Φίλοι αναγνώστες, είχαμε δεν είχαμε, κάναμε ρόμπα και το στράτευμα. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ο ατυχής ελληνικός λαός, με ποσοστό άνω του 68%, έδειχνε την εμπιστοσύνη του στις Ένοπλες Δυνάμεις, όταν οι πολιτικοί εισέπρατταν ένα 4% – κι αυτό με το ζόρι.
Επί μέρες ολόκληρες, τα τουρκικά κανάλια έσπαγαν πλάκα εις βάρος μας. Και μας γράφουν στα αχαμνά τους, όπως γράφουν τις συνθήκες και ό,τι άλλο θεσμικό πλαίσιο εδραιώνει την παγκόσμια έννομη τάξη.
Πολλοί βρίζουν τα κανάλια γιατί ασχολούνται με όλα αυτά. Ευτυχώς που υπάρχουν τα κανάλια, αλλιώς θα μας είχαν διαλύσει τελείως.
Το τι έγινε στη «Ζούγκλα» του Μάκη, δεν λέγεται… Το βράδυ της 2ας Μαρτίου, έλαμψε το απύθμενο θράσος του αδελφάτου, που χωρίς τσίπα εκστόμιζε χυδαίες λέξεις και έβριζε ναυάρχους, απαξιώνοντας κάθε έννοια ντροπής και σεβασμού. Το χειρότερο ήταν που οι παριστάμενες γυναίκες δεν έγιναν θηρία, όταν άκουσαν έναν χλεμπονιάρη που είπε ότι είναι ο πρόεδρος του αδελφάτου και των λεσβιών.
Ντράπηκα που είμαι γυναίκα και ντράπηκα περισσότερο για λογαριασμό αυτών των κυριών, που δεν έβαλαν στη θέση τους αυτά τα ψυχασθενή και υποψήφια για AIDS ταλαίπωρα άτομα. Αυτοί στερούνται ανδρισμού, αυτό το διατυμπανίζουν δηλώνοντας αναίσχυντα τα κουσούρια τους. Όμως, θα τους πω, πως το ανδρικό φρόνημα είναι και γυναικείο προσόν. Αφορά στα άτομα που, ασχέτως φύλου, σέβονται τον εαυτό τους και τη δημιουργία, η οποία «εν σοφία τα πάντα εποίησε».
Αντιλήφθηκαν οι κρατούντες πόσο κακό έκαναν στον ελληνικό λαό, υπεραμυνόμενοι αυτού του αίσχους που είδαμε στα κανάλια;
Είναι δυνατόν να μπορούν να μιλήσουν πλέον για την ασφάλεια της πατρίδας, όταν το στράτευμα το διοικούν άνθρωποι που δεν μπορούν να προστατεύσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια; Αυτά συζητούν οι απλοί άνθρωποι, οι οποίοι αδυνατούν να τα κατανοήσουν. Η λέξη «πού πάμε;» είναι στα στόματα όλων. Αν συνεχισθεί αυτό, σίγουρα όλοι τραβάμε για το διάβολο.
Τα παραμύθια ότι οι αρχαίοι πολεμούσαν με τους εραστές-δούλους, να τα λένε αλλού. Αυτές τις ημέρες προβάλλεται μια ταινία, με τίτλο «300». Στις Εικόνες της 4ης Μαρτίου, ο πρωταγωνιστής που υποδύεται τον Λεωνίδα, ο Τζέραλντ Μπάτλερ, Σκωτσέζος, μιλάει για το έργο και τον ρόλο του Λεωνίδα που υποδύεται. Λέει λοιπόν: «Ας μην ψάξουμε για πολιτικές προεκτάσεις στο σήμερα. Ένας τέτοιος ρόλος, γεμάτος τεστοστερόνη, με έκανε να νιώσω πιο γενναίος και πιο ανδροπρεπής, σε μια εποχή που το είδος είναι προς εξαφάνιση. Μάτωνα το γόνατό μου, και ούτε το πρόσεχα. Δεν κρύωνα, δεν καταλάβαινα τίποτα… Αναρωτιόμουν, πώς στο καλό ζούσαν τότε, σε παγωνιές και μάχες και κακουχίες… Πόσο αρσενικοί ήταν οι άντρες κάποτε!».
