Δεν αποτελεί είδηση ότι το Μαρούσι είναι πόλη δύσκολη. Η μετατροπή του άλλοτε ήπιου οικιστικού περιβάλλοντος σε πυκνοκατοικημένο αστικό χώρο με την ανέγερση πολυκατοικιών που βαθμιαία εξαπλώθηκαν σε όλη την έκταση της πόλης, είχαν ως αποτέλεσμα τη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού της. Αλλά το καίριο χτύπημα δόθηκε από την υπέρμετρη ανάπτυξη του λεγόμενου «υπερτοπικού κέντρου» του Μαρουσιού με την ανέγερση στους υπολειπόμενους ελεύθερους χώρους των άλλοτε ελαιώνων γιγαντιαίων κτηρίων που στεγάζουν ποικίλες επιχειρήσεις. Αυτό συνετέλεσε στην αύξηση της κυκλοφορίας αυτοκινήτων και πεζών σε δρόμους που ελάχιστα ανταποκρίνονται ή είναι ολότελα ακατάλληλοι.
Ωστόσο, εκείνο που προβληματίζει ιδιαίτερα είναι ότι το Μαρούσι έχει μετατραπεί σε πόλη δύσκολη για τους πεζούς. Ακόμη και στις γειτονιές οι δρόμοι είναι κατασκευασμένοι αποκλειστικά για τη ροή οχημάτων, που συνήθως τρέχουν με μεγάλες ταχύτητες. Τα πεζοδρόμια είναι ουσιαστικά άχρηστα. Όχι μόνον συνήθως έχουν ελάχιστο πλάτος, αλλά και αυτό έχει καταληφθεί από ακατάλληλα δέντρα που με τις ρίζες τους καταστρέφουν την πλακόστρωση ή θάμνους που εμποδίζουν τη διέλευση του πεζού. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι άνετοι χώροι μπροστά από τα μεγάλα κτήρια της λεωφόρου Κηφισιάς δεν έχουν ενιαία διαμόρφωση του πεζοδρομίου, με αποτέλεσμα την ταλαιπωρία του διερχόμενου πεζού. Σε άθλια κατάσταση είναι τα πεζοδρόμια άλλου δρόμου μεγάλης κυκλοφορίας, της οδού Αγίου Κωνσταντίνου.
Αλλά και η μετατροπή κάποιων οδών σε ήπιας κυκλοφορίας δρόμους αποτελεί πρόσχημα για εξυπηρέτηση των οχημάτων και περιθωριοποίηση των πεζών, καθόσον έχουν καταργηθεί τα πεζοδρόμια, δημιουργήθηκαν παρτέρια άβατα και στους ελεύθερους χώρους σταθμεύουν ή διέρχονται με άνεση και απαιτητικά τα αυτοκίνητα, καθιστώντας δυσχερή τη διέλευση των πεζών. Παρόμοιο κλίμα επικρατεί στους λεγόμενους πεζοδρόμους του εμπορικού κέντρου της πόλης, όπου όλες τις ώρες κυκλοφορούν ανενόχλητα παντός τύπου τετράτροχα ή δίτροχα οχήματα με προφανή ενόχληση ή και κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας των πεζών. Το όραμα της ανθρώπινης ευρωπαϊκής πόλης παραμένει απλό κακέκτυπο, που όποια διακόσμηση του δαπέδου ή του χώρου των κατ’ όνομα πεζοδρόμων δεν καταφέρνει να εξωραΐσει. Είναι απόλυτη ανάγκη η πλήρης απαγόρευση εισόδου οχημάτων στους πεζοδρόμους (με μόνη εξαίρεση αστυνομικών ή νοσοκομειακών αυτοκινήτων σε υπηρεσία) και θεσμοθέτηση του ανεφοδιασμού των καταστημάτων αποκλειστικά σε ένα δίωρο (συνήθως από τις 7 έως τις 9 το πρωί) χωρίς καμιά απολύτως παραβίαση αυτού του ωραρίου.
Για τους δρόμους στις γειτονιές θα έπρεπε να γίνει στοχευμένη αναδιαμόρφωση: διεύρυνση πεζοδρομίων με παράλληλη δημιουργία χώρων στάθμευσης χωρίς ιδιαίτερη επιβάρυνση του πεζοδρομίου και περιορισμός του καταστρώματος του δρόμου σε πλάτος που να επιτρέπει την άνετη διέλευση ενός αυτοκινήτου, όπως συμβαίνει σε ευρωπαϊκές πόλεις. Και κάτι ακόμη: θα πρέπει η δημοτική Αρχή να αποκαταστήσει τα ρείθρα των δρόμων που έχουν ακυρωθεί από τις ράμπες των παρόδιων κατοικιών, αυθαίρετα κατασκευασμένων για την εξυπηρέτηση των ιδιωτικών αυτοκινήτων. Σε αυτή την περίπτωση η λύση είναι η ομαλή ταπείνωση του πεζοδρομίου που διευκολύνει τη διέλευση του οχήματος.
Ας προσθέσω τέλος ότι είναι απαράδεκτη η κατάσταση των δύο οδών Νεραντζιωτίσσης που πλαισιώνουν τη γραμμή του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου: με ανύπαρκτα ή επικίνδυνα και άχρηστα πεζοδρόμια, με συνεχή ροή αυτοκινήτων ταλαιπωρούν τον πεζό που κατοικεί στην περιοχή ή αναγκάζεται να διέλθει από εκεί. Τελικά το Μαρούσι δεν φαίνεται φιλόξενο για τον πεζό.
Νίκος Γ. Μοσχονάς
