Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 15/10/21
Είναι οι Έλληνες λαός που κάθε λίγο και λιγάκι ψάχνει αφορμή για να διχαστεί; Είμαστε λαός στο αίμα του οποίου «τρέχει» η διχόνοια; Πετάμε τη σκούφια μας για παντός είδους εμφύλιο; Θέλουμε συνεχώς να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα; Έχοντας εκ φύσεως την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι τους οποίους μεγαλώνουμε ως γονείς, ως κηδεμόνες, ως δάσκαλοι και καθηγητές, μπορούν και πρέπει να βγουν βελτιωμένα «μοντέλα» σε σχέση με εμάς, αρνούμαι να υιοθετήσω τις παραπάνω απόψεις, ακόμα κι αν η Ιστορία ή κάποια καθημερινά γεγονότα κάνουν… φιλότιμες προσπάθειες προκειμένου να μου αλλάξουν τη γνώμη.
Πείτε το αισιοδοξία, πείτε το ίσως και παιδιάστικη άποψη, αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ότι δεν παίρνουμε μαθήματα από το παρελθόν και ότι δεν νιώθουμε ταπεινοί μπροστά σε μια αναπάντεχη «στραβή», η οποία μπορεί να γονατίσει κάποιον. Ένα θέμα υγείας, η απώλεια της εργασίας, μια παγκόσμια οικονομική κρίση, μια πανδημία, ένα φυσικό φαινόμενο… Καταστάσεις που όταν «χτυπούν», έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πάντα ή ακόμα και να καταστρέψουν όσα θεωρούσε κάποιος δεδομένα στη ζωή του έως εκείνη τη στιγμή.
Και δεν είναι απαραίτητο να συμβεί σ’ εμάς για να ταρακουνηθούμε. Όταν ένα τέτοιο γεγονός συμβαίνει δίπλα μας, αφήνοντας εμάς ουσιαστικά ανέγγιχτους, συνειδητοποιούμε τη δυναμική του. Και τότε ανασκουμπωνόμαστε και… αναλαμβάνουμε δράση.
Μιλώντας με την πρόεδρο της Κοινωνικής Μέριμνας του Δήμου Κηφισιάς Κατερίνα Καραλή με αφορμή την πρόσφατη συγκέντρωση αγαθών προς ανακούφιση των σεισμόπληκτων της Κρήτης, από τις δομές του Δήμου και τη σχολική κοινότητα, ρώτησα το εξής: «Έχετε καταγράψει κάποια κούραση των πολιτών απέναντι σε τέτοιου είδους καλέσματα; Συνεχίζουν οι πολίτες να ανταποκρίνονται;». Η απάντηση ήταν ένα κατηγορηματικό «όχι» στην πρώτη ερώτηση κι ένα κατηγορηματικό «ναι» στη δεύτερη.
Και οι πράξεις το επιβεβαιώνουν. Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από το κάλεσμα για συγκέντρωση σχολικών ειδών στο πλαίσιο του «Όλοι μαζί μπορούμε», το οποίο είχε διαδεχθεί την αντίστοιχη δράση «Ας γεμίσουμε τις σχολικές τσάντες» του Δήμου Κηφισιάς. Και τώρα, οι ίδιοι πολίτες έσπευσαν να στηρίξουν μια νέα προσπάθεια, για εκείνους που έμειναν χωρίς τα βασικά, χωρίς ακόμα και στέγη, στη -τόσο κοντινή μας τελικά- Κρήτη.
Θα μου πείτε, πρέπει να γίνει κάτι τραγικό για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να στηρίξουμε τον
συνάνθρωπό μας; Σαφώς όχι. Είναι πολλοί εκείνοι οι αφανείς ήρωες που κρατούν καθημερινά όρθιο το
οικοδόμημα της προσφοράς και του εθελοντισμού.
Το ότι όμως συγκινούμαστε από το δράμα ανθρώπων που δεν γνωρίσαμε ποτέ και σπεύδουμε να τους δείξουμε -πολλές φορές και από το υστέρημά μας- ότι είμαστε δίπλα τους, αποτελεί ένα «παράσημο» για
τον ελληνικό λαό.
Αλλά αυτό που με κάνει να πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει ελπίδα, είναι η ανταπόκριση των παιδιών σε τέτοιες καταστάσεις. Των παιδιών που μπορεί να μην έχουν νιώσει στο πετσί τους ένα αντίστοιχο χτύπημα της μοίρας, που στο κάτω-κάτω δεν γίνεται να έχουν την πλήρη συναίσθηση του τι έχει συμβεί αλλά είναι εκεί, πρώτα στο να προσφέρουν, να χαρίσουν χαμόγελα και να απαλύνουν τον πόνο!
