Η τηλεόραση, ιδιαίτερα από την εποχή της ιδιωτικής «άνθισής» της, έχει κατηγορηθεί από τόσους πολλούς και για τόσα πολλά. Παρ’ όλα αυτά, αρκετοί εκ των επικριτών της, στην πρώτη ευκαιρία σπεύδουν να βγουν σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, προβάροντας το καλό τους χαμόγελο και επιχειρώντας να πείσουν το συχνά πειθήνιο τηλεοπτικό κοινό για το δίκαιο των απόψεών τους.
Του Θάνου Σταθόπουλου
Δυστυχώς, οι πολιτικοί ηγέτες αυτού του τόπου, οι άνθρωποι που πρέπει με το παράδειγμά τους να χαράζουν νέους δρόμους στον τρόπους, που σκέφτονται κι ενεργούν οι λαοί, δεν κατάφεραν να βρεθούν στην πλευρά των λίγων, που αρνούνται να υποκλιθούν στην τεράστια, πλέον, εξουσία γοητεία της «τηλεοπτικής δημοκρατίας».
Οι δύο τηλεοπτικές αναμετρήσεις που πρόσφατα παρακολουθήσαμε ήταν αποκαλυπτικές για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί της σύγχρονης Ελλάδας την αποστολή τους. Ατέλειωτες οι ώρες που ξοδεύτηκαν στα κομματικά επιτελεία για να κανονισθούνσυμφωνηθούν τα «τι» και τα «πώς» των εν λόγω αναμετρήσεων. Εξίσου εξοργιστικά μεγάλος και ο χρόνος που αφιέρωσαν οι πολιτικοί αρχηγοί με τους συνεργάτες τους για να προβάρουν το ύφος του λόγου, τις κινήσεις του σώματος, το γενικότερο στήσιμό τους, προκειμένου να κλέψουν τις εντυπώσεις από τους αντιπάλους τους.
Και στο τέλος, τοποθετημένοι δίπλα δίπλα στο τηλεοπτικό στούντιο, σφιγμένοι και χαμογελώντας αμήχανα, να μοιάζουν περισσότερο με μαθητούδια την ώρα της προφορικής εξέτασης, παρά με πολιτικές φυσιογνωμίες που διεκδικούν να διαχειρισθούν τις τύχες μας.
Όσο για τη σαφήνεια των πολιτικών τοποθετήσεών τους, την ακρίβεια όσων (λίγων) στοιχείων παρουσίασαν, την ειλικρίνεια των προθέσεών τους, ούτε λόγος να γίνεται. Όλο το σκηνικό σκόπευε αποκλειστικώς στο να αιχμαλωτίσει το μάτι, να μπερδέψει τη σκέψη, να διασκεδάσει την οργή των πολιτών και, ταυτόχρονα, να προβληματίσει τους πολιτικά σκεπτόμενους για το πόσο «κόντυνε» η Ελληνική Δημοκρατία.
Πρόσφατα, ένας συνάδελφος από το γραφείο μονολογούσε ότι το προηγούμενο βράδυ είχε παρακολουθήσει έναν ξένο ποδοσφαιρικό αγώνα, αμέσως μετά το παιχνίδι της ομάδας που υποστηρίζει στο ελληνικό πρωτάθλημα κι ένιωσε κατάθλιψη όταν έκανε τη σύγκριση! Να επιχειρήσουμε κάτι αντίστοιχο με τις αναμετρήσεις των πολιτικών αρχηγών, εδώ και σε κάποιες άλλες χώρες; Ας το αφήσουμε καλύτερα…
Κι όμως, θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει τόση φασαρία και κόπο και, τελικώς, να πετυχαίναμε τον σκοπό που υποτίθεται ότι υπηρετούν οι συγκεκριμένες τηλεοπτικές αναμετρήσεις.
Και ξεκινώ από την «πιάτσα» μας, τους δημοσιογράφους. Πρώτα απ’ όλα, είναι εντελώς έξω από κάθε δεοντολογία να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις τηλεοπτικές αναμετρήσεις των πολιτικών αρχηγών αποκλειστικώς οι «διορισμένοι» δημοσιογράφοι των καναλιών.
