Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 14/10/2022
Δόξα τω Θεώ μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι λέξεις, οι φθινοπωρινές βροχές δεν έχουν πλήξει «ευαίσθητες» περιοχές της Αττικής και δεν χρειάστηκε να αντιμετωπιστούν προβλήματα πλημμυρών. Όμως από τη μνήμη δεν σβήνονται πάμπολλες εικόνες ανθρώπων να διασώζονται από πυροσβέστες μέσα από «ποτάμια-λεωφόρους» όπου το νερό τους έφτανε μέχρι τη μέση, αυτοκινήτων να «κολυμπούν» σε δρόμους, κάδων που «χορεύουν» παρασυρόμενοι από νερά που κατεβαίνουν με ορμή. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, οι βροχές του περασμένου Αυγούστου που μετέτρεψαν για ακόμα μια φορά τη Λεωφόρο Σταμάτας – Δροσιάς σε λίμνη.
Κι ενώ οι κάτοικοι, οι εργαζόμενοι, οι επισκέπτες των περιοχών αυτών προσεύχονται να βρέξει όσο το δυνατόν λιγότερο τον χειμώνα που έρχεται για να μην κινδυνεύσουν και πάλι οι ίδιοι και οι περιουσίες τους, ελπίζουμε να μην μείνουν μόνο σε αυτό… την προσευχή δηλαδή.
«Ανίκανος και ψεύτης», «δικτατορίσκος», «κατά φαντασίαν δημοκράτες», «λακές του δημάρχου», «εκμαυλισμένοι», «εξουσιολάγνοι», «συμπλεγματικοί», «φασιστικές τακτικές», «αυταρχισμός», «αλαζονεία», «προβοκάτσιες», «σαμποτάζ»…
Αυτοί είναι κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς που έχουν ανταλλάξει είτε προφορικά (σε ζωντανή μετάδοση μέσω zoom για να τους βλέπουν όλοι) είτε γραπτά (μέσω ανακοινώσεων) τα τελευταία εικοσιτετράωρα, εκλεγμένα από τους πολίτες του Δήμου Διονύσου, δημόσια πρόσωπα. Πρόσωπα που τους εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους, για να υπερασπίζονται και να προωθούν τα συμφέροντά τους. Κι εκείνα, συνεδρίαση τη συνεδρίαση, μέρα τη μέρα ρίχνουν όλο και πιο χαμηλά το επίπεδο της αντιπαράθεσης. Είναι αντιληπτό ότι η προεκλογική περίοδος στην οποία προφανώς έχουμε μπει με… φόρα είναι σκληρή, αλλά άλλο η πολιτική αντιπαράθεση κι άλλο η «πεζοδρομιακού» επιπέδου σύγκρουση.
Υ.Γ. Δεν έχουν τέλος οι φρικτές υποθέσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και έχουν «πρωταγωνιστές» – θύματα παιδιά. Έχει φτάσει η σαπίλα να έχει ποτίσει τόσο πολύ το… μεδούλι αυτής της κοινωνίας ή -ευτυχώς για τα θύματα- αποκαλύπτονται πιο συχνά τέτοια περιστατικά, σε σχέση με το παρελθόν και οδηγούνται εκεί που τους πρέπει οι δράστες, αντίθετα με παλαιότερες εποχές όταν τέτοια εμετικά «φαινόμενα» έμεναν καλά κρυμμένα στις κλειστές κοινωνίες και τις άβουλες οικογένειες;
Σε κάθε περίπτωση, αυτοί που «έβλεπαν αλλά δεν είχαν φανταστεί τι συμβαίνει», εκείνοι «που φοβόντουσαν να μιλήσουν» και οι άλλοι που επέλεγαν να κλείσουν τα μάτια στο προφανές, με τι συνείδηση κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Και πότε θα υπάρξει τιμωρία για αυτούς;
Το «δικαίωμα της σιωπής» που επέλεξαν οι κατηγορούμενοι κατά την πρώτη τους παρουσία στον ανακριτή, δεν υπάρχει για τους μάρτυρες μιας τέτοιας κατάστασης. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να «φοβάται», να «διστάζει», να σκέφτεται «πού να μπλέκω τώρα», ειδικά όταν το έγκλημα αφορά παιδί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σωπαίνει κι να αφήνει ένα παιδί να βιάζεται, σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά!
