Σίγουρα, κάποιοι εξ’ αυτών είναι πράγματι άξιοι συνάδελφοι, με μεγάλη εμπειρία και δικαίως αναλαμβάνουν την παραπάνω αποστολή. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξίσου αξιόλογοι δημοσιογράφοι στα υπόλοιπα Μέσα (ραδιόφωνο, έντυπα, ηλεκτρονικές πύλες), που θα μπορούσαν να σταθούν σε μία ανάλογη περίσταση.
Σε ό,τι αφορά τώρα τα διαδικαστικά. Σε μία ή δύο τηλεοπτικές αναμετρήσεις και, μάλιστα, μαραθώνιες, ελάχιστα μπορούν να ειπωθούν. Ο «σφιχτός» χρόνος δεν επιτρέπει στον πολιτικό να μιλήσει για την ουσία του προγράμματός του, αναγκάζοντάς τον ν’ αναζητήσει την έξυπνη «ατάκα» ή τον εύκολο λαϊκισμό, προκειμένου να κερδίσει τον τηλεθεατή. Την ίδια στιγμή, η πολλαπλότητα των θεμάτων που τίθενται, μοιραία οδηγεί στην επιφανειακή προσέγγισή τους, αφήνοντας συνήθως τον τηλεθεατή με την εντύπωση που είναι και η πραγματικότητα ότι δεν άκουσε τίποτε ουσιαστικό.
Γιατί να μη δοκιμάσουμε να πάμε σε θεματικές τηλεοπτικές αναμετρήσεις, όπου οι πολιτικοί αρχηγοί θ’ αναμετρώνται κάθε φορά πάνω σ΄ ένα σημαντικό θέμα που απασχολεί τον πολίτη; Είναι προτιμότερες οι αλλεπάληλλες προεκλογικές συγκεντρώσεις σε πλατείες και στάδια, που και υψηλό κόστος έχουν και τίποτε ουσιαστικό δεν προσφέρουν στην ενημέρωση του ψηφοφόρου;
Ο μόνος λόγος που, ίσως, κάποιοι εκ των πολιτικών ηγετών θα αρνούνταν μια τέτοια προοπτική είναι για μη φανεί η ενδεχόμενη «γύμνια» των προγραμματικών σχεδιασμών τους. Γιατί είναι διαφορετικό πράγμα να «ξεπετάς» σ΄ ένα τρίλεπτο το τι θα κάνεις με τη φορολογία, το πώς θα διαχειρισθείς το υψηλό χρέος, με τι χρήματα θ’ αυξήσεις τις συντάξεις και διαφορετικό να έχεις απέναντί σου πλην των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών κάποιους έμπειρους οικονομικούς συντάκτες που θα σε «στριμώχνουν» με τις ερωτήσεις τους.
Και, βέβαια, αντίστοιχες ενότητες θα μπορούσαν να υπάρξουν και σε άλλους κρίσιμους τομείς, όπως αυτοί της εξωτερικής πολιτικής, της δημόσιας διοίκησης, της υγείας, της παιδείας κ.λπ., πάντα υπό τον συντονισμό έμπειρων δημοσιογράφων σε καθέναν από τους παραπάνω τομείς.
Μόνον έτσι, ο πολίτηςτηλεθεατής θα πάψει ν’ ασχολείται τόσο με το χρώμα της γραβάτας του τάδε αρχηγού, τις κινήσεις του δείνα υποψηφίου και θα εστιάσει την προσοχή του σε αυτά που λέγονται. Θα έχει όλο τον χρόνο να κρίνει τον κάθε υποψήφιο με κριτήρια όπως πόσο ενημερωμένος είναι για το εκάστοτε πρόβλημα και σε ποιο βαθμό έχει προετοιμαστεί για να το επιλύσει. Και πού ξέρετε, ίσως έτσι τα κομματικά επιτελεία ν’ αποκτήσουν τη… συνήθεια να μπαίνουν στην ουσία της αποστολής τους και να μην αγωνιούν τόσο για την εικόνα του αρχηγού.
Σε διαφορετική περίπτωση, οι πολιτικοί ηγέτες μας θα μοιάζουν όλο και περισσότερο μ’ εκείνους τους μαθητές που το εξεταστικό σύστημα τούς υποχρεώνει ν’ αποστηθίζουν, χωρίς να κρίνουν, για να εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο. Μόνο που όταν τα καταφέρουν, διαπιστώνουν και μαζί τους κι άλλοι πολλοί ότι το δύσκολο δεν είναι να βρεθείς σε κάποια θέση, αλλά να διατηρηθείς σε αυτήν, προσφέροντας ταυτόχρονα στους πολλούς. Κι αυτό δεν μπορείς να το πετύχεις με καμία αποστήθιση, ούτε μπορεί να στο εξασφαλίσουν μια έξυπνη ατάκα ή μια εντυπωσιακή χειρονομία…
