Φωτογραφήματα [13/10]

Αφτιά βουλωμένα, ποτέ νικημένα

Ο μαϊντανός δεν πάει μόνο στα γεμιστά, στις σάλτσες και σε όλα σχεδόν τα φαγητά της μεσογειακής κουζίνας. Δύναται εξίσου επιτυχώς να συνδράμει εις την διάνθισιν της ανθρωπίνης κεφαλής. Μιλάμε για τον μαϊντανό… εσωτερικού χώρου, ο οποίος φύεται εις τον ακουστικό πόρο. Το ρίζωμα εκτείνεται μέχρι τον πεπτικό σωλήνα, τα δε φύλλα, άνθη, καρποί του φυτού, είναι φωτοφοβικά. Για το λόγο αυτό δεν εκτίθενται στο έξω μέρος της κεφαλής. Ό,τι κάνουν, το κάνουν εντός και επί τα αυτά. Αυτό το είδος μαϊντανού τρέφεται και λιπαίνεται από τον πλούσιο εσωτερικό κόσμο του φέροντος, ο οποίος, έχοντας φιλοσοφήσει τα της ζωής θέματα και τα της κοινωνίας ζητήματα, απεφάνθη: Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Στην πιο εξελιγμένη του δε μορφή, την πιο έξυπνη, παραπέμπει στο άλλο του τ' αφτί, γιατί είν' η μάνα του κουφή. Το πλέον ενδιαφέρον ίσως στοιχείο αυτού του μαϊντανού, βρίσκεται στο ότι ποτίζεται από τον σιελογόνο αδένα και όχι από την περιοχή του ακουστικού πόρου. Τούτο συμβαίνει διότι αυτά τα αφτιά, δεν ιδρώνουν ώστε να παράξουν την απαραίτητη υγρασία που θα βοηθήσει το φυτό να χαίρεται την αειθαλοσύνη του.

Μετά την περιγραφή του, θεωρώ επίσης χρήσιμο να τονισθεί ότι κατά μια σκανδαλώδη προτίμηση, ευδοκιμεί εις ώτα εξουσιοδόχων. Πώς λέμε ξενοδόχων; Κάτι τέτοιο. Μόνο που οι μεν χειρίζονται τα του ξενοδοχείου τους θέματα, ενώ ετούτοι δω οι άλλοι εμπλέκονται σε θέματα εξουσίας. Και οι μεν ξενοδόχοι ιδιωτεύουν ως προς το επάγγελμα, οι εξουσιοδόχοι όμως, ασχολούνται καθ' έξιν, κατ' εντολήν (του λαού, εννοείται) και κατά παράδοσιν ενίοτε, με τα… Κοινά!
Έτσι, οι έχοντες το κληρονομικό χάρισμα, της ανάπτυξης αυτού του μαϊντανού μέσα στ' αφτιά και οι κατέχοντες την εξουσία -μικρή, μεγάλη, ελάχιστη, όση φτάνει το χέρι τους- για ένα είναι να τους καμαρώνεις: Για την απίστευτη ψυχραιμία τους. Τόσο απίστευτη, που κινδυνεύει κάποιος σαν και μένα (ανυπόμονος να πούμε; Θυμωμένος με τα…τεκταινόμενα ένα γύρω να συμπεράνουμε;) να παρασυρθεί σε σκέψεις άδικες και σε φράσεις άκομψες.
Επειδή λοιπόν και τα αφτιά τα βουλωμένα και η ψυχραιμία που τα πλαισιώνει, εγγυώνται τη μη δίωξή μου για τη συνέχεια των λόγων μου, χωρίς φόβο αλλά με το πάθος που κουβαλάνε τέτοιες ΙΣΤΟΡΙΕΣ, σαν αυτές των σημερινών φωτογραφιών, έχω να πω ή μάλλον να ξαναπώ τα ακόλουθα.

Τα ΛΙΟΝΤΑΡΑΚΙΑ στην Πλατεία Κασταλίας και αυτά τα δίπλα στο Σπαθάρειο, είναι Μέλη του Κορμού της Ιστορίας αυτού του τόπου. Για τους άσχετους, τους περαστικούς, τους αλλοδαπούς, τους ωχαδελφοφάδες, πέρα βρέχει και ποσώς ενδιαφέρει, αν πίσω από τα συμπράγκαλα του περιπτέρου, κρύβεται κάποιο αχνάρι από τη ζωή αυτής της πόλης, που όχι μόνο ΔΕΝ δικαιούται ΚΑΝΕΙΣ να την περιφρονεί με τέτοια αναίδεια, αλλά αντιθέτως! Κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να το προστατεύσει και να το αναδείξει μαζί με τα άλλα τα όμοιά του. Και αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι άλλος από τη ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ Αμαρουσίου. ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ στο παρελθόν, στο παρόν και προ πάντων στο μέλλον αυτού του τόπου. Τo ότι αναφερθήκαμε ξανά στο θέμα, δεν σημαίνει καθόλου πως δεν θα επανέλθουμε όσες φορές χρειαστεί. Έτσι κάνουμε εμείς. Και ξέρετε γιατί, κυρίες και κύριοι εξουσιοδόχοι; Διότι το όποιο φυτό ευδοκιμεί εντός μας, φυτρώνει στης καρδιάς μας τα λιβάδια. Και είναι βαθιά ριζωμένο.