Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 14/07/2021
«Είμαι η μητέρα μιας κοπέλας που είχε εξαφανιστεί προς στιγμήν. Η κοινοποίηση του γεγονότος μέσω της εφαρμογής “Missing Alert”, σε ελάχιστο χρόνο, προκάλεσε θόρυβο που κινητοποίησε διάφορους και γύρισαν το κορίτσι μου πίσω. Ίσως να έλαβαν το μήνυμα ότι δεν θα άφηνα το θέμα στα ντουλάπια κάποιων υπηρεσιών. Κυρίως, συγχαίρω τη συνεργάτιδα από το “Χαμόγελο του Παιδιού” (ΧτΠ) που ασχολήθηκε με την υπόθεση και μου έδινε κουράγιο όταν εγώ έλεγα «Δεν αντέχω»».
Μέσα από αυτά τα λόγια συμπυκνώθηκε η αγωνία μιας μάνας που προσπαθεί να σταθεί δίπλα στο σπλάχνο της, να διαχειριστεί τις δυσκολίες που ένας έφηβος ζει. Κάποιοι γονείς αντιμετωπίζουν ίδια προβλήματα ενώ άλλοι διαφορετικά. Οι άνθρωποι του ΧτΠ επιλέγουν να μην κλείνουν τα μάτια ή τ’ αυτιά τους. Μάλιστα, η δομή έχει σύμμαχο, τους τελευταίους μήνες, ένα υπερσύγχρονο ιδιόκτητο κτήριο, επί της οδού Γαρυττού στην Αγία Παρασκευή, αξιοποιώντας κληρονομιά διαθέτη. Εκεί, 25 χρόνια μετά την ίδρυση της οργάνωσης, στεγάζεται πλέον το σύνολο των υπηρεσιών του «Χαμόγελου» στην Αττική, σε ένα κέντρο άμεσης κοινωνικής και ιατρικής επέμβασης, με δεκάδες δωρεάν υπηρεσίες. Άλλωστε, εδώ και αρκετό καιρό, η Πολιτεία στερείται της ουσιαστικής θέλησης ή των μέσων να καλύψει το χαμένο της έλλειμμα στην προστασία παιδιών χωρίς οικογένεια ή εκείνων των οποίων οι γονείς αδυνατούν να στηρίξουν.
Λίγα χρόνια πριν από το πρόσφατο περιστατικό στην Ηλιούπολη, σε διαμέρισμα του Λεκανοπεδίου αποκαλύφθηκε ότι ένας κτηνώδης αλκοολικός πατέρας βίαζε τη 17χρονη κόρη του, την οποία επίσης εξέδιδε, ενώ κακοποιούσε με διάφορους τρόπους άλλα δύο ανήλικα της οικογένειας- όλα αυτά ενώπιον μιας διανοητικά καθυστερημένης μητέρας. Ανάλογη αναπηρία -εγγενής ή επίκτητη, άγνωστο- χαρακτήριζε τα παιδιά, που κρατούνταν επί μακρόν φυλακισμένα, μακριά απ’ οποιουδήποτε είδους ανθρώπινη επικοινωνία και μέσα στη δυσωδία της συσσωρευμένης βρωμιάς, τέτοιας ώστε να προκαλέσει έντονη ναυτία ακόμη και στον εισαγγελέα και τους αστυνομικούς, όταν τελικά μπήκαν σε αυτή την κόλαση.
Όπως συνήθως, οι περιοίκοι είχαν παρατηρήσει ασυνήθιστες συμπεριφορές μελών της οικογένειας αλλά, ως προς το βαθμό των εγκλημάτων που συντελούνταν στη διπλανή πόρτα, «έπεσαν απ’ τα σύννεφα» , αυτά που στην Ελλάδα, θα μπορούσαν να οριστούν ως ο τόπος απ’ τον οποίο πέφτουν οι γείτονες. Ο Δήμος της περιοχής δήλωνε «αναρμόδιος» για κάτι περισσότερο από ένα τυπικό τηλεφώνημα στην Αστυνομία. Οι προσπάθειες μιας θείας που έμοιαζε να ενδιαφέρεται στ’ αλήθεια, έπεφταν στο κενό, αυτό που αποτελεί τον πυρήνα του κρατικού ενδιαφέροντος για παιδιά που ζουν κρυμμένα σε διαμερίσματα χωρίς φροντίδα ή έχουν χαθεί από προσώπου γης.
Ο καθένας από μας ίσως γνωρίζει παρεμφερείς περιπτώσεις, που τελικά αποδεικνύεται ότι δεν θα συγκινούσαν κανέναν άλλον σε αυτό τον κόσμο εκτός από το «Χαμόγελο του Παιδιού»…
