ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Πώς περνάει ο καιρός… Σε λίγες μέρες έχουμε Χριστούγεννα. Σαν χθες μου φαίνεται που πέρυσι τέτοια μέρα καθόμουν στην ίδια θέση και προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι εορταστικό για τη στήλη. Από Τετάρτη σε Τετάρτη, που το ατελιέ της εφημερίδας (η καλή μας Ακριβή) θέλει όσο το δυνατόν συγκεντρωμένη την ύλη τού (ανά χείρας) Σαββατιάτικου φύλλου, πέρασαν 52 εβδομάδες, ή 365 μέρες ή 12 μήνες. Όπως και να τον μετρήσεις τον χρόνο, το ίδιο κάνει: περνάει και πίσω δεν γυρνάει, που λέει και το λαϊκό άσμα.
Έτσι εδώ είμαστε πάλι, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, με τους εθνικούς δρόμους (δεν έχουμε και πολλούς) κλειστούς από τους αγωνιζόμενους αγρότες, με τους εργαζόμενους να προσπαθούν να υπολογίσουν πώς θα μοιράσουν τα έξοδά τους, ώστε να περάσουν αξιοπρεπείς γιορτές, με τα οικογενειακά γεύματα και τα δείπνα τους, τα δωράκια τους και τις βόλτες τους. Αν και σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, όσοι αποφάσισαν τελευταία στιγμή κάποιο ταξίδι, τουλάχιστον στην ελληνοκρατούμενη Βιέννη, διαπίστωσαν ότι όλα είναι κλεισμένα. Δεν υπάρχει εισιτήριο για πουθενά. Ούτε εξωτερικό, ούτε εσωτερικό, και μη με ρωτάτε πώς γίνεται οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης να μιλάνε για «φτώχεια και των γονέων», για «συντάξεις που τελειώνουν μέχρι τις 20 κάθε μήνα», και για «την ακρίβεια που μαστίζει τη χώρα», ενώ όλα τα ταξίδια για το εξωτερικό είναι κλεισμένα, όλα τα Christmas show είναι sold out και ο κόσμος που κατακλύζει το Mall της γειτονιάς, αν τον δεις από ψηλά είναι σαν πουρές.
Είχα πάει τις προάλλες στο δικό μας Mall εδώ στο Μαρούσι, για μια δημοσιογραφική προβολή (το τρίτο «Avatar: Φωτιά & στάχτη» του Τζέιμς Κάμερον είναι γεγονός και είναι θεαματικό και εξαιρετικά θορυβώδες) και μπαίνοντας σ’ αυτόν τον τεράστιο Ναό της Κατανάλωσης δεν μπορούσα στην κυριολεξία να περπατήσω μέχρι την αίθουσα iMax, που έγινε η προβολή.
Βάδιζα και παραμιλούσα, για όλον αυτόν τον κόσμο που πηγαινοερχόταν με τσάντες από γνωστές και άγνωστες ξενόγλωσσες και ελληνικές φίρμες ρούχων και υποδημάτων, παιχνιδιών, ηλεκτρονικών gadget και βιβλίων (σε μια προθήκη είδα και το δικό μου Λεξικό Κινηματογραφικών Όρων και χάρηκα). Μεγάλοι άνθρωποι, νεολαίοι, μικρά παιδιά, όλοι με το χαμόγελο στα χείλη και μάτια να λάμπουν κάτω από τα φώτα νέον και τις λαμπερές βιτρίνες διακοσμημένες με Christmas Mood με αυτά τα ζεστά κόκκινα και πράσινα χρώματα που μου θύμισαν την παιδική μου ηλικία και ευτυχώς που τελειώνει ο χώρος της στήλης και δεν θα επεκταθώ στις αναμνήσεις μου.
Καλά Χριστούγεννα φίλες και φίλοι μου. Με υγεία.
