Γράφει ο Απόστολος Κακλαμάνης: πρ. Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων
Πολύς λόγος έγινε και συνεχίζεται τελευταία για την επιχείρηση «διεύρυνσης» του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι, μάλιστα, αφελώς ή εξ αγνοίας, επιχειρούν συγκρίσεις των μικροκομματικής εμβέλειας σχεδιασμάτων του «νεοσσού» κ. Τσίπρα, με τη στρατηγική του υψιπετούς Ανδρέα Παπανδρέου. «Κι η μυλωνού τον άνδρα της…». Η «διεύρυνση» του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε από τη Βουλή με την «αριστερή μετάλλαξη» 5-6 βουλευτικών συνειδήσεων. Ο πανελλήνιος καγχασμός γι’ αυτή και η λαϊκή οργή, δε λένε να σταματήσουν! Την επιτυχία της, άλλωστε, συνεχίζει να σηματοδοτεί η ταιριαστή συντροφικότητα που αποπνέει η ομογενοποίηση Ακροδεξιάς και «ανανεωτικής» Αριστεράς, θέμα κατάλληλο για τις επιθεωρήσεις
του καλοκαιριού!
Ακολουθεί, η «διεύρυνση» στην «κεντροαριστερά»(;). Μαζεύουν, τώρα, τις πρώτες «καρπουζόφλουδες» που ξεφορτώνεται η Φώφη Γεννηματά από το ΚΙΝΑΛ!… Πρόκειται, προφανώς, για μια απεγνωσμένη προσπάθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίζεται κι «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται»! Τον κίνδυνο διάλυσής του, ευθύς ως απέλθουν της εξουσίας, προσπαθούν ν’ αντιμετωπίσουν ο κ. Τσίπρας και οι γέροντες του κομματικού «Ιερατείου». Άνοιξαν, λοιπόν, τον παλαιοκομμουνιστικό «Τσελεμεντέ» που μελετούσαν παιδιόθεν. Μαγειρεύουν ένα «Λαϊκό Μέτωπο», αλλά ευκολοχώνευτο. Ν’ ακούγεται πιο «νεωτερικό», π.χ. «προοδευτική συμπαράταξη». Είναι η «συνταγή» Δραγασάκη, του άλλοτε «έξω αριστερά» και παρ’ ολίγον Γ.Γ. του ΚΚΕ. Ίσως και να ονειρεύεται, ύστερα από 30 χρόνια, να πάρει τη ρεβάνς από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Την προοδευτική δημοκρατική συμμαχία, με τον Ανδρέα Παπανδρέου επικεφαλής, που ματαίωσε την ελεεινή συνωμοσία του «βρώμικου ‘89», του ενιαίου Συνασπισμού, «συντροφικά» και τότε, με τη Δεξιά! Η επιχείρηση αυτή, όμως, γίνεται πιο γελοία, όταν επιχειρείται να συγκριθεί ένας μικρονοϊκός, όσο και μικρόπνοος σχεδιασμός, με τα στρατηγικά άλματα του Ανδρέα Παπανδρέου, σε δύο ιστορικές φάσεις της Μεταπολίτευσης.
Στην πρώτη φάση, με το μεγάλο αμφίπλευρο άνοιγμα του ΠΑΣΟΚ, που οδήγησε τη χώρα στη μεγάλη ΑΛΛΑΓΗ της 10ετίας του ‘80. Στη δεύτερη φάση, το 1989, με τη συγκρότηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, όταν η πολεμική της Δεξιάς στον εκδημοκρατισμό, την εθνική συμφιλίωση, στο κοινωνικό κράτος, μαζί με τα «πισώπλατα» χτυπήματα της «Αριστεράς», κορυφώθηκαν με την ανίερη εκείνη συμμαχία τους, με στόχο τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την εξόντωση του Ιδρυτή του. Στην πρώτη περίπτωση, δεν εντάχθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, όπως σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι γυρολόγοι πολιτευτές. Προσήλθαν ένας Γεώργιος Μαύρος, ένας Μανώλης Γλέζος, ένας Γιάννης Ζίγδης, ένας Γεώργιος Μαγκάκης και τόσοι άλλοι δοκιμασμένοι στην εθνική και πολιτική μας ζωή. Πολιτικά αναστήματα με τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα. Στη δεύτερη περίπτωση, συστρατεύθηκαν με το ΠΑΣΟΚ πολιτικά μεγέθη ενός Αντώνη Μπριλλάκη, ενός Μάρκου Βαφειάδη, ενός Απόστολου Λάζαρη και άλλων πραγματικών ιδεολόγων και αγωνιστών της Αριστεράς. Όρθωσαν το ηθικό και πολιτικό τους ανάστημα και έσωσαν την τιμή της Αριστεράς, που είχε εξευτελίσει η τότε ηγεσία της, σέρνοντάς τη σ’ ένα αντιΠΑΣΟΚικό-αντιλαϊκό παζάρι με τη Δεξιά.
Ακριβώς όπως έκαναν κι οι επίγονοί τους με την Ακροδεξιά στις μέρες μας. Το ίδιο επιχειρούν, στήνοντας τώρα ένα «Μέτωπο», με άτομα που λέρωσαν την ιστορία και τους αγώνες εκατοντάδων χιλιάδων στελεχών και εκατομμυρίων οπαδών του ΠΑΣΟΚ ή με περιφερόμενους ανεπάγγελτους, συνήθως, θεσιθήρες. Πιστεύει, αλήθεια, ο κ. Τσίπρας και το «Ιερατείο» του, ότι θα «διεμβολίσουν» έτσι το ΠΑΣΟΚ και θα διασωθούν πολιτικά; Ε, ας μην τρελαθούμε!
