Καρδούλα μου έλα, κοντά στην ανάσα μου στάσου.
Χιλιάδες τα λόγια που θέλω σιγά να σου πω.
Αρχή δεν προκόβω να κάμω, μα άκου…
Ανάκατες φράσεις στα χείλια με πόθους μαζί ζυμωμένες.
Ανθρώπινα κύματα βάλτος το διάβα που τώρα αρχίζεις,
του μόχθου καπνός… Γεράκια πιο κάτω,
βγαλμένα απ’ τον Άδη τα νύχια ζυγώνουν…
Με μάσκες οι τόσοι οι άλλοι, ανθόνερο διάφανο εσύ.
Κατήφορος δρόμος να πας σε φωνάζει. Κρατήσου.
Και πρέπει. Αδιέξοδο κάτω και κόλασης κρότος.
Δεν βρίσκεις τραγούδια πουλιών μες τα βράχια…
Λεπίδια ολόρθα καλούν να πατήσεις,
ρομφαίες, πυρά μονοπάτια ανοίγουν.
Και πώς να κρατήσω στ’ ακούσματα τούτα;
Καρδούλα μου άκου, δε θέλω κοντά μου να σ’ έχω.
Μου φεύγεις.
Και πρέπει μ’ αλάργα το πέταγμα να χεις θωρείς.
Μικρούλες φτερούγες… Θ’ αντέξουν Θεέ μου, το διάβα;
Καρδούλα μου άκου, πως λύγισα πες στην ψυχή σου.
Πνιγμοί οι αγωνίες τα στήθια βαρύναν
και πήραν κοντά τους
Αθώες εικόνες, ζωντάνιες του χτες.
Μα τώρα που βλέπω τη ζούγκλα
που έχω για σένα στολίσει,
Γιομίζω ως πάνω. Αλάφιασμα νιώθω στο στέρνο…
Καρδούλα μου, άκου.
Εγώ να σταλώσω της ζήσης σου τ’ άρμα,
δε θα θελα τούτο καθόλου να πω.
Μα πρόσεχε όμως, κι εγώ να κάνω τάμα:
Για σένα που υπάρχεις να ζω!
Γράφει η Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή
