Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης
Πόσοι από εσάς έχουν διαβάσει το Σύνταγμα των Ελλήνων; Ερώτηση ουσιαστική και διόλου ρητορική!
Ο υπογράφων «είχα ρίξει μερικές ματιές» κατά καιρούς, ίσως παρακινημένος από το περίφημο «114» της παιδικής μου ηλικίας, το σημερινό ακροτελεύτιο Άρθρο 120 Σ: «O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων».
Πώς, όμως, μπορεί κάποιος να «σέβεται» κάτι που δεν έχει καν διαβάσει; Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε πραγματικά ότι τα συνταγματικά μας δικαιώματα παραβιάζονται καθημερινά από φορείς της εξουσίας, χωρίς εμείς καν να αρθρώνουμε μια φωνή διαμαρτυρίας;
Η δακρύβρεκτη παραίτηση ενός ανώτατου δικαστικού λειτουργού, έναν μόλις μήνα πριν τη λήξη της θητείας του (!), και μάλιστα με τη δεόντως προετοιμασθείσα τηλεοπτική κάλυψη, μπορεί και πρέπει να αφυπνίσει τους συνειδητούς πολίτες. Όχι βέβαια επειδή η πιο πάνω ενέργεια αποτελεί … παράδειγμα σεβασμού του Συντάγματος και του πολίτη.
Το ακριβώς αντίθετο! Ο συγκεκριμένος λειτουργός της Δικαιοσύνης πρωταγωνιστούσε εδώ και πολύ καιρό στην ανοιχτή σύγκρουση της πολιτικής ηγεσίας (υπουργείο Δικαιοσύνης) με την οργανωμένη συνδικαλιστική ηγεσία των δικαστών και εισαγγελέων. Η προσπάθεια των δύο υπουργών (και μάχιμων νομικών επί δεκαετίες) να «συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα» βρήκε απέναντί της πρώτα και κύρια τους ίδιους τους «ανεξάρτητους λειτουργούς»!
Αν κάποιος πριν λίγους μήνες μου έλεγε ότι εν έτει 2018 «στήνονται δικαστήρια», και μάλιστα όχι για ουσιώδη επίδικα ζητήματα όπως τα μεγάλα σκάνδαλα ή έστω για υποθέσεις ναρκωτικών κλπ, αλλά για υποθέσεις που αφορούν στα προσβληθέντα βάναυσα συνταγματικά δικαιώματα πολίτη (και μάλιστα ευπαθούς κατηγορίας!), θα τον θεωρούσα υπερβολικό.
Σήμερα αντιλαμβάνομαι την ουσία των ενεργειών της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης. Πόσο «ανεξάρτητοι» είναι αλήθεια οι δικαστές και πόσο «απροσωπόλυτη» είναι η κρίση τους; Πού βρίσκονται τα όρια της «υποκειμενικής κρίσης», όταν δεν γίνονται σεβαστοί στη διαδικασία ούτε καν οι συνταγματικοί κανόνες;
Πολίτες – βαστάζοι
Η οικονομική κρίση είχε και μιαν άλλη δραματική διάσταση, που ποτέ και από κανέναν δεν τέθηκε επί τάπητος. Σε όλη τη διάρκεια της κρίσης, υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία πολίτες δύο κατηγοριών: αυτοί που με τον έναν ή άλλο τρόπο ανήκουν στο «ευρύτερο Δημόσιο» και όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί.
Οι εισαγγελικοί και δικαστικοί λειτουργοί, οι στρατιωτικοί, οι αστυνομικοί, οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί του δημόσιου τομέα και όλοι οι λοιποί δημόσιοι υπάλληλοι ορκίζονται πίστη στην Πατρίδα, το Σύνταγμα και τους νόμους και έχουν νομική υποχρέωση να τηρούν τον όρκο τους και να κάνουν το καθήκον τους: «Oι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εκτελεστές της θέλησης του Kράτους και υπηρετούν τον Λαό, οφείλουν πίστη στο Σύνταγμα και αφοσίωση στην Πατρίδα» (Άρθρο 103 Σ). Πόσοι απ’ αυτούς τιμούν αυτόν τον όρκο;
Για να τηρήσουν τον όρκο και το καθήκον τους, οι δημόσιοι λειτουργοί απολαμβάνουν συγκεκριμένα ευεργετήματα από το Κράτος, που χρηματοδοτούνται από τον ελληνικό λαό, σύμφωνα με το άρθρο 4 Σ: «Oι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους»!
Από τη μια η εξασφαλισμένη απασχόληση, σίγουρη υπηρεσιακή εξέλιξη με εγγυημένη τακτική αύξηση του μισθού (ιδιαίτερα για στρατιωτικούς, αστυνομικούς, λιμενικούς κ.λπ.), δεδομένη σύνταξη στην ώρα τους και σειρά άλλων παροχών που χρηματοδοτούνται από τον πολίτη… «ανάλογα με τις δυνάμεις του», αποτελούν την «προσφορά» της Πολιτείας, ώστε όλοι αυτοί να κάνουν το καθήκον τους!
Τα προνόμια αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας για τον απλό πολίτη, τον νέο που εργάζεται σε συνθήκες «γαλέρας» στον τουρισμό ή ξενιτεύεται για ένα κομμάτι ψωμί, τον μεσήλικα επιχειρηματία ή ιδιωτικό υπάλληλο που έχασε ξαφνικά τη δουλειά και το σπίτι του, τον συνταξιούχο που βλέπει ότι δεν μπορεί να αγοράσει ούτε τα απαραίτητα, ενώ πρέπει να στηρίζει παράλληλα τα παιδιά και τα εγγόνια του!
Η «συνέντευξη Τύπου» του ανώτατου δικαστικού οφείλει να προκαλέσει την αφύπνιση των πολιτών δεύτερης κατηγορίας! Η ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης οφείλει να συνεχίσει και να εντείνει τον αγώνα της εναντίον των επίορκων ή έστω «ελαστικών» λειτουργών. Είναι τραγικό να αναζητά ο απλός πολίτης το δίκιο του έναντι της Πολιτείας στο… εξωτερικό, προσφεύγοντας (όσοι έχουν τα μέσα…) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο καταδικάζει πολύ συχνά την Ελλάδα σε υψηλότατα πρόστιμα.
Μικρή λεπτομέρεια: ακόμα και τα πρόστιμα αυτά, ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ, επιμερίζονται στους Έλληνες πολίτες «ανάλογα με τις δυνάμεις τους», ενώ οι επίορκοι λειτουργοί συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους.
