Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – Μεταμόρφωσης 25/05
Είμαι ένθερμος υποστηρικτής του δόγματος ότι δεν είναι ανάγκη να έχουμε όλοι άποψη για όλα, ιδιαίτερα για όσα δεν μας αφορούν ή δεν έχουμε ιδέα για την ουσία τους. Έστω και ως δημοσιογράφος, όπου η δουλειά μας είναι κατά βάση να ενημερωνόμαστε συνεχώς, να αναδεικνύουμε ζητήματα και να κρίνουμε πράξεις και παραλείψεις διοικούντων και μη, δεν πιστεύω ότι πρέπει να τα ξέρουμε όλα, ούτε, πολύ περισσότερο, να έχουμε άποψη για όλα.
Γι’ αυτό και σε ό,τι αφορά το νομοσχέδιο για τη Συνεπιμέλεια που έχει αναγάγει η κυβέρνηση σε ναυαρχίδα της κοινωνικής της πολιτικής, έχω αποφύγει να εκφράσω οποιαδήποτε άποψη, εάν δεν έχω νιώσει ότι έχω μελετήσει όλες τις διατάξεις του, έχω κατανοήσει τις βελτιώσεις ή όχι που φέρει και, βεβαίως, αν δεν έχω πλήρη εικόνα των αλλαγών. Αλλά, ακόμα και τότε, πιστέψτε με, δεδομένης της λεπτότητας του ζητήματος, οι μόνοι που ουσιαστικά μπορούν να έχουν ολοκληρωμένη άποψη, είναι εκείνοι που τους αφορά άμεσα. Γιατί, όπως όλα, έτσι και αυτό, θα κριθεί στη δίκαιη ή μη εφαρμογή του.
Παρ’ όλα αυτά, τόσο ως δημοσιογράφος όσο, πολύ περισσότερο, ως πολίτης, μπορώ να έχω άποψη και κρίση απέναντι σε θέσεις που προωθούν τη βία οποιασδήποτε μορφής και, βεβαίως, να την καταδικάζω χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η μόνη σκέψη που μπορεί να έχει κάποιος, ακούγοντας την κυνική τοποθέτηση του βουλευτή της ΝΔ, Γιάννη Λοβέρδου επί του θέματος. Είπε λοιπόν: «…μια γυναίκα η οποία έπιασε τον άντρα της να την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άντρα της, όμως, παρ’ όλα αυτά, έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δυο γονείς του». Με απλά ελληνικά, ότι ένας άνδρας μπορεί μεν να δέρνει τη γυναίκα του, αλλά, εντάξει, δεν είναι δα και τόσο επιλήψιμο, ώστε να θεωρείται επικίνδυνος για τα παιδιά του.
Ως άνδρας, λοιπόν, και μόνο στο άκουσμα της τοποθέτησης αυτής, δεν μπορώ παρά να καταδικάσω. Και, βεβαίως, η άρνησή του να ζητήσει δημόσια συγνώμη, αλλά η καταφυγή του στη γνωστή τακτική των εχόντων την εξουσία να τα ρίξουν στους άλλους που «δεν κατάλαβαν», το κάνει ακόμα χειρότερο.
«Δυστυχώς, μια εσφαλμένη διατύπωσή μου εν τη ρύμη του λόγου, παρερμηνεύτηκε ηθελημένα από ορισμένους κι άθελα από άλλους», ήταν η απάντησή του. Καμία διάθεση για «συγνώμη». Τι ωραία λέξη. Και με πόσο ειδικό βάρος. Στον τετράχρονο γιο μου προσπαθώ καθημερινά να του μάθω την αξία της και, έστω και με δυσκολίες, δείχνει να αρχίζει να το καταλαβαίνει. Στον επί δεκαετίες δημοσιογράφο και πλέον «άρχοντα» του τόπου φαντάζει ιδιαίτερα δύσκολο.
Από την άλλη, ας είμαστε ρεαλιστές. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να είπε αυτά γιατί ακριβώς αυτή είναι η πολιτική του τοποθέτηση. Σε μια κοινωνία όπου η «αντρίλα» ακόμα ξεχειλίζει από τα… μπατζάκια, το να ρίξει ένας άνδρας και μια στη γυναίκα του δεν θεωρείται και τόσο σοβαρό παράπτωμα. «Έλα μωρέ, μπορεί και να τα ήθελε». Έτσι δεν είναι; Πόση απόσταση, άραγε, από αυτό έχει το επόμενο βήμα να κυνηγάει κάποιος κορίτσια στο δρόμο με το όργανό του στα χέρια;
Σε μια χώρα που σέβεται τους πολίτες της, ο Γιάννης Λοβέρδος σήμερα θα αποτελούσε παρελθόν από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του, θα είχε διαγραφεί και θα είχε παραδώσει χαρτοφυλάκια, έδρες και λοιπά προνόμια. Η Ελλάδα δεν είναι μια από αυτές. Μέχρι σήμερα, όχι μόνο δεν έχει υπάρξει καμία καταδίκη από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος, αλλά ο ίδιος εξακολουθεί και περιφέρεται φωνασκώντας για σκόπιμη στρέβλωση μιας κατά τα άλλα ξεκάθαρης τοποθέτησης. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
Όταν η Βουλή δεν καταδικάζει τη βία, τη νομιμοποιεί. Είναι αδιαπραγμάτευτο. Να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Κανένας δεν έχει στοχοποιήσει τον Γιάννη Λοβέρδο. Δεν είναι
δα και κανένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για τον τόπο. Στο στόχαστρο είναι ο μισογυνικός, κακοποιητικός λόγος του. Αυτός που ξεπλένει τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, σε μια εποχή, μάλιστα, που δειλά δειλά γίνονται προσπάθειες τα θύματα να αρχίσουν να μιλούν. Η Βουλή έχει ηθική υποχρέωση να σταθεί απέναντι σε κάθε «λάθος» διατύπωση. Να μην συγχωρεί τέτοια λάθη. Αν δεν το κάνει, είναι συνένοχη. Και, δυστυχώς, τελευταία μαζεύονται πολλές αντίστοιχες συνενοχές. Προφανώς, ο πάτος για κάποιους είναι μακριά ακόμα.