Φίλε μου, ήταν Έλληνες, αρσενικοί και υπερασπίζονταν το πολυτιμότερο αγαθό, την ελευθερία της πατρίδας τους. Αυτό το έκαναν χιλιάδες χρόνια, μέχρι και τον πόλεμο του ’40…
Όμως, κατά τα βιβλία της κ. Μαριέττας, στη Μικρά Ασία δεν έγινε τίποτε. Απλά είχαν κάποιες διαφορές οι Τούρκοι με τους Έλληνες. Όσο για το αλβανικό έπος, αναφέρουν ότι δεν έγινε και τίποτε. Τσακώθηκαν οι Αλβανοί με τους Έλληνες… Μπράβο, κύριοι. Σε λίγο θα μας πείτε πως μας γέννησαν τα κλαριά, άρα δεν υπάρχει παρελθόν. Όμως, αν το πάμε έτσι, δυστυχώς δεν θα υπάρξει και μέλλον.
Κύριε Λαζάρου, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, όταν μάλιστα αυτά προέρχονται από καθηγητή της Σορβόννης. Λυπάμαι που δεν αφήσατε τηλέφωνο στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ – ήθελα να σας μιλήσω. Ευχαριστώ, γιατί μου δίνετε κουράγιο. Ωμά πρέπει πια να μιλάμε, όπως ωμά και ανενδοίαστα προσβάλλουν την ύπαρξή μας οι διάφοροι διεστραμμένοι…
Αλ Μαρούσι Νιουs
Τα του Δημοτικού Συμβουλίου της 9/3 θα τα δούμε προσεχώς. Σήμερα θα δώσω κάποιες εξηγήσεις στις παρατηρήσεις που μου κάνουν οι φίλοι αναγνώστες της ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ. Από αυτές, άλλες αφορούν σε θέματα της σύνθεσης του Δημ. Συμβουλίου και άλλες αφορούν προσωπικά σε μένα την ίδια.
Πριν όμως μπω σ’ αυτά, ετούτες τις ημέρες ήρθαν στα χέρια μου ένα σωρό έγγραφα που αφορούν τη γνωστή για τον Δήμο μας «υπόθεση Σταυρουλάκη», την οποία ο δήμαρχος δεν συζήτησε στο τελευταίο Δ.Σ., μεταθέτοντάς την για το προσεχές μέλλον.
Μίλησα με τον κ. Σταυρουλάκη του οποίου ο γιος έχασε τη ζωή του στα 23 του χρόνια, προς χάρη της «οικονομησιάς» των διαφημιστών, που τοποθετούν παράνομα όπου τους βολεύει πινακίδες.
Στις 22 Μαΐου 2006 η ΑΜΑΡΥΣΙΑ ρωτούσε τον Δήμο Χαλανδρίου αν η συγκεκριμένη δολοφονική πινακίδα ανήκει στα διοικητικά όρια του Δήμου Χαλανδρίου. Έτσι υποστήριζαν, συνεχώς, οι τότε υπεύθυνοι του Δήμου Αμαρουσίου και το ακούγαμε όλοι στα Δ.Σ. Το Χαλάνδρι απάντησε: «ΟΧΙ».
Παρατήρησα επίσης κάτι περίεργο. Έγγραφα με τον ίδιο αριθμό πρωτοκόλλου, απαγόρευαν τα μεν την ανάρτηση πινακίδων σε κάποιες εταιρείες και συγχρόνως τις επέτρεπαν… Τρελάθηκε η αρμόδια υπάλληλος και έκανε έγγραφη αναφορά διαμαρτυρίας στον αρμόδιο αντιδήμαρχο.
Ούτε φωνή ούτε ακρόαση στα ΜΜΕ, παρ’ όλες τις παρεμβάσεις της Αστυνομίας, του Συνήγορου του Πολίτη, και με επιστέγασμα τη «μηνυτήρια αναφορά» της οικογένειας, η οποία επιδόθηκε στις 11/4/2006 και ακόμα δεν έχει πάει για τα περαιτέρω.
