Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Για το «Μαέστρο» του Παπακαλιάτη, του οποίου η δεύτερη σεζόν, ξεκίνησε στο Netflix πριν λίγο καιρό, διάβασα άρθρο με θέμα «Το Maestro και ο αρχοντοχωριατισμός μας» και τον υπότιτλο-κριτική: «Ασφαλώς, είναι μια σειρά καλογυρισμένη. Με ωραία πλάνα, μουσικές, μια δομημένη πλοκή και ενδιαφέρουσες ερμηνείες. Αλλά το ότι μπήκε στην πρώτη δεκάδα της πλατφόρμας, δεν είναι κριτήριο της αξίας της, ούτε απόδειξη ότι όντως αρέσει στο μεγάλο κοινό εκεί έξω (…)»
Μια βολική κριτική που, δυστυχώς, καλύπτει τους οπαδούς των τάσεων «Me-too» και «Cancel Culture» και δεν λαβαίνει υπόψη της τα views που μετράει η πλατφόρμα, ή τα εισιτήρια στο κινηματογραφικό box-office και επιτρέπει στον αρθρογράφο να ελίσσεσαι απέναντι σε ό,τι του προσάψουν, από τη θέση «καλή είναι» μέχρι τη θέση «αριστούργημα». Όταν μάλιστα γενικεύει ότι «(…) άπαξ και μπεις στο Netflix, το πιθανότερο είναι ότι θα μπεις και στις τάσεις. Γιατί ο θεατής θα σε πατήσει και ο αλγόριθμος θα τσιμπήσει το πάτημα. Μπορεί να δει πέντε λεπτά και να σε αφήσει πίσω στο καλάθι, για το επόμενο».
Γιατί όμως συνδύασα τις έννοιες «Me-too» και «Cancel Culture»; Διότι το 1990, ήμουν με μια φίλη σε μια ταβέρνα στην Πεύκη και δίπλα μας, μια μεγάλη παρέα ετοίμαζε μια «γιορτή-γενεθλίων-έκπληξη» έχοντας στη μέση του μεγάλου τραπεζιού μια τούρτα με το συμβολικό κεράκι. Ο αφιχθείς καλεσμένος που αιφνιδιάστηκε με γέλια, χαρές και χειροκρότημα, ήταν ένας διάσημος σκηνοθέτης μας και η ομήγυρη τού τραγούδησε μεταγλωττισμένο το «Happy Birthday», ευχόμενη «πάντα επιτυχίες και αριστουργήματα». Και εκεί που όλοι ήταν πανευτυχείς, πετάγεται ένας της παρέας και μεταξύ σοβαρού και αστείου(;) είπε κάτι που δεν το είχα ακούσει μέχρι τότε: «Όχι και αριστουργήματα! Πηγαίνω τουαλέτα, επιστρέφω, και δεν έχω χάσει πλάνο σου, φίλε μου. Τόσο αργό και βαρετό σε βρίσκω».
Ο σκηνοθέτης γέλασε μεν, αλλά παγώσαμε η ομήγυρη και εγώ. Διότι η φίλη μου γύρισε και μου είπε: «Κι εγώ επίσης, βαριέμαι». Κάτι που δεν μου έλεγε όταν βλέπαμε κάποιες ταινίες του. Βρήκε επίσης, το θάρρος να μου πει, ότι ούτε στα βραβεία του έδινε σημασία, με τη λογική «γυρίζει καλές ατμοσφαιρικές ταινίες, αλλά τα βραβεία δεν αποτελούν κριτήριο της αξίας τους, ούτε απόδειξη ότι αρέσουν στο μεγάλο κοινό εκεί έξω». Τόσο επιγραμματικά, όσο και η συνοπτική κριτική για το «Maestro», που προανέφερα. Ίσως ο φίλος του σκηνοθέτη και η φίλη μου να ήταν οι πρώτοι οπαδοί των όρων Cancel Culture και Me-too, αντίστοιχα.
Στο επόμενο: Ανέκδοτο-απόσπασμα από συνέντευξη του Χάρβεϊ Καϊτέλ στον Γιάννη Ζουμπουλάκη («Το Βήμα» 10/6/2012) για το πώς κοιμήθηκε στον καναπέ βλέποντας το «Τοπίο στην ομίχλη», παρόντος του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου.
