Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 06/04
Ο μεγάλος μου ανιψιός είναι 9 ετών. Ο μικρός 7. Ο μεγάλος αγαπά πολύ τη ζωγραφική. Τα σχέδια του είναι εντυπωσιακά και κάθε φορά που μας τα δείχνει μας αφήνει με το στόμα ανοικτό. Ο μικρός έχει πιο… λογοτεχνική φλέβα. Οι εκθέσεις του είναι γεμάτες παιδική μεν, αλλά εξαιρετικά δομημένη φαντασία, λεξικολογικές εκπλήξεις και χαριτωμένη αφέλεια ενός παιδιού, που όμως, αν ενθαρρυνθεί, μπορεί να δώσει όμορφα πράγματα. Καμιά φορά μου θυμίζει τον εαυτό μου, όταν από την ηλικία του ακόμα έγραφα σελίδες επί σελίδων με ιστορίες φαντασίας, αγώνισμα που εξασκώ μέχρι σήμερα και με κάνει να γεμίζω την ψυχή μου.
Είχα να τους δω μήνες. Τα μέτρα, βλέπετε. Υπό κανονικές συνθήκες, θα βλεπόμασταν κάθε δεύτερη Κυριακή στο καθιερωμένο οικογενειακό τραπέζι. Όμως, η ατομική ευθύνη που την διατηρούμε ψηλά, αλλά και η ανάγκη να προστατεύσουμε κυρίως τους γονείς μας, μας κράτησαν σε απόσταση για καιρό. Αξιοποιώντας αυτή τη χαραμάδα ελευθερίας που μας χαρίστηκε επιτρέποντας τις διαδημοτικές μετακινήσεις, καταφέραμε να βρεθούμε για λίγο. Σε ανοικτό χώρο, με αποστάσεις, με μάσκες, με αμηχανία.
Τους έβλεπα από μακριά να παίζουν και να τρέχουν με τη μπάλα και να απολαμβάνουν την άπλα και την αίσθηση ελευθερίας. «Άλλαξαν. Μεγάλωσαν», είπα κάποια στιγμή στον αδερφό μου. Πράγματι, ήταν σαν να έβλεπα δυο άλλα παιδιά από την τελευταία φορά που τα είδα. Σε αυτές τις ηλικίες οι αλλαγές είναι μέραμε τη μέρα εντυπωσιακές. Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς τι έχεις χάσει όλο αυτό το διάστημα. Πόση ζωή έχεις στερηθεί για να μην χάσεις τη ζωή σου.
Από κοντά κι ο δικός μου. Κοντοστούπης, μικροσκοπικός, με λεπτή φωνούλα, να τους κυνηγάει τρελαμένος από χαρά. Δεν μπορεί να το εκφράσει, αλλά το δείχνει με το βλέμμα του ότι του είχαν λείψει τα ξαδερφάκια του. Παιδιά είναι, τι άλλο να τους είχε λείψει από το παιχνίδι; Άραγε, θα μπορέσουν κάποτε να μας μιλήσουν γι’ αυτά που νιώθουν ένα χρόνο τώρα; Κι εμείς; Θα τα καταλάβουμε; Δεν το καταφέραμε ποτέ. Λέτε να κάνουμε την έκπληξη τώρα; Δεν θα έβαζα στοίχημα πάντως. Γύρω μας, δεκάδες παιδιά έπαιζαν, έτρεχαν, έπεφταν, τσακώνονταν, γελούσαν ανέμελα. Παιδικά γέλια, ρε γαμώτο. Υπάρχει καλύτερη μελωδία;
Σε άλλες περιόδους τώρα θα κάναμε σχέδια για το Πάσχα. Στον κήπο του αδερφού ή εξόρμηση στο χωριό; Φοβερό δίλημμα! Τώρα, δεν τολμήσαμε να ανοίξουμε καν το θέμα. «Κάτσε να φτάσουμε μέχρι τότε και βλέπουμε». Δεν ειπώθηκε, αλλά εννοήθηκε. Γιατί, μήπως ξέρουμε και τι μας ξημερώνει; Παρά τα όσα επιμένουν να προβάλλουν αποκλειστικά τα ΜΜΕ που, όσο να ’ναι, την «πετσούλα» τους την δοκίμασαν και φέτος (το πιάσατε το υπονοούμενο, φαντάζομαι), αυτό που είδαμε εμείς ήταν κόσμο που βγήκε να ξεσκάσει, αλλά στο μέτρο του δυνατού τήρησε τα μέτρα με ευλάβεια. Εκτός από εκείνους που έτρεχαν ή αθλούνταν με κάποια μπάλα, ελάχιστοι κατέβαζαν την μάσκα τους αν δεν επρόκειτο να πιουν μια γουλιά καφέ ή να κατεβάσουν μια τζούρα από το τσιγάρο τους.
Οι αποστάσεις τηρούνταν αρκετά, τα αντισηπτικά μπαινόβγαιναν στα τσαντάκια συνέχεια κι όσο για τις αγκαλιές… αχ, αυτές οι αγκαλιές. Μόνο τα ζευγαράκια δεν ξεκολλούσαν και ήταν ό,τι πιο όμορφο είχες δει εδώ και καιρό. Οι υπόλοιποι, αμήχανα αγγίγματα και τρέμουλο μην γίνει το λάθος.
Όχι, αυτή δεν είναι ζωή. Αλλά, πρέπει να την ζήσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε. Για όσο χρειαστεί. Αν και, με τα όσα γίνονται καθημερινά και τα όσα δεν κάνει και δεν διατίθεται να κάνει η κυβέρνηση, δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος ότι πλησιάζει η ώρα της «Ελευθερίας», ένα κομμάτι μου λαχταράει να διαψευστεί. Μπορεί να είναι η Άνοιξη. Με πιάνει καμιά φορά. Το ζήτημα είναι να μην χαλαρώσουμε. Στο μέτρο που μας αναλογεί να προσπαθούμε να είμαστε ασφαλείς. Και όσο ανοίγουν χαραμάδες ελευθερίας, να βρίσκουμε τρόπο να τρυπώσουμε ανάμεσά τους. Το έχουμε ανάγκη όλοι. Και πιο πολύ τα παιδιά μας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δυσκολεύτηκα πολύ να σταματήσω το κλάμα του τετράχρονου που δεν μπορούσε να καταλάβει ότι ο χρόνος μας… έληξε και πρέπει να στερηθεί ξανά την παρέα του για άγνωστο διάστημα.
Αξίζει τον κόπο να τραυματίζουμε τα παιδάκια μας περισσότερο; Με τίποτα. Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας παλέψουμε λίγο ακόμα. Μόνοι μας. Αν περιμένουμε από τους άλλους…