Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 25/02/2022
Πόλεμος στην Ευρώπη… Πόσο δύσκολο βρίσκετε το να συνειδητοποιήσετε τι συμβαίνει στην ευρύτερη γειτονιά μας, τον Φεβρουάριο του 2022;
Ποιος θα περίμενε ότι δίπλα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την ενωμένη Ευρώπη, την Ευρώπη που έχει μετρήσει εκατομμύρια θυμάτων σε πολεμικές συγκρούσεις, θα ξεσπούσε ένας πόλεμος το 2022; Κανονικός, όχι λέξεων, όχι εμπορικός, όχι διπλωματικός. Πόλεμος… Με νεκρούς, με τραυματίες, με ξεσπιτωμένους, με καταστροφές.
Αφήνω την πολιτική ανάλυση της στρατιωτικής επίθεσης του Βλάντιμιρ Πούτιν στην Ουκρανία, στους ειδικούς. Αυτοί γνωρίζουν ή αναγνωρίζουν τα σημάδια, τις προειδοποιήσεις, τις λέξεις, τις κινήσεις, στη σκακιέρα του πολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι.
Αυτό που εμείς, οι απέξω από αυτό τον «χορό» πολίτες, πώς μπορούμε να το δεχθούμε; Πώς μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας, ότι αυτή την ώρα συνομήλικά τους βρίσκονται κρυμμένα σε υπόγεια, για να προστατευτούν από βομβαρδισμούς; Ότι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, υπήρχαν ήδη πολλά θύματα μεταξύ του άμαχου πληθυσμού; Ότι άνθρωποι, σε κατάσταση σοκ, προσπαθούν να φύγουν από την πρωτεύουσα Κίεβο, η οποία μαζί με άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας δέχονται επιθέσεις από πυραύλους. Στην Ευρώπη του 2022. Με τους ηγέτες να έρχονται, κατόπιν εορτής να καταδικάσουν και να προαναγγείλουν «σκληρά μέτρα κατά της Ρωσίας».
Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, χαρακτήρισε τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία «σημείο καμπής» για την ιστορία της Ευρώπης. Το πιο σωστό θα ήταν, πιστεύω, να χαρακτηριστεί «σημείο ντροπής» για την ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου. Έχουν ήδη ξεχαστεί, οι εχθροπραξίες πάνω από το «πτώμα» της Γιουγκοσλαβίας, τις οποίες πλήρωσε πολύ ακριβά ο άμαχος πληθυσμός;
Και τώρα, δύο δεκαετίες και κάτι μετά, η μνήμη μας αποδεικνύεται «κοντή» και μια ακόμα χώρα βρίσκεται το έλεος μιας επίθεσης, γεγονός που δείχνει την ανεπάρκειά μας να μάθουμε από το παρελθόν και να αποφύγουμε να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Μπορεί οι αιτίες και οι αφορμές να διαφέρουν, όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Θάνατος και καταστροφή.
Και στα παιδιά μας, τα οποία μεγαλώνουν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ταξιδεύοντας στο εξωτερικό σε μικρή ηλικία, χάρη σε προγράμματα όπως το Erasmus+, υποδεχόμενα συνομήλικούς τους στα σχολεία τους από κάθε γωνιά της Ευρώπης, τα παιδιά που έχουν εικόνες από κάθε γωνιά του πλανήτη χάρη στην τεχνολογία, τι λέμε;
Ότι κάνουμε ένα βήμα μπροστά φέρνοντας τους λαούς πιο κοντά αλλά και πολλά πίσω, γιατί δεν μπορούμε να βάλουμε «στοπ» στα συμφέροντα απ’ όπου κι αν αυτά προέρχονται και να δώσουμε προτεραιότητα στον άνθρωπο. Στην Ευρώπη του 2022…
