Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 13/10/21
Η κυρία Σοφία από τον Χολαργό κρατούσε χρόνια τα κομμένα της μαλλιά και έψαχνε αφορμή να τα δωρίσει. Τη βρήκε, όταν ο προορισμός ήταν η ανάγκη προσφοράς περουκών στον σύλλογο γυναικών με καρκίνο μαστού «Άλμα ζωής» οι οποίες βρίσκονται σε χημειοθεραπεία. Δεκάδες άλλες εθελόντριες, από ψυχής, προσέφεραν λίγες τρίχες τους για έναν ιερό σκοπό, με πρωτοβουλία του Δήμου πριν από λίγες μέρες.
Όλος ο Οκτώβριος, άλλωστε, συνδέεται στενά με τις γυναίκες, μιας κι έχει καθιερωθεί ως μήνας πρόληψης και ενημέρωσης για τον καρκίνο του μαστού. Η δημοτική Αρχή της πόλης κινητοποιήθηκε για εξετάσεις χωρίς αντίτιμο σε άπορες κι ανασφάλιστες κατοίκους της, ενώ διοργάνωσε και διήμερο ψηλάφησης μαστού από ειδικούς γιατρούς.
Το λεγόμενο «ασθενές φύλο», όπως συνήθιζαν να λένε οι παλαιότεροι δημοσιολογούντες (θελημένα ή μη αναγνωρίζοντας διαφορά θέσης και ισχύος), δεν είναι μόνο στο επίκεντρο των τελευταίων εβδομάδων, αλλά ουσιαστικά στο στόχαστρο της τελευταίας (και όχι μόνο) περιόδου. Μόνο μέσα στο 2021 και αρκετά πριν ακόμη αυτό μας «αποχαιρετήσει», δώδεκα γυναίκες δολοφονήθηκαν από συντρόφους ή συζύγους τους.
Σε αυτή τη συγκυρία, το αρμόδιο Συμβουλευτικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου συμμετείχε ενεργά στο Φεστιβάλ «Strong Me», με θέμα την πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης βίας, το οποίο διοργανώθηκε στην Αθήνα. Δεκάδες φορείς και οργανώσεις ένωσαν τις δυνάμεις τους, για να αφυπνίσουν απέναντι στο κραυγαλέο αυτό φαινόμενο. Η δημοτική δομή, εξάλλου, πασχίζει εδώ και οκτώ χρόνια γύρω από αυτό το τεράστιο πρόβλημα, προσφέροντας πολλαπλή στήριξη σε γυναίκες-θύματα έμφυλης βίας και διακρίσεων.
Οι προσπάθειες πολιτών, Δήμων και φορέων χαρίζουν μια μικρή ελπίδα σε άνυδρη εποχή, αλλά ο «Γολγοθάς» για τις υπόλοιπες γυναίκες, που τα βγάζουν πέρα, καλά κρατεί. Οι περισσότερες, ακόμη και εν έτει 2021, βιώνουν στο πετσί τους τι σημαίνει ρατσισμός, για παράδειγμα, στον μισθό. Πέρασαν τόσα χρόνια, υποτίθεται, προόδου της κοινωνίας και οι γυναίκες στη χώρα έχουν 13 με 15% μικρότερες αμοιβές για την ίδια θέση, με όμοια προσόντα. Αν τα καταφέρουν με τα οικονομικά, οι εργαζόμενες – μανάδες αντικρίζουν, αμέσως μετά, τις ελάχιστες δομές ή υπηρεσίες της Πολιτείας που θα επέτρεπαν μια αξιοπρεπής καθημερινότητα (ας μην ειπωθεί χαρά) στη ζωή.
Για να επέλθει πλήρης ισοτιμία βαρών και δικαιωμάτων, μάλλον θα χρειαστεί πολλή δουλειά, χρόνος και ξερίζωμα όχι μόνον των προαιώνιων προτύπων, αλλά και αντίδραση στο σημερινό πισωγύρισμα. Ίσως σε μια εποχή με διαδεδομένη τη συνήθεια, κυρίως των ανδρών, για παραγγελίες από την «Αmazon», είναι καιρός οι περισσότεροι να έχουν στο νου λίγο παραπάνω τις σύγχρονες… αμαζόνες.
