Στις αρχές του περασμένου αιώνα, το μικρό Μαρούσι προσπαθούσε να προσελκύσει Αθηναίους παραθεριστές, αποκτώντας σχετικές υποδομές για τους επισκέπτες. Την εποχή εκείνη οι κάτοικοι της πρωτεύουσας έκαναν τις διακοπές τους στις κοντινές εξοχές – τα ταξίδια στα νησιά ήταν ακόμα άγνωστα. Η Κηφισιά είχε ξεπεράσει προ πολλού κάθε άλλο παραθεριστικό κέντρο, καθώς αποτελούσε το αγαπημένο προάστιο της αθηναϊκής αριστοκρατίας, που ζούσε τότε εκεί τη δική της Belle Epoque. Κατά πόδας λοιπόν, η κοινότητα του Αμαρουσίου διεκδικούσε με καταχωρήσεις στον Τύπο και μικρά εξωραϊστικά έργα μια θέση στην τουριστική κίνηση.
Έρευνα – παρουσίαση: Γιώργος Πάλλης
Δεν έλειπαν ωστόσο και οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες και επενδύσεις στον τομέα αυτόν. Το Μάιο του 1900 αναγγέλλεται η ανακαίνιση του ξενοδοχείου «Αμαρούσιον», το οποίο βρισκόταν στη δυτική πλευρά της σημερινής πλατείας Κασταλίας. Στο φύλλο της Τετάρτης 17 Μαΐου 1900 της αθηναϊκής εφημερίδας «Εστία», διαβάζουμε: «Μεταξύ των γνωστών υγιεινών πλεονεκτημάτων, άτινα κέκτηται το χωρίον Αμαρούσιον, απέκτησεν ήδη το τελειοποιηθέν εντελώς γνωστόν ξενοδοχείον «το Αμαρούσιον», διευθυνόμενον υπό του κ. Χαϊμαντά». Εδώ μπορούσε να βρει κανείς όλα όσα επιθυμούσε ως παραθεριστής την εποχή εκείνη: «Εν τω ξενοδοχείω τούτω ο επισκέπτης ευρίσκει α) μαγειρικήν αρίστην και καθαράν, μετά των εκλεκτών και αθώων αυτής υλικών· β) ανθηρότατον, ευωδέστατον και κατάφωτον εξ ασετυλίνης κήπον διά φαγητόν· γ) πλατείαν ρομαντικήν μετά του διαυγούς και υγιεστάτου ύδατος της κρήνης, αρτίως καθαρισθέντος ολοκλήρου του αρχαίου υδραγωγείου· δ) δωμάτια ύπνου, νεόδμητα, καθαρά, και με μαγευτικήν του ορίζοντος και της καταφύτου πεδιάδος θέαν· ε) ιδιαίτερον ανθοστόλιστον κήπον, επίσης διά φαγητόν». Και για το κόστος: «τιμάς συγκαταβατικάς».
Στη ρομαντική -κατά το κείμενο- πλατεία Κασταλίας έρεε το φημισμένο τότε μαρουσιώτικο νερό, που προερχόταν από ένα κλάδο του αρχαίου Αδριάνειου Υδραγωγείου. Το νερό αυτό, όπως και η κατάφυτη πεδιάδα με τη μαγευτική θέα, έχουν πλέον χαθεί, εδώ και πολλά χρόνια. Από το ξενοδοχείο του Χαϊμαντά, όπως ήταν πιο γνωστό στους ντόπιους, απομένουν μερικοί φοίνικες από τον ανθηρότατον και ευωδέστατον κήπο, τους οποίους μπορεί να δει κανείς σήμερα ανάμεσα σε καταστήματα στη συμβολή των οδών Δήμητρος και Πλαστήρα.