Γράφει ο Γιάννης Κασωτάκης
Με προσοχή και ενδιαφέρον παρακολουθεί κάθε Έλληνας τους τελευταίους μήνες, τον αλληλοσπαραγμό των πολιτικών κομμάτων της χώρας. Το ενδιαφέρον όμως αυτό πολλές φορές γίνεται ανησυχία για το που οδηγούμαστε, ποιος κερδίζει, ποιος χάνει και μάλλον το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι χάνει η Ελλάδα. Τα αίτια της πολιτικής πτώσεως και αστάθειας είναι πολλά και σύνθετα και πρέπει να αναζητηθούν στην όλη κοινωνική και πολιτική σύνθεση της Ελλάδος. Ο οικονομικός μαρασμός δημιουργεί, σε άλλους πολιτικούς απογοήτευση και σε άλλους ελπίδες επικράτησης, όπου τελικά και τα δύο θα καταλήξουν, μάλλον, σε βάρος της ελληνικής επιδίωξης που είναι η οικονομική ανάπτυξη και η αδέσμευτη και ασφαλής Ελλάδα και θα την οδηγήσουν στην εξάρτησή της από τα πολλά και ποικίλα ξένα κέντρα εξουσίας, τα οποία προς ίδιο όφελος και συμφέρον εναγκαλίζουν το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, αλλά μετά την επίτευξη του στόχου και σκοπού τους θα κλείσουν «ώτα και οφθαλμούς» και θα αφήσουν πάλι την Ελλάδα μόνη της να παλεύει για την οικονομική της ανάταση, κυριαρχία και ακεραιότητα.
Η ψυχική δύναμη των Ελλήνων μειώνεται με ότι αυτό συνεπάγεται. Ανώτεροι επιστημονικοί, πανεπιστημιακοί και άλλοι πνευματικοί ταγοί ερίζουν μεταξύ τους. Οι πολιτικές επιδιώξεις κάθε κόμματος απομακρύνουν τον πατριωτισμό, τον Ελληνισμό και ενεργούν και σπέρνουν μόνο την διχόνοια στον Έλληνα πολίτη. Οι πολιτικοί αλληλοκατηγορούνται , διαφωνούν μεταξύ τους και κάθε ένας θέλει και προσπαθεί να παρουσιάσει εαυτόν ως τον μόνο σωτήρα της χώρας. Τυφλούμενοι από το πάθος της εξουσίας, και όχι μόνο, δεν (προ)βλέπουν τους πάσης φύσεως κινδύνους που μας τριγυρίζουν και ελλοχεύουν και μας απειλούν, ή το χειρότερο ενώ τους βλέπουν και τους αισθάνονται, δεν υποχωρούν σε κοινή εθνική συνεννόηση, εθνική γραμμή, εθνικό μέτωπο, εθνική επιδίωξη και συνείδηση, όχι βέβαια τύπου Κ. Μητσοτάκη- Χ. Φλωράκη ή Σαμαρά-Βενιζέλου, ή Τσίπρα-Καμμένου.
Οι κίνδυνοι αυτοί δεν είναι μόνο οικονομικοί που θα συνεχίσουν την οικονομική κρίση της χώρας, αλλά είναι και εθνικοί που θα οδηγήσουν σε ανασφάλεια την Ελλάδα. Οι πάσης φύσεως εξουσιάζοντες αυτή τη χώρα, οφείλουν να συμφιλιωθούν, να ομονοιάσουν σε κοινή γραμμή για την μελλοντική τύχη της χώρας. Οφείλουν μετά από συνεννόηση να καθίσουν στο ίδιο εθνικό τραπέζι και να σκεφτούν και να αποφασίσουν, τι πρέπει να κάμουν, τι πρέπει να γίνει κυρίως στα εθνικά και οικονομικά θέματα και προβλήματα που μας ταλανίζουν για να μας απομακρύνουν από τα ύποπτα μονοπάτια που οδηγούν σε γκρεμό. Αυτή είναι η φωνή ενός Έλληνα που η πείρα και οι λίγες πολιτικές του γνώσεις, τον παρακινούν, τον προτρέπουν, του φωνάζουν να διαμαρτυρηθεί και αυτή η φωνή μάλλον είναι φωνή κάθε Έλληνα που πιστεύει και επιθυμεί ότι , οι κάθε πολιτικές εξουσίες πρέπει να σταθούν στο ύψος της ευθύνης του εκεί που τους έχει τοποθετήσει ο ελληνικός λαός και να πράξουν το καθήκον τους. Η υπέρτατη υποχρέωση καθ’ ενός απ’ αυτούς, είναι να τηρήσει το: «τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι», αλλά και το «πάντες αυτοπροαιρέτως… και ού φεισόμεθα…της εξουσίας ήμών», για τη σωτηρία της πατρίδας μας
