετούσε σε αυτήν.
Σοβαρό θέμα υπάρχει στον χώρο του πολιτισμού, με τις καλύψεις των θέσεων των καλλιτεχνικών διευθυντών σε εποπτευόμενους από το υπουργείο Πολιτισμού φορείς. Από παράδοση, η θέση ανετίθετο από τον/την εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού σε όποιον/α έκρινε πως ήταν κατάλληλος/η για το αξίωμα. Την ίδια οδό ακολούθησε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας το 2015. Βεβαίως η επιλογή της προκήρυξης των θέσεων αυτών με διαφάνεια και αξιοκρατία ήταν πάντα στις επιλογές μας. Έτσι λοιπόν, στις 29.5.2019, το ΥΠΠΟ προκηρύσσει διαγωνισμούς για την κάλυψη θέσεων των καλλιτεχνικών διευθυντών του Ελληνικού φεστιβάλ και του Εθνικού Θεάτρου επί υπουργίας Μυρσίνης ζορμπά. Μια σειρά από άλλους εποπτευόμενους φορείς θα ακολουθούσαν.
Αυτές οι πρώτες προκηρύξεις ήταν ταυτόχρονα και ένα σαφές και δυνατό μήνυμα πως οι διορισμοί των επικεφαλής των μεγάλων (και όχι μόνον) πολιτιστικών οργανισμών αποτελούν παρελθόν και τουλάχιστον με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οι θέσεις θα καλύπτονταν με διαφανείς διαδικασίες, αξιοκρατικά και δημοκρατικά. Αυτό ήταν, θεωρώ, ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση της δημοκρατικής λειτουργίας, όχι μόνο στον χώρο του πολιτισμού, αλλά του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Όμως ύστερα από αυτήν την προκήρυξη ακολούθησαν εκλογές και η Ν.Δ. ανεδείχθη πρώτο κόμμα. Από τις πρώτες ενέργειες της υπουργού Πολιτισμού της νέας κυβέρνησης ήταν η ακύρωση των διαγωνισμών. οι θέσεις των διευθυντών καλύφθηκαν ύστερα από προσωπική (;) απόφαση της υπουργού και όχι με διαφάνεια και διαδικασίες όπου οι πολίτες ή κάποιοι ενδιαφερόμενοι γι’ αυτές τις θέσεις θα μπορούσαν να τις διεκδικήσουν και να ασκήσουν έλεγχο στο πλαίσιο μιας δικαιοκρατούμενης Πολιτείας. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι ζούμε στην εποχή της κυβέρνησης των «απευθείας αναθέσεων». σε κάθε τομέα.
Να ξεκαθαρίσουμε όμως πως εδώ δεν λειτουργούμε ως κριτικοί τέχνης. Δεν κρίνουμε ούτε τα επιλεγέντα πρόσωπα ούτε το έργο τους. σχολιάζουμε τη σπουδή της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΠΟ να ακυρώσει τις δρομολογημένες από την προηγούμενη κυβέρνηση προκηρύξεις θέσεων με δημοκρατικές διαδικασίες και να επιστρέψει στα παλιά, τα τετριμμένα, αδιαφανή και μικροπολιτικάντικα. Αλλά υπάρχει και ένα μείζον θέμα που αφορά τη στάση και τις αντιδράσεις της ίδιας της συντεχνίας, όλων όσοι δραστηριοποιούνται στον χώρο του πολιτισμού. Είναι, νομίζω, χρέος μας να απαιτήσουμε να κατοχυρωθεί δια νόμου η πλήρωση των θέσεων των καλλιτεχνικών διευθυντών μέσα από διαδικασίες προσβάσιμες από όλους και με δημοκρατική διαφάνεια.
Έτσι, οι κατέχοντες τη θέση του διευθυντή θα αφοσιώνονται στο καλλιτεχνικό και διοικητικό τους έργο, θα στοχεύουν απερίσπαστοι στο όραμά τους και θα εργάζονται χωρίς αγκυλώσεις επειδή δεν θα χρωστούν σε κανέναν! Διότι, δυστυχώς, έχουμε βιώσει καταστάσεις όπου οι «υπουργικές επιλογές» χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Είναι στ’ αλήθεια θλιβερό να βλέπεις άξιους δημιουργούς να επιδίδονται σε λιβάνισμα των υπουργών ή να απολογούνται πολιτικά για τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, επειδή αισθάνονται ότι «τους οφείλουν» τη θέση τους. Είναι πραγματικά λυπηρό να επιστρέφουμε στα παγκάκια της πλατείας Κλαυθμώνος, των αρχών του περασμένου αιώνα…