Βεβαίως είναι αυτονόητη η σιωπή, λόγω διαφημιστών. Όμως, αυτοί οι άνθρωποι δεν σκέπτονται ότι απ’ αυτή τη λεωφόρο περνούν και τα δικά τους παιδιά; Το θέμα είναι σοβαρό. Χάνονται νέοι άνθρωποι και αυτό βαραίνει πάνω απ’ όλα.
Στην παρατήρηση ενός φίλου ότι το Δ.Σ. γέμισε γιατρούς, του απαντώ ότι οι γιατροί και οι ιερείς είναι οι άνθρωποι που παίζουν τον κυριότερο ρόλο στη ζωή μας, σε όλη τη διάρκειά της. Ο γιατρός μάς βγάζει από την κοιλιά της μάνας μας και σε λίγο ο παπάς μάς βαφτίζει. Έχουν όλο τον σεβασμό μου και την αγάπη μου. Έτσι πρέπει να τους βλέπουμε όλοι.
Βεβαίως, οι ψηφοφόροι τούς στέλνουν στο Δημοτικό Συμβούλιο. Είναι άνθρωποι με κοινωνική προσφορά –όσο κι αν τους κατηγορούν κάποιοι– μορφωμένοι, με ευαισθησία και σίγουρα διαχειρίζονται τα πράγματα με ήθος και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Στοιχεία που αν δεν τα διέθεταν, δεν θα επέλεγαν το επάγγελμα-λειτούργημα του γιατρού. Μπαφιάσαμε να βλέπουμε κομματικά στελέχη, μη έχοντα καμία –μα καμία– δυνατότητα να διαχειρισθούν θέματα που χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις. Κάποτε αυτά θα πρέπει να ελέγχονται, διότι δεν χρωστούν τίποτα οι δημότες, να δεινοπαθούν για τις κακώς εννοούμενες δημοκρατικές διαδικασίες. Οι αρχαίοι μιλούσαν για τους «επαΐοντες», έλεγαν λοιπόν πως μας ενδιαφέρει η γνώμη του «ενός και επαΐοντος».
Και επί προσωπικού: Κάποιοι μου είπαν πως βοηθούσα την απελθούσα δημοτική αρχή και εξ αυτού δεν πρέπει ίσως να βοηθώ τώρα τον κ. Πατούλη.
Η τακτική μου αυτή έχει να κάνει με το εξής: Είναι καθήκον ενός ανθρώπου που ασχολείται με τα κοινά, να σέβεται τη θέληση της πλειοψηφίας και να βοηθά την οποιαδήποτε δημοτική αρχή, που είναι αιρετή. Έτσι βοηθά την πόλη όπου γεννήθηκε και βάζει στην άκρη τις οποιεσδήποτε προσωπικές απόψεις του – ή και πικρίες, πολλές φορές. Αυτά πρέπει να είναι τα μόνα κίνητρα όσων θέλουν να έχουν λόγο, και μάλιστα δημόσιο μέσω του Τύπου, όπως στην περίπτωσή μας. Γι’ αυτό και μόνο τον λόγο, επισήμαινα στην προηγούμενη δημοτική αρχή να προσέχει σε ορισμένα θέματα. Το ίδιο θα κάνω –και το κάνω ήδη– με τη νέα αρχή του Δήμου μας. Είναι δε γνωστό πως ό,τι κάνω δεν έχει καμία μα καμία ιδιοτελή πρόθεση. Ελπίζω να έγινα σαφής, και να απάντησα στις διάφορες απορίες αυτών που σίγουρα δεν με γνωρίζουν.
Και κάτι ακόμα: Παλιά λέγαμε ότι έκαστος εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια. Καλό θα είναι, να κρατάμε και κάποιες επιφυλάξεις επ’ αυτού.
Αυτά, φίλοι αναγνώστες, και μερικά σχολιανά απ’ τον φίλο κ. Δ. Χαντζόπουλο των ΝΕΩΝ για την τρέχουσα πολιτική μας κατάσταση.
Χαριτίνη Ρασιά-Καλαμπόκη
