Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 05/10/2022
Όταν συναντιέται μια παρέα νέων ανθρώπων, είναι θέμα χρόνου να ανοίξει η συζήτηση για το θέμα της στέγης. Ιστορίες παράνοιας στην αναζήτηση σπιτιού, ενοίκια μεζονέτας για… τρύπες, αγωνία πώς θα βγει ο μήνας μετά την πληρωμή του ενοικίου, ακόμα και στις περιπτώσεις ζευγαριών ή συγκατοίκων που μοιράζονται τα έξοδα.
Ενδεικτικά, αγγελία για διαμέρισμα 70 τετραγωνικών ενημερώνει για ενοίκιο 750 ευρώ στο Χαλάνδρι, άλλα τόσα στον Χολαργό και ίσως καλύτερα… 700€ για σπίτι 75 τ.μ. στην Αγία Παρασκευή. Τα μεσιτικά γραφεία, συνήθως, ζητούν για τον εαυτό τους άλλο ένα ενοίκιο αμοιβής, άρα μαζί με την εγγύηση, από την πρώτη μέρα της πολυπόθητης μίσθωσης, μπορεί να απαιτηθούν πάνω από 2.000 ευρώ!
Για εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν το δικό τους σπίτι τα πράγματα δεν είναι πιο εύκολα, αφού πλέον ένα απλό διαμέρισμα στην περιοχή μας, κοστίζει όσο άξιζε πριν από χρόνια μια πολυτελής κατοικία με θέα θάλασσα. Στην περιοχή του Πατήματος, διαμέρισμα 62 τετραγωνικών, πρώτου ορόφου, δύο υπνοδωματίων, πωλείται έναντι 170.000 ευρώ! (2.741€ ανά τ.μ.).
Δεν είναι τυχαίο ότι νέοι μένουν εγκλωβισμένοι στο παιδικό τους δωμάτιο έως τα 30 τους ή κινδυνεύουν να επιστρέψουν, ενώ έχουν ξεπεράσει τα 35. Στην Ελλάδα, άλλωστε, η μέση ηλικία αποχώρησης από το σπίτι της οικογένειας φτάνει τα 29,5 χρόνια, τη στιγμή που ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τα 24!
Τα πρόσφατα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το στεγαστικό ζήτημα, σε βραχυπρόσθεσμο επίπεδο, δίνουν λύση χάρη στη χορήγηση χαμηλότοκων στεγαστικών δανείων σε 10.000 νέους 25 έως 39 ετών. Ωστόσο, είναι αμφίβολο αν η αντικατάσταση της υποχρέωσης ενοικίου στον ιδιοκτήτη ενός σπιτιού διαφέρει κατά πολύ από τον βραχνά των μηνιαίων δόσεων στις τράπεζες. Σε μια τόσο ρευστή εποχή από άποψη διαθέσιμου εισοδήματος και διατήρησης εργασίας, ο κίνδυνος της υπερχρέωσης ή στάσης πληρωμών δεν είναι μακρινός.
Για να πάψει η χώρα να είναι «ένας αφιλόξενος τόπος για τους νέους», όπως ορθά δήλωσε ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος, χρειάζονται πιο φιλικά μέτρα για τη νέα γενιά από την Πολιτεία. Αντί να κερδίζουν και από τη βασική στεγαστική ανάγκη τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, θα μπορούσαν να δίνονταν από το Κράτος άτοκα δάνεια ιδίως σε ανέργους, χαμηλόμισθα νέα ζευγάρια, για απόκτηση ή συντήρηση και επισκευή κατοικίας.
Επίσης, μια ευνοϊκή παρέμβαση θα ήταν ένα πλαφόν στις τιμές των ενοικίων. Ευρωπαϊκοί Δήμοι, όπως του Φράιμπουργκ στη Γερμανία έχουν βάλει «ταβάνι» ποσοστού έως 10% πάνω από το μέσο τοπικό μίσθωμα. Με ευθύνη κεντρικών και τοπικών διοικήσεων, θα μπορούσαν, επίσης να αξιοποιηθούν κενά διαμερίσματα ή ακίνητα για δωρεάν στέγαση, ώστε να στηριχθούν κυρίως φοιτητές και απόφοιτοι σχολείων.
Σε διαφορετική περίπτωση, δεν αποκλείεται σύντομα να αναβιώσουν στην πραγματική ζωή σκηνές από την ελληνική κωμωδία του 1959 «Οι δοσατζήδες». Θανάσης Βέγγος και Νίκος Σταυρίδης, ως περιπλανώμενοι έμποροι πουλάνε με δόσεις είδη σπιτιού και προικός στις γειτονιές της Αθήνας. Τα φέσια πέφτουν… σύννεφο και στο φινάλε της ταινίας οι δύο πρωταγωνιστές τραγουδούν: «Ποτέ με δόσεις, ό,τι θα πάρεις να το πληρώσεις».
