Γράφει η Κωνσταντίνα Στεφανάκου
Φοιτήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης – ΕΚΠΑ
Αγαπημένα μου πρωτοετή φοιτητάκια,
εσείς που ψάχνετε ακόμη σπίτι, εσείς που το ετοιμάζετε και το διακοσμείτε ώστε να το νιώσετε δικό σας, εσείς που έχετε ήδη εγκατασταθεί και αισθάνεστε κάπως περίεργα, και εσείς που θέλετε να απελευθερωθείτε και να ζήσετε τη δική σας ζωή χωρίς κανέναν να σας ελέγχει,- αυτό είναι για όλους σας.
Ενόψει της αρχής του ακαδημαϊκού έτους για όλους τους φοιτητές, υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι για πρώτη φορά έκαναν διακοπές όλο το Σεπτέμβρη, δεν ψώνισαν τα καθιερωμένα σχολικά και δεν μπήκαν στις τάξεις μετά το πρώτο κουδούνι του σχολικού έτους στις 11 Σεπτέμβρη. Όλα πρωτόγνωρα, λίγο περίεργα αλλά και συνάμα συναρπαστικά. Ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά στα μάτια των δεκαοκτάχρονων παιδιών, ειδικά από τη στιγμή που λαμβάνουν το πολυπόθητο μήνυμα με τη σχολή επιτυχίας τους. Ξεκινάει τότε η μαγεία. Ταξίδια στην πόλη που θα τους φιλοξενήσει για τα επόμενα τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, ψάξιμο για το καλύτερο σπίτι που θα στεγάσει τα γέλια, τις λύπες, το διάβασμα, τα ξενύχτια, τους έρωτες.
Κι έρχεται η στιγμή που όλα είναι έτοιμα. Σε μερικές ημέρες ξεκινάει το ταξίδι. Οι γονείς έχουν φύγει, οι φίλοι έχουν σκορπιστεί ανά την Ελλάδα για να προετοιμαστούν για τη δική τους αρχή. Κι όμως, ενώ όλοι γύρω σου γιορτάζουν για την επιτυχία σου και χαίρονται με τη χαρά σου, νιώθεις πως κάτι λείπει. Στην αρχή δεν καταφέρνεις να το προσδιορίσεις, ενδεχομένως να θεωρήσεις πως ευθύνεται το άγχος για το καινούργιο, το άγνωστο. Κατά τις πρώτες ημέρες ίσως ξεχαστείς λίγο, με τις νέες σου παρέες, τα καθημερινά μηνύματα με τους φίλους σου για τις διαφορετικές σας σχολές και τους περίεργους καθηγητές, οι κλήσεις με τους γονείς και τα αδέρφια σου. Και πάλι όμως, κάτι δεν είναι ίδιο.
Αναγνωρίζω πως δεν νιώθουν όλα τα παιδιά που κάνουν μια νέα αρχή όπως περιέγραψα παραπάνω. Οι άνθρωποι όμως ξεχνάμε. Μπαίνοντας σε μια ρουτίνα, ακόμη μια εύκολη συνήθεια για εμάς, αφήνουμε πίσω τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας, καθώς θεωρούμε τη σχέση μας μαζί τους δεδομένη. Στη ρουτίνα μας συνήθως μπαίνουν τα μαθήματα, οι νέοι μας φίλοι, οι έξοδοι, κάποια δουλειά ενδεχομένως. Κι έτσι περνώντας ο καιρός, χάνουμε επαφή με τους παιδικούς φίλους. Και τίποτα πια δεν είναι το ίδιο.
Ως ένα μοναχοπαίδι, που από μικρή φόβος μου ήταν η απώλεια, ένιωθα ακριβώς όπως περιέγραψα. Υπήρχαν βράδια τα οποία ένιωθα πως είμαι μόνη, πως κανείς δεν με καταλαβαίνει, πως τελικά η φοιτητική ζωή δεν είναι τόσο ωραία όσο την παρουσιάζουν. Δεν είχα όρεξη να κάνω απολύτως τίποτα, ακόμη και πράγματα που με ευχαριστούν. Κάποιες φορές ένιωσα πως χάνω άτομα από τη ζωή μου, και πως φταίω εγώ. Εκτίμησα ακόμη κι όλες τις φορές που τσακωνόμουν και διαφωνούσα με τους γονείς μου για σοβαρούς και ασήμαντους λόγους – τουλάχιστον ακούγονταν φωνές στο σπίτι. Είναι αλήθεια πως όλα αυτά τα έντονα αισθήματα που ενδεχομένως να νιώσει ένα παιδί είναι φυσιολογικά. Και μάλιστα όχι μόνο τις πρώτες ημέρες, ή τον πρώτο μήνα – εμείς οι συναισθηματικοί έχουμε τέτοιου είδους ξεσπάσματα κατά καιρούς.
Προς τα παιδιά λοιπόν που έχουν καταφέρει να εγκλιματιστούν λίγο πιο εύκολα, έχω μόνο μια συμβουλή. Μην ξεχνάτε όσους είναι μακριά σας. Κάποιοι δεν τα έχουν καταφέρει τόσο γρήγορα όσο εσείς και χρειάζονται λίγη παραπάνω βοήθεια. Και τι καλύτερο από την υποστήριξη του παιδικού σου φίλου, που σε έχει δει σε καλές και σε κακές στιγμές, σε έχει υποστηρίξει και σε ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε;
Και σε όλους όσους έχουν μια μελαγχολική διάθεση που βρίσκονται μακριά από τα γνώριμα εδάφη, σκεφτείτε που ήσασταν έναν χρόνο πριν και που τώρα. Πόσα καταφέρατε μέσα σε έναν χρόνο για να είστε εκεί. Αυτό θα σας δείξει πόση δύναμη έχετε μέσα σας, κι όταν τη δείτε θα καταλάβετε πως τελικά όλα θα πάνε καλά.
Ζήστε με λιγότερο άγχος, αδράξτε τις ευκαιρίες που σας δίνονται, απολαύστε όσα έχει να σας προσφέρει η ζωή, και ο χρόνος θα κυλήσει σαν νερό.
Καλή αρχή, καλό κυνήγι ονείρων!
Μια δευτεροετής, που αναπολεί κρυφά τα σχολικά της χρόνια
