Γράφει ο Ευάγγελος Βογιατζής.
Κάθε υπερδύναμη σε περιπτώσεις οξύτατων διεθνών κρίσεων, όπως αυτή του εν εξελίξει πολέμου στην Ουκρανία, συνηθίζει να εκφέρει μια ηθικοπλαστική ηγεμονική ρητορική από «άμβωνος» αναγνωρίζοντας στον εαυτό της ένα ηθικό πλεονέκτημα. Αυτό συμβαίνει στον υπερθετικό βαθμό με τις ΗΠΑ οι ηγέτες των οποίων εμφανίζονται διαχρονικά ως θεμελιωτές και εξαγωγείς των δημοκρατικών θεσμών, εκπολιτιστές ούτε λίγο ούτε πολύ των αλλοεθνών «βαρβάρων», θιασώτες της αυτοδιάθεσης τάχα των λαών και υπερασπιστές της ανθρώπινης ζωής, διεκδικώντας πάντα τους ρόλους του ειρηνοποιού και του «Ιππότη του Καλού» στις ανά την υφήλιο εστίες έντασης και συγκρούσεων.
Μια αξιακή υπεροχή που δεν στοιχειοθετείται, βέβαια, κατά κανέναν τρόπο αν αναλογιστεί κανείς τον όλεθρο που έχουν προξενήσει με τις αναρίθμητες στρατιωτικές επεμβάσεις τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Η ιδιαιτερότητα, ωστόσο, που καταγράφεται στην υπερδύναμη της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού, είναι ότι η μιλιταριστική της αυτή διάρθρωση δεν συνιστά μια φονική κρεατομηχανή μόνο για τους άλλους λαούς αλλά και για τον δικό της, όπως έδειξε και το πιο πρόσφατο μακελειό σε δημοτικό σχολείο του Τέξας με τραγικό απολογισμό 19 μαθητές νεκρούς και 2 δασκάλες.
Μία ακόμη πολύνεκρη σφαγή ανάμεσα σε πλήθος ανάλογων που έχουν σημειωθεί τις τελευταίες δεκαετίες, με το αμερικανικό πολιτικό σύστημα να αδρανεί αδυνατώντας να καταφέρει ένα καίριο πλήγμα στον ανθρωποβόρο φετιχισμό της οπλοκατοχής που έχει στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες πολίτες της χώρας. Τα στατιστικά στοιχεία για τις δολοφονίες και τους τραυματισμούς μόνο την τελευταία τριετία είναι πραγματικά σοκαριστικά και κόβουν την ανάσα καθώς μεταξύ άλλων τα όπλα είναι η υπ’ αριθμόν ένα αιτία θανάτου για παιδιά και εφήβους στην Αμερική. Από την άλλη πλευρά είναι τεράστια τα ποσά που δαπανώνται από το πανίσχυρο λόμπι της οπλοκατοχής προκειμένου αυτό να συνεχίσει να απολαμβάνει τούτη την ιδιότυπη ασυλία προτάσσοντας τα συνήθη φληναφήματα περί ενός παραδοσιακά κεκτημένου δικαιώματος και μιας στρεβλής αντίληψης ελευθερίας.
Και δεν είναι μόνο οι ζωές των άτυχων ανθρώπων που χάνονται αλλά και εκείνες των οικείων τους που καταστρέφονται, όπως είδαμε να συμβαίνει για παράδειγμα με τον σύζυγο της μιας δολοφονημένης δασκάλας ο οποίος μη μπορώντας να αντέξει το χαμό της συντρόφου του έπαθε ανακοπή και ξεψύχησε με τα τέσσερα δύσμοιρα παιδιά τους να μένουν ξαφνικά ορφανά κι ανυπεράσπιστα χωρίς τους γονείς τους.
Και ο απλοϊκότερος νους εδώ καταλαβαίνει ότι στην αμερικανική κοινωνία, με ευθύνη ξεκάθαρη σύσσωμου του πολιτικού της κατεστημένου, μαίνεται ένας εσωτερικός πόλεμος που έχει ξεκληρίσει χιλιάδες οικογένειες για χάρη της βιομηχανίας παραγωγής όπλων και των διακινητών της με την αρωγή των πολιτικών ηγεσιών. Όταν ένας ισχυρός παίκτης της παγκόσμιας σκακιέρας, όπως οι ΗΠΑ, αποτυγχάνει οικτρά στη διαχείριση ενός τόσο σοβαρού ζητήματος ζωής και θανάτου κρύβοντας τόσους σκελετούς στο δικό του σπίτι και προσθέτοντας συνεχώς κι άλλους όχι μόνο δεν πείθει την διεθνή κοινότητα για το ενδιαφέρον του όσον αφορά λαούς που υποφέρουν από έναν πόλεμο, όπως ο ουκρανικός, αλλά επιπρόσθετα τους αποδυναμώνει με την φανερή υποκρισία του.
Διότι δεν είναι δυνατό να κόπτεται για τους αμάχους μιας ξένης χώρας που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση την ίδια ώρα που παραδίδει τους δικούς της άμαχους πολίτες, σε μια εν ειρήνη υποτίθεται κοινωνική συνθήκη, βορά στους εμπόρους όπλων και στο θάνατο. Τέτοιες κραυγαλέες αντιφάσεις κουρελιάζουν το χάρτινο ειρηνόφιλο προσωπείο του νατοικού αφεντικού αποκαλύπτοντας τη πλαστότητα των ανθρωπιστικών του διακηρύξεων.
