(Η πόλις πρέπει να παρέχει στους πολίτες της ισονομία, ασφάλεια, υγιεινή./Aριστοτέλης … 2.300 χρόνια πριν).
Ορισμοί: Πράσινη Ανάπτυξη είναι ο εναλλακτικός και πρωτοποριακός σχεδιασμός μίας χώρας (πόλης), πέρα από τα καθιερωμένα, με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος για μία καλύτερη ποιότητα ζωής.
Βιώσιμη είναι η κοινωνία που μπορεί να υπάρχει για γενεές και γενεές, που μπορεί να βλέπει αρκετά μακριά, που είναι αρκετά ευέλικτη και σοφή, ώστε να μην υποθάλπει ούτε τα φυσικά ούτε τα κοινωνικά της υποστηρικτικά συστήματα.
(Meadows et al 1995)
Του Παναγιώτη Λεβεντέλλη, μέλους της Συντονιστικής Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ,
υπεύθυνου Δικτύων για θέματα της πόλης
Στη σημερινή μεταβιομηχανική κοινωνία η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα. Η διατάραξη των οικοσυστημάτων, η άσκηση έντονων πιέσεων στους φυσικούς, πόρους, η μόλυνση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, δημιουργούν σημαντικά προβλήματα σε πολλά επίπεδα σε όλο το πλανήτη.
Το οικολογικό πρόβλημα απειλεί τη συνέχιση μορφών ζωής στο πλανήτη, θέτει σε κίνδυνο την δημόσια υγεία, υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής των πολιτών και μεγαλώνει την απόσταση μεταξύ ανεπτυγμένων και μη χωρών.
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι αναγκαία μια νέα στάση απέναντι στο περιβάλλον. ΔΟΜΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΔΟΜΗΤΟ.
Πρότυπα βιωσιμότητας
Ο μετασχηματισμός του περιεχομένου της ανάπτυξης και η υιοθέτηση ενός προτύπου βιωσιμότητας, πρέπει ν΄ αναχθεί σε θέμα προτεραιότητας. Είναι απαραίτητη η μετάβαση του οικονομικού μας συστήματος, από μια φάση ποσοτικής μεγένθυσης, σε μια φάση ποιοτικής ανάπτυξης που θα συναρθρώνει την οικονομική αποτελεσματικότητα, την περιβαλλοντική προστασία και την κοινωνική δικαιοσύνη σ’ ένα πρότυπο Αειφορίας.
Τα παγκόσμια προβλήματα, απαιτούν και παγκόσμια προσπάθεια.
Από το 1972 όταν διεξήχθη το Συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών για το ανθρώπινο περιβάλλον στην Στοκχόλμη, έως το 1992 στην συνάντηση κορυφής στο Ρίο και αργότερα στο Κιότο, φάνηκε καθαρά η δυσκολία συνεννόησης μεταξύ των ισχυρών του πλανήτη αφενός και των φτωχών κρατών και των περιβαλλοντικών οργανώσεων από την άλλη.
Τα μεγάλα βιομηχανικά κράτη αρνούνται να αποδεχθούν, δεσμεύσεις, στόχους και χρονοδιαγράμματα για θέματα όπως, φτώχεια και οικονομική ανάπτυξη, ισοκατανομή του παγκόσμιου πλούτου, αλλά και για την σταθεροποίηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, η το θέμα αναστροφής της ερημοποίησης κ.ά.
Είναι σαφές ότι η προσπάθεια μόλις άρχισε, ο δρόμος θα είναι μακρύς και εμείς πρέπει να είμεθα ενεργοί.
Το σημαντικό όμως ήδη έχει γίνει. Αναπτύσσεται ένα παγκόσμιο κίνημα που φέρνει σε επαφή χιλιάδες οργανώσεις, εκατομμύρια ανθρώπους και οικοδομεί έναν νέο παγκόσμιο τρόπο, «σκέπτεσθαι και πράττειν», που ήδη επέβαλλε αρκετούς κανόνες στη λογική της «πράσινης» ανάπτυξης.
Στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στη γεωθερμία και στα βιοκαύσιμα.
Σήμερα, περισσότερο από 50% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε πόλεις και το ποσοστό συνεχώς αυξάνεται.
Η πόλις είναι ένας ζωντανός οργανισμός που γεννιέται, μεγαλώνει, ακμάζει, παρακμάζει και ενίοτε πεθαίνει.
Είναι ο τόπος συνάθροισης πληθυσμών, συνεύρεσης πολιτισμών, ο σπουδαιότερος πόλος οικονομικής ανάπτυξης και το ισχυρότερο πεδίο κοινωνικών δραστηριοτήτων.
Χώρος δημιουργίας, χαράς, ανισοτήτων και σύγκρουσης που γεννά όμως προσδοκίες για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Οι σύγχρονες πόλεις ταλανίζονται από τα γνωστά σύγχρονα προβλήματα, ενώ την ίδια στιγμή είναι «ατμομηχανές» παραγωγής πλούτου.