Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ 21-09-2021 Ηράκλειο-Λυκόβρυση/Πεύκη-Μεταμόρφωση
Η σχολική χρονιά ξεκίνησε, εμείς οι γονείς που είχαμε παιδιά στις «πρώτες» τάξεις κάθε βαθμίδας περάσαμε τη συγκινητική διαδικασία του να καμαρώνουμε τα βλαστάρια μας να μεγαλώνουν κι όμως, δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα 24ωρα για να μας προσγειώσει η ζωή για μια ακόμα φορά ανώμαλα στην σκληρή πραγματικότητα.
Ήδη από την πρώτη εβδομάδα του νέου σχολικού έτους και πριν καλά καλά τα παιδιά προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, τα πρώτα δείγματα διαχείρισης της πανδημίας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια εφησυχασμού. Συζητώντας με φίλους, συναδέλφους και γενικότερα γονείς που έχουν παιδιά στο σχολείο, ήδη οι πρώτες πληροφορίες για κρούσματα στις μαθητικές αίθουσες έρχονται με αυξητική τάση και, όπως είναι φυσικό, η ανησυχία έρχεται να φωλιάσει ξανά στην καθημερινότητά μας.
Τα μέτρα που αποφάσισε το Υπουργείο για την αντιμετώπιση της διασποράς του ιού δεν πείθουν ούτε αυτή τη φορά και οι πρώτες ειδήσεις που έρχονται από αυτό το μέτωπο προμηνύουν μια αρκετά δύσκολη χρονιά. Και το πλέον ανησυχητικό είναι ότι όχι μόνο δεν φαίνεται στον ορίζοντα μια κάποια προσαρμοστικότητα σε σχέση με την εξέλιξη της πανδημίας, αλλά το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο και, κατά τα κυβερνητικά ειωθότα, διχαστικό.
Κι αυτό γιατί, όχι μόνο δεν γίνονται προσπάθειες να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ γενικού πληθυσμού και αντιεμβολιαστών, αλλά, στην ήδη υπάρχουσα ένταση έρχονται να προστεθούν και η απουσία ενημέρωσης, οργάνωσης και, βεβαίως, συνέπειας έργων και λόγων, που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη αναστάτωση στις οικογένειες.
Όταν ξεκίνησε η χρονιά, ρώτησα φίλους που έχουν παιδιά σε μεγαλύτερες εκπαιδευτικές βαθμίδες από το δικό μας, τι προτίθενται να κάνουν όταν αρχίσουν να εμφανίζονται τα πρώτα κρούσματα στις τάξεις των παιδιών τους. Η απάντηση ήταν σχεδόν σε απόλυτη πλειονότητα αυτό το αμήχανο ανασήκωμα των ώμων. Η ξεκάθαρη πρόθεση του Υπουργείου να μην κλείνει η τάξη παρά μόνον αν εμφανιστούν κρούσματα που ξεπερνούν το πενήντα τοις εκατό του πληθυσμού των μαθητών και, ταυτόχρονα, η μη δικαιολόγηση των απουσιών σε περίπτωση που ο γονιός από φόβο κρατήσει το παιδί στο σπίτι, μόνο ένταση μπορεί να φέρει και τίποτα περισσότερο.
Καλός φίλος από την περασμένη εβδομάδα αρχίζει και μετρά τα κρούσματα που εμφανίζονται στην τάξη όπου διδάσκει η εκπαιδευτικός σύζυγός του. «Το πρώτο…» την Τετάρτη, «δεύτερο» την περασμένη Παρασκευή, «τρία τα κρούσματα» μου μετέφερε τη Δευτέρα. Και η καταμέτρηση συνεχίζεται. «Και τι θα γίνει από εδώ και πέρα;», ήταν το εύλογο ερώτημα. Αμήχανο ανασήκωμα των ώμων ξανά η απάντηση. Η μόνη είδηση που βγήκε από αυτό ήταν ότι με το τρίτο κρούσμα δόθηκε στην εκπαιδευτικό ένα δωρεάν self test. Όπως στο σούπερ μάρκετ ένα πράγμα που στα τρία πακέτα μακαρόνια το ένα είναι δώρο ή όπως παίζαμε στην αλάνα κάποτε και ήταν «στα τρία κόρνερ, πέναλτι». Πώς να το σχολιάσει, άραγε, κάποιος όλο αυτό;
Την ίδια ώρα, έχουμε και τους «πονηρήδηδες», που συνηθίζει να λέει ένας άλλος καλός φίλος. Η σύζυγός μου, μου μετέφερε ότι στα πηγαδάκια που στήνουν οι γονείς έξω από το Νηπιαγωγείο, άκουσε κάποιους να λένε με στόμφο ότι δεν κάνουν το προβλεπόμενο τεστ πριν στείλουν το παιδί στο σχολείο, παρά μόνον το δηλώνουν στην πλατφόρμα και απλώς επιδεικνύουν την φωτοτυπία.
Ανοίγω μια παρένθεση μόνο για να αναφέρω το εξής: Το να πείσεις ένα 4χρονο να χώσει τη μπατονέτα στο ρουθούνι του για να κάνει ένα τεστ που, ούτε ξέρει τι σημαίνει, ούτε καταλαβαίνει, είναι μια πραγματικά δύσκολη διαδικασία. Τα παιδιά είναι μικρά και φοβούνται. Και δεν μπορούμε να τα αδικήσουμε, παρά μόνο να τα βοηθήσουμε να το συνηθίσουν. Αλλά, μέχρι να γίνει αυτό, η διαδικασία είναι ζόρικη.
Αφού κλείσω την παρένθεση, σημειώνοντας πόσο… ας μην χρησιμοποιήσω τη λέξη που έρχεται πρώτη στο μυαλό, αισθάνομαι που επιμένω να υποβάλλω τον μικρό μου στη διαδικασία για την ασφάλεια όλων μας, δεν μπορώ να κρύψω το θυμό μου για την ανευθυνότητα ορισμένων γονέων. Είναι αδιανόητο κάποιοι να ρισκάρουν να μεταφέρει το παιδί τους τον ιό σε άλλα παιδιά που, με τη σειρά τους, μπορεί να το μεταφέρουν στις οικογένειες τους και στα όποια ευπαθή άτομα έχουν, από ένα καπρίτσιο και μια ψευδοεπαναστατική αίσθηση. Καμιά φορά σκέφτομαι πως, ευτυχώς και ήταν παρούσα η σύζυγός μου σε αυτή τη συζήτηση γιατί εγώ δεν θα ήμουν τόσο… γλυκούλης. Δεν μπορεί να παίζει κανένας. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε.
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία. Το βέβαιο είναι ότι θα περάσουμε δύσκολη χρονιά. Με αγωνία, ανησυχία, φόβο και ταλαιπωρία. Αν είναι να ξαναπάρουμε σύντομα πίσω τις ζωές μας, χαλάλι. Ας αναλάβει ο καθένας το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί και ας μην παίζει με τις τύχες των υπολοίπων. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;
Μέχρι τότε, η καταμέτρηση των κρουσμάτων στις σχολικές αίθουσες θα συνεχίζεται καθημερινά. Αλλά, ας μην αγχωνόμαστε και γι’ αυτό. Όπως φαίνεται, το Υπουργείο βρήκε τη λύση. Είπαμε, στα τρία κρούσματα ένα self test δώρο.
