ΕπιΤόπου [7/3]

Λούβρο το κάναμε το ίδρυμα. Δεν θα το πιστέψετε βρε παιδιά, αλλά είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει να έχω γεμίσει ένα τετράδιο με τίτλους για το ίδιο θέμα και να μην ξέρω ποιόν να πρωτοδιαλέξω για το σημερινό τοπογράφημα.

Ένα    θέμα,    «ανάθεμα», για να αναμιμνήσκονται οι Αμαρουσιώτες (και να μαθαίνουν οι νεοφερμένοι) εκείνην, την παρθένο θεά, του Μαρουσιού. Την Άρτεμιν την πανώρια, στην οποία αφιέρωσαν υπέρλαμπρο ναό οι κάτοικοι αυτού του Δήμου (ο οποίος ονομαζόταν έως τότε Άθμονον) «ότε μετηνέχθη κατά τον 4ον π.Χ. αιώνα, εκ της παρά την Ευβοϊκήν Ερέτρειαν Αμαρύνθου, η της Αμαρυνθίας (Αμαρυσίας) Αρτέμιδος λατρεία» (ΟΔΗΓΟΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ 1928).Την προστάτιδα της πανίδας των δασών μας. Την αέρινη αστραπή που παράβγαινε στο τρέξιμο τα ελάφια του δάσους. Και βέβαια… τρέχα-τρέχα, απέκτησε κατά τα φαινόμενα, τις γάμπες του Σπύρου Λούη!…

Και να ήταν μόνον οι γάμπες, πάει στα κομμάτια. Αμ τα μπράτσα; Να μην τα πήρε από τον Ηρακλή; Φτυστά σας λέω! Τα δε ματάκια της; Βγαλμένα καλέεεε! Τύφλα να ’χει ο Οιδίποδας. Να την λυπάται η ψυχή σου. Και καθώς είμαι ευαίσθητη γενικώς, έτσι  μου ’ρχεται  να πάρω δυο χάντρες θαλασσιές να τα βουλώσω, να μην το πιάνει και μάτι το… «ανάθημα».

ΑΜΑΡΥΣΙΑ ΑΡΤΕΜΙΣ. Γράφει προς πληροφόρηση των άσχετων, στο μαρμάρινο βάθρο, και ως εκ τούτου, ψάχνεις για την εσθήτα, την ομορφιά του στήθους, τη θηλυκή κομψότητα, την λαμπρότητα της Ελληνίδας θεάς. Αντ’ αυτών, βρίσκεσαι να σταυροκοπιέσαι μπροστά στο τραυματικό ξαφνικό, όπου το κορμί ανώνυμου αρσιβαρίστα, βρέθηκε ζωσμένο με μερικά δανεικά φίδια από το Σύμπλεγμα του Λαοκόωντος, κι ήρθε κι έδεσε η… ονοματεπωνυμία του έργου.

Έδεσε στο πνεύμα και το βλέπεις στο ξεκούτρουλο του μετώπου.

Έδεσε συναισθηματικά. Πράγμα που γίνεται ολοφάνερο στον διεθνισμό της κατατομής του προσώπου.

Έδεσε στο κορμί. Κι εδώ ακριβώς, δόθηκε η έμφαση. Έτσι, η νεόδμητη τούτη βερσιόν της θεάς με τα «συν» που αναφέραμε, και τα πλην, τα οποία δεν είδαμε για να τα αναφέρουμε και αυτά, (τόξο, ελαφοκέρατα, υπόδημα κατάλληλο για…την περίσταση, χτένισμα εκείνης της μόδας κλπ. κλπ.)  θέλει τη θεά του κυνηγιού… κυνηγό της εποχής του χαλκού. Στο αναθηματικό μνημείο, το οποίο από τις 26.2.2009 βρίσκεται έξω από το ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΝ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ, η μετάλλαξη της θεάς είναι καταφανής. Οι δε πληροφορίες οι οποίες σμιλεύθηκαν στη μαρμάρινη βάση, καταμαρτυρούν επίσης, και την ορθογραφικώς επί «Δημαρχ(ε)ίας, «και πολύ προχώ» γλώσσα, με καταργημένους και τους τόνους, παρά το ότι χρησιμοποιούνται πεζοκεφαλαία γράμ-
ματα. Όχι τίποτε άλλο, άλλα οι μέλλουσες γενιές, θα τονίζουν κατά το δοκούν τα ονοματεπώνυμα τα οποία υπογράφουν το έργο, με κίνδυνο σοβαρό, να γίνουν τραγικές παρανοήσεις.

Με τούτα και με κείνα φίλοι Μαρουσιώτες, εγώ ομνύω και στους δώδεκα θεούς, πως τούτη δω δεν είναι η δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα. Η αδελφή του Σβατζενέγκερ είναι. Τελεία και παύλα.

ΤοποΓράφει η Θέμις