Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Μια Μισαλλοδοξία γνωρίζω: την ταινία του D.W. Griffith που θεωρώ ένα από τα μεγάλα αριστουργήματα του βωβού κινηματογράφου και αναφέρεται σε τέσσερα σημαντικά γεγονότα της ιστορίας της ανθρωπότητας, όλα συνδεόμενα μεταξύ τους από μια αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, τη Μισαλλοδοξία.
Το πρώτο, αφορά την κατάληψη της Βαβυλώνας από τους Πέρσες (539 π.Χ.). Το δεύτερο, την περίοδο της διδασκαλίας του Ιησού, από το θαύμα του γάμου στην Κανά μέχρι και τη Σταύρωση. Το τρίτο μάς μεταφέρει στη Γαλλία στα γεγονότα που προηγήθηκαν της Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου (1572), ενώ το τέταρτο μάς μεταφέρει στη σύγχρονη ιστορία, όπου ένας νέος συμμετέχει σε απεργία και βρίσκεται άνεργος. Σύντομα ο νέος θα πάρει τον κακό δρόμο και θα κατηγορηθεί για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ.
Την ταινία, μου θύμισε μήνυμα του τακτικού αναγνώστη μου Δ.Σ. που με αφορμή το σημείωμά μου με τίτλο «Εθνικά υπερήφανος» μου έγραψε: «Άγγελε καλησπέρα, κι εμένα μου άρεσε η παρέλαση, ήταν λιτή, απέριττη και προκαλούσε έντονα εθνικά συναισθήματα (ιδιαίτερα το μήνυμα του πιλότου). Νομίζω όμως ότι σε ένα τέτοιο κείμενο δεν κολλάει η επίθεση στον Τσίπρα (…) Δεν είναι σωστή η μισαλλοδοξία ένθεν – κακείθεν, κάποτε πρέπει να το ξεπεράσουμε μέσω της συγχώρεσης του άλλου. Δεν βλέπω άλλο δρόμο για να ξεφύγουμε από τις συνεχείς συγκρούσεις και το αδιέξοδο».
Έχεις δίκιο φίλε μου. Ίσως δεν έπρεπε να επιτεθώ στον Τσίπρα. Αλλά μου φάνηκε πολύ βαρύς ο χαρακτηρισμός σου περί μισαλλοδοξίας. Δεν είμαι αυτό που νομίζεις. Από αυτή τη στήλη, που πριν λίγες μέρες έκλεισε 30 χρόνια ζωής, πάντοτε επεσήμαινα τέτοιες εμφανίσεις ή καταστάσεις, είτε σε τοπικό είτε σε πανελλαδικό επίπεδο. Απλά, η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσωπικά με έκανε λίγο πιο σκληρό.
Ειδικότερα μετά από το γεγονός ότι το 2015 κάποια γραμματεία με επέπληξε επειδή, απευθυνόμενος στους αναγνώστες μου, έγραφα «αγαπητέ μου αναγνώστη», παραλείποντας «την αναγνώστρια» (το έχω ξαναγράψει). Θα μου πεις ήταν τόσο βαρύ αυτό; Όχι, αλλά ύστερα ήρθε το δημοψήφισμα, όπου το ΟΧΙ κατέληξε ΝΑΙ, ενώ το ΝΑΙ σήμαινε «προδότες, γερμανοτσολιάδες». Πήρα για πρώτη φορά λεξοτανίλ. Δεν ήταν αυτή η Πρώτη Φορά Αριστερά που ονειρευόμουν, με συνθήματα «Ή εμείς ή αυτοί» και «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» του Τσίπρα και το «Εσείς στα τέσσερα» του συνεταίρου του Καμμένου. Επειδή μιλάς για μισαλλοδοξία… Γι’ αυτό και συγχώρα με φίλε μου Δ.Σ., στο πλαίσιο τού «να ξεφύγουμε από τις συνεχείς συγκρούσεις και το αδιέξοδο», όπως γράφεις.