Το γεγονός της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός παιδιού από εκείνους που είναι διαπιστευμένοι με την τήρηση της τάξης με συγκλόνισε βαθύτατα. Θεωρώ ότι αυτό που συνέβη ξεπερνά κατά πολύ τα όρια ενός άτυχου γεγονότος, για το οποίο πολλοί ελυπήθησαν, αλλά εξ ίσου πολλοί εξέθρεψαν την νοοτροπία αυτού που πυροβόλησε. Το πλήγμα είναι βαρύ και στρέφεται κατά της ίδιας της δημοκρατικής ομαλότητας. Η ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας ως κυβέρνησης ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της συνήθους ανικανότητας που τη διακρίνει.
Ο καθένας από εμάς, και ιδιαίτερα όποιοι είναι γονείς αναλογίζονται νοερά ότι τα παιδιά μας θα μπορούσαν να ήταν στη θέση αυτού του παιδιού. Ότι θα μπορούσαν και αυτά να αμφισβητήσουν λεκτικά την εξουσία. Ότι θα μπορούσαν ακόμη και να μη φερθούν κόσμια στα όργανα της τάξης. Αυτό όμως δεν μπορεί επ΄ ουδενί να μας μεταφέρει στις αξέχαστες εποχές του «διότι δεν συνεμορφώθην με τας υποδείξεις». Ίσως γιατί ο δρόμος που κάναμε μετά τη δικτατορία είναι πολύ μακρύς για να γυρίσουμε την ιστορία πίσω σε όλα αυτά που έπρεπε να μην επαναληφθούν. Σε νοοτροπίες που δεν έπρεπε να υπάρχουν.
Αναλογιζόμενος όλα αυτά τα παιδιά από δημόσια και ιδιωτικά σχολεία που βρίσκονται σήμερα στους δρόμους, από την ψυχή μου τους αναγνωρίζω το δικαίωμα να διαφωνούν μαζί μας, να επιθυμούν ένα καλύτερο αύριο για τον τόπο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σκοτώνουμε αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε. Δεν έχουμε το δικαίωμα να μην ακούμε τη φωνή τους. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε απέναντι στην πιο σκληρή μορφή βίας. Και αυτή είναι η βία εκείνων που για άλλα ορίσθηκαν από το Σύνταγμα και τους νόμους και άλλα πράττουν.
Η απάντηση σε όλα αυτά δεν μπορεί να λεχθεί από μένα. Εγώ απλά σιωπώ απέναντι σε όλα αυτά τα παιδιά, απέναντι στο δικό μου παιδί, που θα μου ζητήσει αύριο να αμφισβητήσει, με το δίκιο του, τον κόσμο στο οποίο το άφησα να ζει.
Αυτά που συμβαίνουν στις πόλεις της Ελλάδας αυτό το διήμερο δεν έχουν σχέση με την αγωνία των νέων για τον κόσμο που ζουν, για τον κόσμο που θέλουν να αλλάξουν. Οι λεηλασίες, οι καταστροφές και όλες οι πράξεις βίας έχουν σχέση με την παροιμιώδη ανικανότητα της πολιτείας να αντιδράσει, να προστατέψει τα δικαιώματα των πολιτών, είτε αυτά έχουν σχέση με την ελεύθερη έκφραση, είτε έχουν με το δικαίωμα στην περιουσία. Έχει επίσης σχέση με την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού μοντέλου, με την ύπαρξη σήμερα ενός κράτους, όπως αυτό εκφράζεται από την κυβέρνηση που δεν μπορεί να κάνει δύο πράγματα που τα οφείλει: Να ανέχεται τη διαφορετικότητα και να αντέχει στις κρίσεις.
Η σημερινή κρίση και οι περίεργες φωνές που ακούγονται για περιορισμό των ατομικών ελευθεριών, που φτάνουν μέχρι την αναστολή ισχύος άρθρων του Συντάγματος, αναδεικνύει περίτρανα την ανικανότητα πρωτίστως των κυβερνώντων να ανεχθούν, να αντέξουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των πολιτών.
Είναι ώρα για τον καθένα ευθύνης και περισυλλογής. Γιατί κριτές στα όσα πράξαμε θα μας δικάσουν εκτός από τα παιδιά μας και οι αγέννητοι και οι νεκροί.
Πάνος Αλεξανδρής, δημοτικός σύμβουλος Αμαρουσίου
