Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 27/07/2022
Έπειτα από δύο χρόνια αυστηρών περιορισμών λόγω COVID-19, οι πολιτιστικές βραδιές, το φετινό καλοκαίρι, επέστρεψαν δυναμικά, με μεγάλη ανταπόκριση του κοινού. Ανάμεσα στα Φεστιβάλ που ξεχωρίζουν στην περιοχή μας είναι αυτό της Ρεματιάς του Δήμου Χαλανδρίου, το οποίο προσφέρει (και) φέτος τη συντριπτική πλειοψηφία των ποιοτικών εκδηλώσεών του με ελεύθερη είσοδο.
Τις προηγούμενες μέρες, δημότης της πόλης παραπονέθηκε δημόσια για το ηλικιακό όριο των 10 ετών που τέθηκε στην είσοδο -με αφορμή… βόλτες παιδιών πίσω από τη σκηνή- μέτρο το οποίο, ωστόσο, πλέον περιορίζεται σε συστάσεις. Η βιωματική εμπειρία του υπογράφοντα με το φετινό φεστιβάλ, σε σειρά διαφορετικών παραστάσεων, κατατείνει στο συμπέρασμα ότι «νουθεσίες» ίσως χρειάζονται οι… ενήλικες.
Μπορεί να μην αποτελεί ίδιον μόνο των θεατών στο Χαλάνδρι, αλλά η επανάληψη του φαινομένου παύει να είναι σύμπτωση. Το πρόβλημα ακούει στο όνομα της συσκευής -ταυτόσημης πλέον με την ύπαρξή μας- «κινητό τηλέφωνο».Κάποτε, στις συναυλίες το μόνο που φαινόταν από το μέρος του κοινού ήταν μερικοί αναπτήρες -ίσως και λίγα φωσφορίζοντα βραχιόλα σε μεγάλα κέφια. Πλέον, όσο οι καλλιτέχνες βρίσκονται επί σκηνής, βλέπουν περισσότερες οθόνες κινητών παρά ζευγάρια μάτια, να καταγράφουν τη συναυλία σε κακοτραβηγμένα βίντεο ή να αποτυπώνουν ακατάπαυστα όσα συμβαίνουν σε -συνήθως κουνημένες ή σκοτεινές- φωτογραφίες.
Μέχρι ενός βαθμού, είναι μια κατανοητή ανάγκη, που έχει επικρατήσει, για «αποθήκευση» στιγμών στην ηλεκτρονική συσκευή και δημόσια ανάρτηση (παρότι υπάρχει κι η προσωπική μνήμη μας). Η μανία, όμως, καλά κρατεί και σε θεατρικές παραστάσεις (αλλά κι όχι μόνο), όπου πλέον κεφάλι και κινητό μένουν σκυμμένα αλλά κι αναμμένα. To ένα δίωρο – τρίωρο μιας πολιτιστικής βραδιάς φαίνεται ότι δεν μπορεί να στερήσει από πολλούς τη δίψα για «σερφάρισμα» στο διαδίκτυο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ανταλλαγή μηνυμάτων. Και αν ο διπλανός ή πίσω θεατής καλείται να ανεχτεί μια οθόνη που λαμπυρίζει ολοφώτεινη την ώρα μιας δραματικής παράστασης, ορισμένοι προχωρούν και ένα βήμα παραπάνω μιλώντας (!) στο τηλέφωνο.
Σε μια συναυλία για την Αρλέτα στις 11 Ιουλίου,στο θέατρο Ρεματιάς ο ερμηνευτής Γιώργης Χριστοδούλου βρήκε τη λύση μαζεύοντας ο ίδιος, εν μέσω τραγουδιού, τα κινητά από τα χέρια των θεατών. Χωρίς διάθεση από τη στήλη να… κουνήσει το δάχτυλο σε -εμφανώς, βέβαια, νοοτροπίες «αμύνεσθαι περί… πάρτης»- το θέμα δείχνει να είναι η εποχή μιας διαρκούς «τσίτας», απόρροια μάλλον της τεχνολογικής επιρροής.
Μοιάζει αδύνατο να επικεντρωθεί κανείς πια σε κάτι για πολύ ώρα δίχως να νιώσει ασφυξία, σαν σε διάσπαση προσοχής ή πιο ταιριαστά, όπως της οθόνης του υπολογιστή με τα δεκάδες ταυτόχρονα «ανοικτά» παράθυρα σελίδων για ανάγνωση ή… σερφάρισμα. Άλλωστε, δύσκολα θα βρίσκαμε μέσω Google τη φράση του στοχαστή «μην παραφορτώνετε όλη σας την καθημερινότητα με άσκοπες δραστηριότητες και μην κάνετε τη νύχτα μέρα…».
