Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Ε, ναι λοιπόν, την είδα πριν από εσάς για σας. Τώρα βέβαια που με διαβάζετε πιθανόν να την έχετε δει και εσείς, αλλά εγώ θα γράψω γι’ αυτούς που δεν την έχουν δει και ίσως έχουν την επιθυμία να τη δουν. Φυσικά, η κριτική μου δεν θα είναι εκτενής σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα. Αυτό που θα διαβάσετε είναι μια περίληψη της κριτικής μου για την πολύκροτη ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην αίθουσα», που βασίζεται στο βιβλίο «Ανίκητοι ηττημένοι» (εκδ. Πατάκη) του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη και την οποία έγραψα για ένα κινηματογραφικό site, με το οποίο συνεργάζομαι.
Ο κ. Βαρουφάκης βέβαια θα ήθελε να αναγνώσουμε την ταινία, όπως το βιβλίο του, δηλαδή, ως μια ιστορία που «κινείται γύρω από έναν άξονα που θυμίζει περισσότερο αρχαία ή σαιξπηρική τραγωδία». Έτσι αναφέρει στο 800 σελίδων πόνημά του, στο οποίο φυσικά εξωραΐζει τον εαυτό του, αλλά ο κ. Γαβράς μπροστά στον σούπερ-στάρ Βαρουφάκη έπαθε τρακ φαίνεται και την έκανε πιο ανάλαφρη και ολίγον σουρεαλιστική προς το φινάλε. Δεν του βγήκε όπως το «Ζ», για παράδειγμα.
Θα μου πείτε τώρα, ότι το «Ζ» ήταν γραμμένο από μια τεράστια πέννα, αυτή του Βασίλη Βασιλικού και σε μια εποχή που τα media δεν είχαν τη σημερινή εξάπλωση, οπότε ο κόσμος αντιμετώπισε το βιβλίο και την ταινία ως πηγές πληροφόρησης. Σήμερα, που ο καθένας με ένα smartphone μπορεί να γίνει οπερατέρ (ή ηχολήπτης όπως ο κ. Βαρουφάκης), μαθαίνονται όλα τόσο γρήγορα μέσω ίντερνετ, που κανείς δεν περιμένει να μάθει περισσότερα από μια ταινία (και μυθοπλασίας), όπως η συγκεκριμένη που (1) γυρίστηκε σε πολύ μικρό διάστημα από τα γεγονότα και (2) στηρίζεται στη γνώμη ενός ανθρώπου που νομίζει ότι έχει πάντα δίκιο και θεωρεί όλους τους άλλους υποδεέστερους.
Η ταινία λοιπόν, δεν έχει suspense, αναλώνεται σε οικονομικούς όρους, είναι άνευρη και μετά τα πρώτα 20 λεπτά γίνεται βαρετή για δύο λόγους. Πρώτον, διότι γνωρίζουμε το τέλος της ιστορίας και δεύτερο διότι ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας οικονομολόγος-διάνοια που τον ζηλεύουν, δεν του δίνουν τη δέουσα σημασία, του προβάλλουν εμπόδια και γενικά τον αδικούν όλοι. Από τον πρωθυπουργό (που παρουσιάζεται ως «φτερό στον άνεμο») μέχρι τον τελευταίο γραφειοκράτη της ΕΕ. Ουσιαστικά πρόκειται για μια αγιογραφία του κ. Βαρουφάκη, τον οποίο υποδύεται έξοχα ο Χρήστος Λούλης. Αλλά τι να το κάνεις; Ένας κούκος (ή ένας νάρκισσος) δεν φέρνει την άνοιξη.
