Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 22/12
Η τελευταία Κυριακή του χρόνου ήταν πάντα μια από τις αγαπημένες μου μέρες. Από παιδί, θυμάμαι,
πηγαίναμε με τους γονείς στα μαγαζιά, αγοράζαμε δώρα, επισκεπτόμασταν τα θρυλικά ΜΙΝΙΟΝ και Λαμπρόπουλο, γελούσαμε, διασκεδάζαμε. Παραδοσιακά, τα δώρα μου για όλους τα αγόραζα αυτήν την Κυριακή, συνδυάζοντάς τα με μια όμορφη βόλτα στο κέντρο της πόλης και, στη συνέχεια, στα καταστήματα, που είχα σταμπάρει από την αρχή, έχοντας κάνει τη σχετική έρευνα αγοράς. Αυτό προσπαθώ να ακολουθώ μέχρι σήμερα, συνεχίζοντας αυτήν την παράδοση ακόμα και αργότερα, που έφτιαξα τη δική μου οικογένεια.
Η φετινή τελευταία Κυριακή του χρόνου δεν έχει να θυμίζει τίποτα από τις περασμένες. Ακόμα και τις χρονιές
της βαθιάς ανεργίας, τότε που μετρούσα κάθε κέρμα στην τσέπη για να περάσουμε τις μέρες που έρχονταν, αυτή η βόλτα στον κόσμο, με τα γέλια και τις μουσικές, ήταν ένα βάλσαμο για την τραυματισμένη ψυχολογία. Φέτος, αυτή η βόλτα θα λείψει από τους περισσότερους πιο πολύ κι από τα ίδια τα δώρα, που έτσι κι αλλιώς, δεν θα έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε, όπως πάντα.
Ο Άγιος Βασίλης έρχεται με ταχυμεταφορές και, δεν είναι σίγουρο ότι θα προλάβει να φτάσει και στο δικό μας δέντρο. Βλέπετε, οι εταιρείες δεν είδαν αυτήν την κρίση ως ευκαιρία για εδραίωση του ηλεκτρονικού εμπορίου, αλλά ως μια γερή αρπαχτή και… βλέπουμε. Μόνο οι έρμοι οι εργαζόμενοι την πληρώνουν – παραδοσιακά – που δεν τους φτάνει που τους ξεζουμίζουν, έχουν να απολογούνται και στους δυσαρεστημένους πελάτες για παραλείψεις, για τις οποίες οι ίδιοι φέρουν το λιγότερο μερίδιο της ευθύνης.
Η περίοδος απαιτεί συνεργασία, συναίνεση και κατανόηση. Να σκύψει ο ένας πάνω από τα ζόρια του
άλλου. Όχι μόνο για τις γιορτές, αλλά για μετά. Κυρίως για μετά. Η πανδημία, κάποια στιγμή θα νικηθεί. Οι συνέπειές της, όμως, θα πρέπει να μας βρουν ενωμένους και να παλεύουμε για μια κοινή προσπάθεια. Αν δεν το πάρουμε χαμπάρι εγκαίρως, μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Πολύ πιο δύσκολες από αυτές που νομίζουμε ότι έχουν περάσει. Ας μην το βγάζουμε ποτέ από το μυαλό μας.
Ως αποχαιρετιστήριο editorial μιας χρονιάς που φεύγει και αφήνει πίσω της σημάδια που θα μας ακολουθούν για χρόνια, με πρώτο και σημαντικότερο την απώλεια αγαπημένων προσώπων, αντί απολογισμού, θα προτιμούσα να κάνω μια ευχή. Θα ήθελα να ήμασταν όλοι λίγο περισσότερο άνθρωποι και λίγο λιγότερο καταναλωτές. Να σκεφτόμαστε τι μας λείπει πραγματικά σε συναισθηματικό επίπεδο και όχι σε υλικό. Να κατανοούμε τον διπλανό μας περισσότερο. Και να ζητάμε βοήθεια, όπου τη χρειαζόμαστε. Δεν είναι κακό. Ένα όμορφο χαμόγελο, ένας καλός λόγος, μια απόδειξη ότι κι εμείς αναγνωρίζουμε την παρουσία και τον κόπο του καθενός, θα ήταν ίσως μια καλή αρχή.
Δεν είναι απλώς υποχρέωση λόγω των ημερών. Είναι καθήκον μας ως πολίτες και ως άνθρωποι που δεν έχουμε χάσει όλες τις αξίες μας. Κι όσο για τα δώρα του Άη Βασίλη… όλοι μας έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε αυτόν. Ας του ζητήσουμε, λοιπόν, αυτά που έχουμε πραγματικά ανάγκη. Και, αν ήμασταν καλά παιδάκια, πού ξέρεις…
