Ο ένας μετά τον άλλον… Στους πλατάνους του… «Ιστορικού Κέντρου» αναφέρομαι, για να επισημάνω, πως αργά μα σταθερά, ο ένας μετά τον άλλον εξαφανίζονται και το περιβάλλον γύρω τους, περί άλλων τυρβάζει! Αυτή τη στιγμή δε, μόνο ΔΥΟ!!! αιωνόβιοι πλάτανοι μένουν ακόμα στην αρχή της Δ. Ράλλη περί το εκεί περίπτερο, να θυμίζουν σε όσους γνωρίζουν, πως ετούτη δω η περιοχή, ήταν ένας όμορφος πλατανότοπος που τον έχει περιγράψει εξαιρετικά ο αείμνηστος Γιάννης Μπουλμπάσης, σε ένα από τα «λαογραφικά» του ποιήματα.
Μιλάμε για την -πάλαι ποτέ- υγιέστατη καρδιά του Μαρουσιού, που χτυπούσε με σφυγμούς, ήρεμης, «ανθρώπινης» ζωής. Ένας πλατανότοπος με τους καφενέδες του, τα μπακάλικα, τα χασάπικα, τα κουρεία, τις ταβέρνες-ψησταριές. Τα διάφορα εργαστήρια ένα γύρω, για το καθάρισμα και το νοικοκύρεμα των βαρελιών που θα γέμιζαν με το μούστο του Σεπτέμβρη. Τα μαραγκούδικα, τα σιδεράδικα, τα μαγαζάκια που πουλούσαν κάρβουνα, πάγο, «Εδώδιμα – Αποικιακά», τροφές για τα οικόσιτα ζωντανά, το μοναδικό τότε φωτογραφείο του Θανάση Κυριάκη, «ίχνη» του οποίου έσωσα από το χαλασμό και τα διέσωσα μέσα στο Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο μας.
Ένας τόπος γεμάτος πλατάνια, πουλιά, νερά τρεχούμενα νύχτα μέρα. Και τα πλατάνια θέριευαν ανεμπόδιστα, και σκέπασαν την Πλατεία Κασταλίας, τη γειτονιά, τον τόπο γύρω. Τότε που η γη ανέπνεε με το χώμα της γυμνό κάτω από τον ήλιο. Τότε που ρουφούσε τη βροχή του πεντακάθαρου, ξακουστού, Αττικού ουρανού και γεννοβολούσε ΖΩΗ!
Σήμερα, η ζωή θάφτηκε στη χαβούζα του Αττικού Λεκανοπέδιου. Κάτω από τσιμέντο, πίσσα, σίδερα, τζάμια, πέτρες, πλαστικά, βρωμερά απόβλητα όλων των λογιών. Έγινε στάχτη μέσα στα κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση καμένα δάση, όπου οι «αρχιτέκτονες» και οι «χτιστάδες», οικοδομούν «οίκους ανοχής» για την ανελέητη εκπόρνευση της ζωής ΜΑΣ. Κι εδώ, να πούμε «με τις υγείες μας» διότι όχι μόνον ανεχόμαστε, αλλά… αγοράζουμε κι όλας! Το σχήμα οξύμωρο σαν τις επιλογές μας. Αυτές που μας σπρώχνουν προς την «καλύτερη ζωή». Δηλαδή…αυτήν εδώ που ζούμε και αφορμή για την παρούσα… κωδωνοκρουσία, στάθηκαν τα δύο ημιθανή πλατάνια της φωτογραφίας.
Το ένα από τα τρία στη σειρά -το πιο μικρό από τα άλλα, που … δεν το πήραν δα και τα χρόνια!!!- είναι ήδη νεκρό. Ακριβώς σαν το ενδιαφέρον μας! Τα άλλα δύο χαροπαλεύουν μέσα στην απόλυτη αδιαφορία και όχι μόνο – αφού κάθε τετραγωνικό εκατοστό σ’ αυτό το σημείο της πόλης φέρνει πολλά λεφτά… Άρη. Όλα τα υπόλοιπα (αυτά που υπάρχουν σε φωτογραφίες) κόπηκαν, ασφαλτώθηκαν και τσιμεντώθηκαν οι λάκκοι, ένεκα η… εξέλιξη. Δηλαδή, ΤΟΠΟ στα αυτοκίνητα και στα συμπράγκαλα με τις διάφορες πραμάτειες των σούπερ περιπτέρων. Και βέβαια, θα μείνει αναπάντητο το ερώτημα: Σε ποιόν καταλογίζονται οι ευθύνες για τέτοιες «πρωτοβουλίες» που αποβαίνουν εις βάρος της ουσιαστικής ποιότητας της ζωής, της περιβαλλοντικής ταυτότητας, αλλά και της Ιστορίας του Τόπου μας, αφού τα αιωνόβια δέντρα, ανήκουν στα μνημεία του!…
Εγώ πάντως, απευθύνομαι στην Δημοτική Αρχή του Δήμου Αμαρουσίου και παρακαλώ θερμά για την ΑΜΕΣΗ φροντίδα των ετοιμοθάνατων δέντρων, την αντικατάσταση του ξερού με νέο πλατάνι και την αποκατάσταση του χώρου με το φύτεμα και άλλων.
Μέχρι τότε, καλώ τον φίλο Μελέτη, να πίνουμε τα ούζα μας απέναντι στην πλατεία, και υπό την επήρεια της φουστανελοφόρου αγαλματοποιημένης πυγμαίας θεότητος, να το ρίξουμε «στα καλαματιανά», όπως πρέπει να κάνει κάθε γηγενής που σέβεται τον εαυτό του και δε θέλει να χαλάει τη ζαχαρένια του.
ΤοποΓράφει η Θέμις
