Γράφει ο Eυάγγελος Βογιατζής.
Όταν από τα ανακλαστικά ευαισθητοποίησης που επιδεικνύει κάποιος απέναντι σε κακοποιητικές συμπεριφορές απουσιάζουν τα στοιχεία της καθολικότητας και της συμπερίληψης κάθε ευάλωτης ύπαρξης που τις υφίσταται γίνεται φανερό ότι, αν μη τι άλλο, έχουμε να κάνουμε με έναν υποκριτικά συμπάσχοντα ο οποίος έχει άλλα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Η αλά καρτ, στοχευμένη και κατά περίπτωση αλληλεγγύη μας δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν είναι τα αγαθά κίνητρα της ειλικρινούς συμπάθειας και της ανιδιοτελούς κι ανόθευτης συμπόνιας που ωθούν μια συνείδηση να αντιδράσει αλλά η διαμόρφωση της εικόνας του «καλού» που θέλει να περάσει προς τα έξω.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις στάθηκε η προ ημερών παρέμβαση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Τάκη Θεοδωρικάκου για τον άμεσο εντοπισμό και τη σύλληψη του ανεγκέφαλου 30χρονου ο οποίος δελεάζοντας με τροφή ένα γατάκι σε παραλιακή ταβέρνα της Αιδηψού το έσπρωξε βίαια με αποτέλεσμα αυτό να βρεθεί στη θάλασσα. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία του υπουργού η οποία στον πυρήνα της, αυτή καθαυτή, είναι αδιαμφισβήτητα θετική. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει κάθε κοινωνία τα ζώα είναι απ’ τους πλέον αξιόπιστους δείκτες πολιτισμού και όσοι τα βασανίζουν πρέπει να τιμωρούνται.
Ορθά, ωστόσο, επισημάνθηκε από πολλούς ότι είναι εξοργιστικά υποκριτικό κυβερνητικοί παράγοντες να εμφανίζουν τέτοια ετοιμότητα δράσης για μια γάτα την ώρα που κατ’ εντολή τους χιλιάδες μετανάστες επαναπροωθούνται κλωτσηδόν στα νερά του Αιγαίου και πνίγονται από τις ελληνικές δυνάμεις καταστολής, ανάμεσά τους έγκυες γυναίκες και παιδιά. Εκτός και αν δεχθούμε ότι η ζωή ενός αναντίρρητα αξιαγάπητου κι αξιοσέβαστου τετράποδου ιεραρχείται στην αξιακή μας κλίμακα υψηλότερα από την ανθρώπινη ζωή. Αν αυτό συμβαίνει τότε κάτι δεν πάει καλά εδώ και κάπου «έχει χαθεί η μπάλα», κατά το κοινώς λεγόμενο, καθώς ένα τέτοιο παράδοξο φαίνεται ότι διέπει πέρα από την πολιτική ηγεσία μας και ένα σημαντικό ποσοστό συμπολιτών μας οι οποίοι είναι διατεθειμένοι – και μπράβο τους – να χαλάσουν τον κόσμο για κάποιο ζωάκι που υποφέρει αλλά όταν για παράδειγμα αθωώνονται από την ελληνική δικαιοσύνη αστυνομικοί που ενεπλάκησαν στο φονικό λιντσάρισμα ενός νέου ανθρώπου, όπως συνέβη πρόσφατα με τον Ζακ Κωστόπουλο, δεν βγάζουν άχνα.
Από γνήσια και ανυπόκριτα ανησυχούντες πολίτες περιμένει κανείς να διαπνέονται από την ίδια καταγγελτική ζέση απέναντι στη βαρβαρότητα είτε αυτή ασκείται σε αδύναμα τετράποδα είτε σε ανυπεράσπιστα και κατατρεγμένα… δίποδα που κακοποιούνται ή θαλασσοπνίγονται. Η φιλοζωία ξεκομμένη κι από μόνη της δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εχέγγυο καλοσύνης ούτε καθιστά αυταπόδεικτο το ήθος κάποιου καθώς πίσω από τη βιτρίνα της μπορούν να υπάρχουν κακοψυχιά και μοχθηρία για τον συνάνθρωπο. Οι μονομανείς, φετιχιστικές ευαισθησίες είναι κάλπικες ευαισθησίες της μόστρας και του θεαθήναι που συχνότατα κρύβουν την αναισθησία απέναντι σε σοβαρότερα ζητήματα. Δεν μπορεί να αδιαφορεί κανείς για τον διπλανό του ή ακόμη χειρότερα να δηλώνει ξεκάθαρα μισάνθρωπος και από την άλλη να πλασάρεται σαν φιλόζωος. Στην πραγματικότητα ούτε τα ζώα αγαπάει ένας τέτοιος άνθρωπος και το μόνο που τον νοιάζει είναι χρησιμοποιώντας τα ζώα να απενοχοποιηθεί για την απουσία ή τον αρνητικό του ρόλο σε άλλα κρισιμότερα μέτωπα του κοινωνικού γίγνεσθαι και γενικότερα να απωθήσει προσωπικά ελλείμματα που τον ταλανίζουν.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι αυθεντικοί και συνειδητοποιημένοι φιλόζωοι που δεν το αποδεικνύουν με το να «κάνουν την πάπια», κατά τη γνωστή έκφραση, στα τόσα που συμβαίνουν γύρω μας αλλά είναι μαχητικοί απέναντι στο κακό όπου το βλέπουν.
