Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Ήταν το 2007, όταν ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης, Βύρων Πολύδωρας είπε τη μνημειώδη φράση «αγγαρεία κάνω, ποινήν εκτίω», απαντώντας σε επικρίσεις που δεχόταν καθημερινά από τον λαό για το έργο του. Πέντε χρόνια αργότερα και, εν μέσω της βαθιάς πολιτικής κρίσης της χώρας, αξέχαστη ήταν η έκρηξη του Ευάγγελου Βενιζέλου σε τηλεοπτική εκπομπή, όταν οργισμένος απαντούσε σε πολίτη πως «όλοι εμείς που ασχολούμαστε με την πολιτική έχουμε αφήσει τις δουλειές μας, την άνεσή μας για να υπηρετήσουμε το καλό του κράτους», προκαλώντας έντονη αντίδραση στο κοινό που παρακολουθούσε.
Τα παραπάνω μου ήρθαν αυτόματα στο μυαλό, όταν πριν από μερικές μέρες είχα μια κουβέντα σε ανθρώπινο επίπεδο με κάποιον αιρετό, ο οποίος σε μια αποστροφή του λόγου του, μου είπε με ειλικρινές παράπονο πως «εγώ κάνω καθημερινά θυσία για να είμαι εδώ», εκφράζοντας τη στενοχώρια του για το ότι αρκετοί πολίτες δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος αυτής. Ομολογώ πως με έβαλε σε σκέψεις. Η συντριπτική πλειονότητα όσων κατέρχονται στον πολιτικό στίβο κάθε βαθμίδας, χρησιμοποιούν τη γνωστή πλατωνική ρήση περί συμμετοχής στα κοινά ως κεντρικό κομμάτι κάθε καμπάνιας. Πώς είναι δυνατόν αυτό το ύψιστο πολιτικό καθήκον κάθε ανθρώπου να εξελίσσεται σε «ποινή» και «θυσία»;
Όπως έχουμε συζητήσει εδώ και πολλά χρόνια με υποψήφιους, πολιτευτές και εκλεγ-μένους, κανένας δεν εκτέθηκε στην κάλπη υπό απειλές κατά της ζωής και της οικογένειάς του. Άπαντες το έκαναν με αίσθημα ευθύνης και προσφοράς στον τόπο τους, τουλάχιστον κατά τα λεγόμενα όσων τολμούν να μιλήσουν ανοικτά. Ωστόσο, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε όλοι να έχουν στο νου τους είναι πως, πέρα από ευφυολογήματα, η συμμετοχή στην πολιτική έχει και πολλές, μεγάλες και αρκετές φορές δυσβάσταχτες ευθύνες. Ο ρόλος του αιρετού, ειδικά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που είναι το πρώτο κύτταρο της πολιτικής, είναι πολύ κρίσιμος και συχνά σκληρός. Οι απαιτήσεις των πολιτών είναι πολλές και απαιτούν άμεσες ενέργειες. Η πίεση είναι μεγάλη, οι ρυθμοί καταιγιστικοί. Πολλές φορές, κάποιοι δεν είναι προετοιμασμένοι ούτε για τον όγκο ευθύνης, ούτε για τις δυσκολίες διαχείρισης της γραφειοκρατίας, ούτε πολύ περισσότερο για την αυστηρή και ενίοτε άδικη κριτική που θα δεχθούν.
Όλα αυτά είναι σεβαστά και απολύτως ανθρώπινο να προκαλούν στενοχώρια, ειδικά σε όσους μπήκαν πραγματικά στην πολιτική από αυτό που οι Έλληνες καμαρώνουμε να αποκαλούμε «φιλότιμο». Όμως, από την στενοχώρια, να φτάσει κάποιος στο σημείο να επικαλείται ότι κάνει θυσία και ότι ουσι-αστικά υποφέρει, νομίζω ότι υπάρχει μια τεράστια απόσταση.Και αυτή έγκειται στο ότι η συμμετοχή στα κοινά θα πρέπει να είναι μια πολύ καλά επεξεργασμένη και απόλυτα συ-νειδητή επιλογή. Κανένας δεν τραβάει κάποιον με το ζόρι. Αλλά, αν αποφασίσει να το κάνει, θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα ζοριστεί πολύ. Αν δε, επιθυμία του είναι πράγματι να προσφέρει, τότε η δυσκολία σίγουρα θα βαραίνει περισσότερο.
Αλλά αυτό είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει ο καθένας να τα βρει με τον εαυτό του. Οι πολίτες θα είναι πάντα εκεί και θα διεκδικούν. Κάποιες φορές και με λάθος τρόπο. Όποιος δεν αντέχει τη… θυσία, θα πρέπει να ξανασκεφτεί την παρουσία του σε αυτό το μετερίζι. Γιατί μεγαλύτερες θυσίες από αυτές που κάνουν διαχρονικά οι πολίτες σε όποιο βαθμό διοίκησης κι αν αναφερόμαστε, δεν έχει κάνει κανένας αιρετός. Και αυτό θα πρέπει να είναι το μόνο μότο που θα πρέπει να τους καθοδηγεί.
Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – 28/01
