Γράφει η δημιουργός και συντονίστρια του Κέντρου Ερευνών «Ρίζες», Μαίρη Θεοδωροπούλου, συγγραφέας του βιβλίου «Μαρία …43668»
Πώς μπορεί να περιγράψει κανείς ένα ίδρυμα για παιδιά, άλλοι το λένε σπίτι, μα μόνο σπίτι δεν είναι. Είναι η παρωχημένη ανάγκη του μεσοπολέμου και μετά για την προστασία των ορφανών και των έκθετων βρεφών που η υπερεκτιμημένη αστυφιλία δημιούργησε.
Τράνεψαν, λοιπόν, τα ιδρύματα φιλοξενώντας ό,τι δεν ήθελαν να βλέπουν οι νοικοκύρηδες ή αυτά που είχαν να κρύψουν για να μην μαυρίσει το όνομα της οικογένειας. Οι δωρεές αυξάνονταν και τα παιδιά άλλοτε πήγαιναν για υιοθεσία κι άλλοτε ενηλικιώνονταν και χάνονταν στο πλήθος χωρίς να αφήνουν ίχνη, γιατί έκρυβαν τον χώρο που μεγάλωσαν, η ντροπή κάτω από το χαλί.
Σε καιρούς ευημερίας τα ιδρύματα κράτησαν το πολύτιμο υλικό τους έναντι δωρεών και τα έγκλειστα παιδιά περιφέρονταν σε εθνικές και θρησκευτικές εορτές, να ψάλλουν κάλαντα, να παίζουν μουσικές, να τραγουδούν στίχους ποιητών. Όλα για την φιλανθρωπία και τον εφησυχασμό των πολιτών, τα παιδιά στο συνηθισμένο εγκλεισμό με ό,τι αυτό επιφέρει στις παιδικές ψυχές. Οι επιστήμονες να λένε που και που πόσο κακό κάνει στα παιδιά η έλλειψη οικογενειακού περιβάλλοντος, η έλλειψη κοινωνικοποίησης, αλλά μέχρι εκεί.
Σιγά – σιγά το κίνημα της αποϊδρυματοποίησης άρχισε να ακούγεται κάθε μέρα και πιο πολύ. Τα κίνητρα δεν είναι τόσο παιδοκεντρικά, αλλά τουλάχιστον ακούγονται τα κακά της παραμονής των παιδιών σε εστίες, ιδρύματα, σπίτια, δομές και άλλα συνώνυμα της ίδιας νοοτροπίας. Το Κράτος αποφάσισε να στηρίξει, μετά από δεκαετίες, τα παιδιά. Βγάζει τις παρωπίδες με αργούς, αλλά σταθερούς, θέλω να πιστεύω, χρόνους.
Όταν περιέγραφα στο βιβλίο μου «Μαρία …43668» τις περιπέτειες της ζωής των ορφανών και άλλων νηπίων που έζησαν σε ιδρύματα μετά τον πόλεμο, πώς δόθηκαν χιλιάδες παιδιά πρώτα στην Αμερική και μετά στην Ευρώπη για υιοθεσία, τις φωνές τους που ήρθαν ετεροχρονισμένα να δώσουν εικόνα στους πολλούς, αναλογίστηκα γιατί τα παιδιά να είναι πόλος έλξης συμφερόντων και εγωπάθειας, ηθελημένης ή αθέλητης.
Ύστερα ήρθε η κρίση του ιού και ο εγκλεισμός έγινε αυστηρότερος παρά ποτέ. Νήπια πίσω από τζαμαρίες να προσπαθούν να καταλάβουν τη χαρά των εορτών. Ευαίσθητοι, αλλά όχι καλά ενημερωμένοι χορηγοί σε δράσεις βιαστικές, χωρίς να ξέρουν ότι κακοποιούν τα παιδιά στο μέγιστο. Γιορτές χωρίς οικογένεια, αγκαλιά, ασφαλές άγγιγμα και δόσιμο δεν υπάρχουν. Εύχομαι να μην ξαναζήσουμε τέτοιες εικόνες. Τα παιδιά αξίζουν το καλύτερο και κυρίως το σεβασμό των δικαιωμάτων τους.
Δείτε επίσης: Μοίρασε δώρα και ευχές στο Στουπάθειο Ίδρυμα ο Δήμος Xαλανδρίου
