Γράφει ο Μάνος Χρυσός – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Νέα Φιλαδέλφεια – Νέα Χαλκηδόνα, Νέα Ιωνία, Ηράκλειο 29/11/22
Το Μουντιάλ στο Κατάρ είναι στο επίκεντρο της δημοσιότητας εδώ και αρκετό καιρό, αλλά το πρώτο σφύριγμα ανέδειξε και άλλου είδους θέματα, που δεν έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο και κάπου ήταν αναμενόμενα λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούν στην διοργανώτρια χώρα.
«Αφήστε το ποδόσφαιρο να βρεθεί στο κέντρο της σκηνής» είχε ζητήσει παραμονές του Μουντιάλ ο Τζιάνι Ινφαντίνο. Κάποιος πρέπει όμως να του πει, πως ένα άθλημα που δηλώνει ανοιχτό σε όλους δεν μπορεί να αγνοεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και την πολιτική καταστολή, όσα χρήμα και αν «ρίχνει» το Κατάρ, όσο και αν έχει διαβρωθεί το αθλητικό ιδεώδες.
Οι προσπάθειες να μπει η πολιτική σε δεύτερο πλάνο, τόσο από το Κατάρ αλλά και από την Παγκόσμια Ομοσπονδία ποδοσφαίρου, δεν έπιασαν τόπο, αν και η αλήθεια είναι ότι κάπως περιορίστηκαν.
Το τουρνουά εξελίσσεται, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά o επικεφαλής του Fare, του ευρωπαϊκού δικτύου κατά των διακρίσεων στο ποδόσφαιρο, Πιάρα Ποβάρ, «στο πλέον πολιτικό μεγάλο αθλητικό event» της σύγχρονης ιστορίας.
Κάθε μέρα βλέπουμε και κάποια αντιπαράθεση, όχι στο αγωνιστικό μέρος αλλά για κάποιο εξωγηπεδικό, θεωρητικά θέμα, με τους ποδοσφαιριστές να γίνονται οι πρωταγωνιστές αποφασισμένοι να εκφράζουν ανοικτά τα πιστεύω τους.
Βέβαια δεν έχουν όλες οι αντιδράσεις την ίδια βαρύτητα, ούτε βέβαια και το ίδιο κόστος..
Οι Ιρανοί ποδοσφαιριστές που παρέμειναν σιωπηλοί στην πρεμιέρα τους κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού τους ύμνου, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα αλληλεγγύης στους συμπατριώτες τους που διαδηλώνουν, σε πείσμα της άγριας καταστολής κατά του απολυταρχικού ιρανικού καθεστώτος, δεν διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο με τους γερμανούς ποδοσφαιριστές που κάλυψαν το στόμα τους με το χέρι στη διάρκεια της ομαδικής φωτογραφίας πριν από την έναρξη του αγώνα με την Ιαπωνία.
Είναι βέβαιο ότι το Κατάρ προσπαθεί να κρύψει την αληθινή του εικόνα εξαγοράζοντας μια «έξωθεν καλή μαρτυρία» μέσω του αθλητισμού και του πολιτισμού. Άλλωστε το sportswashing δεν είναι καινούργια ιδέα.
Το 1936 η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου χρησίμευσε ως διεθνής σκηνή προβολής του ναζιστικού καθεστώτος.
Το 2014 στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του ρωσικούτ Σότσι, ο Βλαντίμιρ Πούτιν είδε τη δημοτικότητά του να εκτοξεύεται. Λίγο αργότερα προσάρτησε την Κριμαία, κάτι όμως που δεν εμπόδισε τη FIFA να αναθέσει στη Ρωσία και το Μουντιάλ του 2018.
Τα ολυμπιακά ιδεώδη… εξήρε και η Κίνα το 2008 στο Πεκίνο και στις αρχές του 2022 με τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η πολιτική λοιπόν φαίνεται να κερδίζει το ποδόσφαιρο με κίνδυνο το Παγκόσμιο Κύπελλο να αποδειχθεί μεγάλη αποτυχία και για τη FIFA και για το Κατάρ που βλέπουν το ενδιαφέρον του κοινού να εστιάζεται εκτός αγωνιστικού χώρου.
