ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Πριν πολλά χρόνια «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο» και γινόταν μια συζήτηση – καυγάς μεταξύ φίλων, από την οποία δεν έβγαινε κανένα συμπέρασμα και ο καθένας ήθελε να περάσει το δικό του -που λένε- και η ισχυρογνωμοσύνη έδινε και έπαιρνε και όλοι ήταν «ξερόλες» και μιλούσαν όλοι μαζί, άλλοι με επιχειρήματα και κάποια γνώση (ως σπασίκλες) και άλλοι «γιατί έτσι» (όντας αδιάβαστοι επέμεναν περισσότερο). Τότε, μέσα σε εκείνον τον ορυμαγδό, πεταγόταν ο ψύχραιμος και πλακατζής της παρέας, ο οποίος φώναζε με στεντόρεια φωνή: «Σιγά-σιγά βρε παιδιά, υπάρχει καλύτερος τρόπος να λύσουμε τη διαφορά» και όλοι στρέφονταν προς το μέρος του σκεπτόμενοι «κάτι ενδιαφέρον θα πει τούτος που φωνάζει δυνατότερα».
Οπότε εκείνος έχοντας τραβήξει την προσοχή τους, φούσκωνε το στήθος του και έλεγε γεμάτος αυτοπεποίθηση: «Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Με μια σειρά ώστε να καταλάβουμε πώς έχει εξελιχθεί η κατάσταση μέχρι σήμερα και να βγάλουμε άκρη». Τότε η αγωνία των παρισταμένων κορυφωνόταν. Αν μάλιστα υπήρχαν και κορίτσια στην παρέα που τον παρακολουθούσαν με θαυμασμό (μη ξεχνάτε όταν πήγαινα στο μοναδικό δημόσιο Γυμνάσιο Αμαρουσίου -που φέτος γιορτάζει τα 100 του χρόνια- ήταν μικτό), εκείνος καθυστερούσε λίγο για να τον προσέξουν ακόμα περισσότερο. Άσε που έριχνε και καμιά ματιά τριγύρω να δει ποια τον θαύμαζε πιο πολύ, για να της τα ρίξει στο επόμενο διάλειμμα.
Πού είχαμε μείνει; Α, στο «ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή». Διαμαρτυρόταν, λοιπόν, ο ανυπόμονος της παρέας: «Πάρε τα από την αρχή επιτέλους να τελειώνουμε· μας έπρηξες» (εδώ παραλείπω το «τα» ανάμεσα στις δυο τελευταίες λέξεις λόγω πολιτικής ορθότητας). Και ο φίλος μας, με πολύ σοβαρό ύφος, μιας και είχε επιβληθεί δια του υψηλού τόνου της φωνής του, έλεγε: «Όταν ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, τους είχε πει…» οπότε καταλαβαίνετε τι επακολουθούσε… Εκτός από τις λεκτικές επιθέσεις, η ανυπομονησία των παρισταμένων εκδηλωνόταν και με «καρπαζιές σύννεφο», όπως λέγαμε τότε. Τη λέξη «μπούλινγκ» δεν την ξέραμε και να δεις που ούτε γάτα, ούτε ζημιά στη συνέχεια όταν όλοι κάναμε τους ανήξερους, διότι η τιμωρία ενίοτε ήταν ομαδική.
Καταλαβαίνετε τι θα γινόταν, αν ζούσε σήμερα ο συμμαθητής μας ο Παύλος -ο Μικρός όπως τον αποκαλούσαμε- και πεταγόταν στη συζήτηση για όλα αυτά που μας τρελαίνουν γύρω από το δυστύχημα των Τεμπών και έλεγε όπως τότε: «Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν ο Τρικούπης στα 1880 κατασκεύασε μια σιδηροδρομική γραμμή…».
